Σαν την καλή ζωή

...Μην είσαι τόσο αθώα Άλι...{10}

Το ιδανικό των ανδρών είναι η έμπειρη παρθένα.
Ανώνυμος

«Αυτό θα βάλεις και δεν ακούω κουβέντα!»Πείσμωσε η Έρρικα και της έδωσε την κρεμάστρα που κρεμόταν το φόρεμα στο χέρι.
«Έρρικα για τελευταία φορά,δεν πρόκειται να το φορέσω εγώ αυτό!»της έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα μα η Έρρικα δεν πτοήθηκε.
«Και γιατί παρακαλώ;»ρώτησε με θράσος και στάυρωσε τα χέρια της μπροστά από το στήθος της.
«Γιατί πολύ απλά του λείπει ύφασμα.»απάντησε και έριξε ξανά μία ματιά στο φόρεμα.
Ήταν όμορφο..πολύ όμορφο,αλλά ήταν αρκετά αποκαλυπτικό για το στυλ της.
Έτσι όπως χάζευε το φόρεμα αναρωτήθηκε αν υπήρχε στην ντουλαπα της φίλης της κάποιο φυσιολογικό ρούχο που να μπορούσες να φορέσεις στην καθημερινή σου ζωή χωρίς να νιώσεις σαν πόρνη πολυτελείας.
Ένα χαμόγελο φάνηκε αμυδρά στα χείλη της κάτι που έκανε την Έρρικα να ανασηκώσει το φρύδι της όλο περιέργεια.
Η Έρρικα είχε μοναδικό στυλ,τα ρούχα της τα σχεδίαζε μόνη της και με μια πρώτη ματιά έμοιαζαν σαν μίας πρόστυχης γκοθούς,αλλά αν τα έβλεπες με άλλο μάτι είχαν προοπτική.
Η πόρτα χτύπησε και η Αλίσια αναπήδησε από την τρομάρα της.
«Να μπω;»το κεφάλι του Άντριαν πρόβαλε από το άνοιγμα της πόρτας και η Αλίσια πέταξε το φόρεμα τρομαγμένη μέσα στην ανοιχτή ντουλάπα.
Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα χαμογελαστός.
«Γειά σου Άντριαν.»είπε η Έρρικα κάνοντας την φωνή της πιο παιχνιδιάρικη και τον πλησίασε δινοντάς του μια αγκαλιά,κάτι που τον έπιασε προ εκπλήξεως.Η Αλίσια έριξε ένα λοξό βλέμμα στην φίλη της μα εκείνη φάνηκε να μην το παρατηρεί αφού παραήταν αφηρημένη να κοιτάει σε απαγορευμένα σημεία το σώμα του Άντριαν.
«Λοιπόν μικρή μου τι ώρα να έρθω να σε πάρω;»στο τέλος της προτασής του η Έρρικα είχε ένα μεγάλο,πονηρό χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη της.
«Κατά τις εννιά έλα από εδώ θα είμαι έτοιμη και θα σε περιμένω.»
«Οκ!»είπε και άφησε ένα φιλί στο μέτωπο της Αλίσιας.Αποχαιρέτησε τις δύο κοπέλες και έφυγε από το δωμάτιο με βαριά βήματα.
«Αχχχ μία κόλαση είναι..»αποκρίθηκε σαν ερωτοχτυπημένο κοριτσόπουλο η Έρρικα και η Αλίσια έβαλε τα γέλια.
«Απορώ με την αυτοσυγκράτηςή σου,ο τύπος είναι το όνειρο κάθε γυναίκας και από ότι είδα έχει όλα τα χαρίσματα.»ανασήκωσε με νόημα τα φρύδια της χαμογελόντας σατανικά.
«Πας καλά Έρρικα;Ο Άντριαν είναι σαν...σαν αδερφός μου,δεν θα μπορούσα να κανώ ποτέ τίποτα μαζί του και όσο για τα προσώντα που λες ποσός με ενδιαφέρει.»
«Ωραία τότε δεν θα σε πείραζε αν προσπαθούσα μαζί του;»η Αλίσια έφτυσε με δύναμη το νερό που έπινε και άρχισε να βίχει έντονα στην προσπάθεια της να πάρει ανάσα.
Τώρα αυτό γιατί με είχε πειράξει;
Αφού δεν με ενδιαφέρει,σωστά;
«Προσπάθησε αν και ο Άντριαν δεν είναι σαν τα αγοράκια που γνωρίζεις εσύ!»
«Όλοι ίδιοι είναι χρυσή μου..μην είσαι τόσο αθώα Άλι!Κάθε άντρας έχει το κουμπί του..»έπιασε το μπουφάν της και το φόρεσε.
«Ααα και επειδή θα είναι ο Ντέρεκ στο πάρτι μου φόρα το φόρεμα,δείχνεις τρομερά ακαταμάχητη και σέξι μέσα σε αυτό.»της έστειλε ενα φιλί και βγήκε από το δωμάτιο.
Η Αλίσια έπεσε με φόρα στο κρεβάτι και τσίριξε με όλη της την δύναμη.Υπήρχαν μερικές στιγμές που ήθελε να πιάσει την Έρρικα από το μαλλί και να της το βγάλει τρίχα-τρίχα.Την εκνεύριζε τραγικά που νομιζε πως κανένας άντρας δεν μπορούσε να της αντισταθεί.Η αλήθεια ήταν πως ήταν ελκυστική αλλά της έλειπε και η προσωπικότητα,αλλά και το μυαλό.
Έκλεισε τα μάτια της στην προσπάθεια να ηρεμίσει τον εαυτό της και αμέσως βυθίστηκε σε έναν ύπνο πικρό με αμέτρητες άσχημες σκέψεις.