Σαν την καλή ζωή

...Που νομίζεις πως πας έτσι;...{01}

Η αθωότητα και η ομορφιά δεν έχουν κανένα εχθρό εκτός από το χρόνο.
William Butler Yeats, 1865-1939, Ιρλανδός ποιητής, Νόμπελ 1923

Η Αλίσια ήταν εδώ και δύο ώρες κλεισμένη στο δωμάτιο της και ετοιμαζόταν.Θα έβγαινε με τους φίλους της να γιορτάσει την ελευθερία της.
Επιτέλους είχε τελειώσει το μαρτύριο της,το λύκειο και ήταν πανευτυχής.
Είχε σκοπό να διασκεδάσει όπως δεν είχε διασκεδάσει ποτέ στην ζωή της και να διώξει το άνχος όλης της χρονίας μακριά.
Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως τίποτα πλέον δεν θα άφηνε να την κάνει δυστηχισμένη.Στην ζωή της άρμοζε μόνο η ευτιχία και τίποτα άλλο.
Ήθελε να μπορεί να έχει και τον Άντριαν κοντά της ώστε να διασκέδαζαν μαζί,αλλά εκείνος θα γυρνούσε λίγες μέρες μετά.Έλειπε σχεδόν ένα μήνα και έπρεπε να παραδεχτεί πως της έλειπε το κρύο χιούμορ του και τα πειράγματα του.
Ο πατέρας της του είχε δώσει άδεια ένα μήνα για να επισκεφθεί τους γονείς του στο Σίδνεϊ.
Αυτό όμως που την στεναχωρούσε περισσότερο δεν ήταν η απώλεια του,αλλά το γεγονός πως δεν την έπαιρνε συχνά τηλέφωνο.
Άραγε να είχε γνωρίσει κάποια και να του είχε πάρει τα μυαλά;Αναρωτήθηκε και έδιωξε αμέσως αυτή την σκέψη.«Φυσικά και υπάρχει»μουρμούρισε στον εαυτό της και γέλασε.
Αλλά εμένα από πότε με νοιάζει για τα ερωτικά του Άντριαν;
Αποφάσισε πως όλες αυτές οι σκέψεις ήταν άσκοπες και επικεντρώθηκε στο μακιγιάζ της.

Βάφτηκε ελαφρά και έκανε τα μακριά ξανθά της μαλλιά μπούκλες.
Δεν της άρεσε ποτέ το βαρύ μακιγιάζ όπως σε άλλες κοπέλες της ηλικίας της.Πίστευε πάντα πως η φυσική ομορφιά ήταν αυτή που μπορούσε να έλξει έναν άνθρωπο.Φόρεσε ένα αρκετά κοντό,κόκκινο φόρεμα που αναδύκνειε τα ψηλά της πόδια και τόνιζε το βαθύ μπούστο της και το συνδίασε με μαύρες,λουστρίνι γόβες.
Σαν τελευταία πινελιά έβαλε τα διαμαντένια σκουλαρίκια της yκαι το άρωμα της και ήταν έτοιμη για διασκέδαση.
Πήρε το κινητό της από το κρεβάτι και κατέβηκε με προσοχή τις σκάλες,αφού δεν ήταν και τόσο εξικοιωμένη με τα ψηλοτάκουνα.
Η Ρενέ και ο Νόα καθόντουσαν στον καναπέ και φιλιόντουσαν σαν να μην υπήρχε αύριο.Χαιρόταν τόσο πολύ που μετά από τόσα χρόνια γάμου η σχέση τους δεν είχε φθαρει.
«Βρείτε κανένα δωμάτιο..»είπε και καλα αηδιασμένη και γέλασε με την βρισιά που ξέφυγε από το στόμα του πατέρα της.
«Αυτό το παιδί και ο συνχρονισμός του..»μουρμούρισε και έφυγε θυμωμένος από το δωμάτιο όσο η Ρενέ είχε κλάψει από τα γέλια.
«Ο συνχρονισμός σου είναι τέλειος αγάπη μου μην ακούς τον πατέρα σου,λέει αηδίες όπως πάντα.Και μεταξύ μας με έσωσες,εκείνος είναι ικανός να κάνει λάιβ τσόντα μπροστά σε όλους..»η Αλίσια έβαλε τα γέλια και χτύπησε την πλάτη της Ρενέ συγκαταβατικά.
«Πάω μέσα να τον ξεθυμώσω..»αναφώνησε και χάθηκε στην κουζίνα.
Η Αλίσια κοίταξε την ώρα και έπειτα αφού είδε πως ήταν περασμένες έντεκα κάλεσε την φίλη της Έρικα για να δει που βρισκόντουσαν.
«Έλα αγάπη..»
«Που βρίσκεστε;»
«Σε λίγο θα είμαστε στο μπαράκι,ξεκίνα και εσύ.»
Απάντησε η φίλη της και έκλεισαν το τηλέφωνο.
Το έβαλε στον φάκελο-τσαντάκι της και πήρε το τζάκετ της από τον καλόγερο.
Τα κλειδιά της έπεσαν από τα χέρια από την προσπάθεια της να βάλει το τζάκετ της και έσκυψε να τα μαζέψει.Εκνευριστηκε καθώς είχαν πέσει ανάμεσα από το άνοιγμα τον σκαλιών και είχαν σκαλώσει εκεί με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τα βγάλει.
«Παναγιά μου τι βλέπουν τα ματάκια μου και δεν βγαίνουν..»άκουσε μία χαρακτηριστηκή φωνή πίσω της και ανασήκωσε το σώμα της.
Απέναντι της βρισκόταν ο Κρις με τον Άντριαν.Αμέσως μετάνιωσε που είχε επιλέξει να φορέσει κάτι τολμηρό και δεν είχε αρκεστεί σε ένα τζιν με μία καλή μπλούζα όπως φορούσε πάντα.
Άφησε όμως τους προβληματισμούς της απέξω και έτρεξε χαρούμενη να αγκαλιάσει τον Άντριαν.Έπεσε πάνω του με τόση φόρα που σχεδόν τον καβάλησε και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Εκείνος όμως στεκόταν άκαμπτος και δεν ανταπέδιδε την αγκαλιά της κάτι που την ξάφνιασε.
Απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του και το βλέμμα της στάθηκε στα μάτια του.
Φαινόταν νευρισμένος και η Αλίσια δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο.
«Εγώ δεν έχω αγκαλιά;»ρώτησε ο Κρις γελώντας,κάνοντας μία λυπημένη φατσούλα προσπαθόντας να σπάσει την αμήχανη σιωπή που είχε πέσει.«Όχι Κρις δεν έχεις αγκαλιά εσυ!»μουρμούρισε εκνευρισμένα ο Άντριαν και του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα.
«Που νομίζεις  πως πας έτσι;»ρώτησε σφίγγοντας το σαγόνι του τόσο που νόμιζε πως θα σπάσει.
«Σε ένα κλαμπ με τα παιδιά στην πόλη.»απάντησε φυσικά με ένα ζωηρό χαμόγελο στα χείλη.
«Θα βγεις ντυμένη έτσι;»αναφώνησε έκπληκτος ο Άντριαν.
«Γιατί τι έχω;»
«Τι έχεις...τι έχεις;Ρωτάς τι έχεις;Θες να σου πω καλήτερα τι δεν έχει αυτό το φόρεμα;Ύφασμα!»είπε αγανακτισμένα και άρχισε να προχωράει με γρήγορα βήματα προς το σπίτι του.
«Είσαι μία κούκλα γλυκιά μου μην τον ακούς.»ο Κρις έκλεισε το μάτι συνομοτικά στην Αλίσια και εκείνη γέλασε.
«Γιατί γυρίσατε πίσω τόσο νωρίς;»άλλαξε θέμα εκείνη προσπαθόντας να αποφύγει την μουρμούρα του Άντριαν.
«Μην προσπαθείς να αλλάξεις θέμα.»γρύλισε εκείνος και ένα γελάκι ξέφυγε από τα χείλη της.
Όμως ο Άντριαν δεν φαινόταν να αστειέυεται.
«Πήγαινε να αλλάξεις!Ο κόσμος γλυκιά μου δεν είναι τόσος αθώος όσο το μυαλό σου και κυρίως οι άντρες.»
«Που να πάρει Άντριαν δεν είμαι πλέον μωρό και σίγουρα δεν είμαι τόσο αθώα όσο νομίζεις.Θα φοράω ότι θέλω και θα κάνω ότι θέλω,ούτε ο πατέρας μου δεν κάνει έτσι.»φώναξε και ένιωσε μία ανακούφιση.Ο Άντριαν ήταν υπέροχος αλλά πολλές φορές γινόταν τραγικά υπερπροστατευτικός.Είχε βαρεθεί να της φέρεται λες και ήταν μωρό και να την ντροπιάζει.
Δεν θα ξεχνούσε με τίποτα εκείνη την μέρα που είχε χώσει μπουνιά στο αγόρι που της άρεσε επειδή τόλμησε και την φίλησε.Το αγόρι την είχε παρατήσει την επόμενη μέρα και όλο το σχολείο γελούσε εις βάρος της.
«Και τώρα με συνχωρείται αλλά πρέπει να φύγω.»

Χεεεεειιιι😂😂😂

Αργησα;Δεν αργησα!
Πάρτε το κεφαλαιο😍😍
Μωρό μου όμορφο στο αφιερώνω το κεφαλαιο😜ξες εσυ 😂😂😂
Τι αλλα νέα;Οχι δεν γινομαι ανθρωπος νταξ το ξερω🙄
Αν σας αρεσει αφήστε τα σχόλια σας και τα αστέρια σας να με κανουν πιο χρυσή απο οτι ειμαι #not😂😂