Σαν την καλή ζωή

...Καλά να περάσετε...{30}

Το γυμνό σου κορμί θα πρέπει να ανήκει μόνο σ' εκείνους που ερωτεύονται τη γυμνή σου ψυχή.
Charlie Chaplin

«Ορίστε αυτή ήταν η τελευταία.»αναφώνησε λαχανιασμένα η Αλίσια και έδωσε στον Άντριαν την μεγάλη μαύρη βαλίτσα της.
Εκείνος της έριξε ένα απεγνωσμένο βλέμμα,αφού το μέγεθος και της βαλίτσας για τις μέρες που θα περνούσαν μακριά από το σπίτι ήταν εξωπραγματικό.
«Τι;Πειράζει που δεν θέλω να μου λείπει κάτι;»
Ήταν έτοιμος να της απαντήσει πως δεν θα χρειαζόταν τα ρούχα,αφού σκόπευε να μην την αφήσει όλο αυτό το διάστημα να του ξεφύγει από το κρεβάτι,αλλά επέλεξε να μην πει τίποτα παρά μόνο να χαμογελάσει και στίβαξε την βαλίτσα της πάνω από την δική του.
Έκλεισε το πορτ παγκαζ και κατευθύνθηκε προς το μέρος του Νόα και του Κρις που στεκόντουσαν στην είσοδο του σπιτιού και συζητούσαν ανάλαφρα.
Η Αλίσια τον ακολούθησε αθόρυβα θέλοντας να τους αποχαιρετήσει.
«Λοιπόν,Νόα...εμείς φεύγουμε!»είπε και στάθηκε μπροστά του.
«Καλά να περάσετε..και να μου την προσέχεις,είναι ότι πιο πολύτιμο έχω στην κατοχή μου.»
Ο Άντριαν έγνεψε και αγκαλιάστηκαν αντρικά.
Έπειτα όσο ο Άντριαν χαιρετούσε τον Κρις εκείνη χώθηκε στην τρυφερή αγκαλιά του πατέρα της.
«Να περάσεις καλά αγάπη μου.»της είπε και εκείνη άφησε ένα φιλί στο μάγουλό του.
«Ευχαριστώ που με αφήνεις να κάνω αυτό το ταξίδι μπαμπά,σημαίνει πολλά για εμένα.»
«Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς αγάπη μου,πλέον εσύ αποφασίζεις για τον τρόπο που θέλεις να ζήσεις την ζωή σου.»
Αγκαλιάστηκαν για μία ακόμα φορά και έπειτα η Αλίσια απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του.
«Μπαμπά κλαις;»τον ρώτησε και άρχισε να γελάει μόλις τον είδε να σκουπίζει το δάκρυ που είχε προλάβει να κυλήσει σαν σίφουνας.
«Μην μου πεις πως κάτι μπήκε στο μάτι σου!»
«Απλά δεν μπορώ να συνηδιτοποιήσω πως το κοριτσάκι μου μεγάλωσε.»
«Συνηδιτοποιησέ το μπαμπά,γιατί αυτή είναι η πραγματικοτητα.»άπλωσε το χέρι της και του χαίδεψε το μάγουλο τρυφερά.
Με την άκρη του ματιού της παρατήρησε την Ρενέ να στέκεται μόνη στην κάσα της πόρτας και να τρίβει νευρικά τα χέρια της στον τζιν της,ρίχνοντας μερικές λοξές ματιές προς το μέρος τους.
Οι ματιές των δύο γυναικών διασταυρώθηκαν και η Αλίσια παρατήρησε τα υγρά μάτια της Ρενέ.
Κάθε θυμό που είχε για εκείνη όλο αυτό το διάστημα εξαφανίστηκε στην στιγμή και την πλησίασε.
«Φεύγεις λοιπόν...»παρατήρησε και η Αλίσια έγνεψε.
«Φεύγω..»απάντησε απλά.
«Αλίσια κοίτα....»σταμάτησε και την κοίταξε.
«Συγνώμη!»είπε και ξέσπασε σε κλάμματα.
Η Αλίσια την κράτησε στην αγκαλιά της προσπαθόντας να την κάνει να ηρεμήσει.
«Συγνώμη που είπα όλες αυτές τις ανοησίες και σε εσένα,αλλά και στον Άντριαν.
Θόλωσα μόλις έμαθα πως εσείς κάνατε έρωτα.
Ένιωσα πως ο Άντριαν που ήξερα δεν ήταν ο πραγματικός.Όμως όταν το σκέφτηκα καλήτερα θυμήθηκα εμένα και τον Νόα και πως δεν μπορώ να απαγορεύω σε κανέναν να ζήσει τον έρωτα.
Απλά δεν θέλω να πληγωθείτε γιατί σας αγαπάω και πιστεύω πως η σχέση σας είναι μπερδεμένη.
Δεν θέλω αγάπη μου όταν περάσει ο ενθουσιασμός να καταλήξετε σε άσχημη κατάσταση.»
«Μαμά...δεν είναι ενθουσιασμός,πίστεψε με!
Είναι κάτι πολύ δυνατό που δεν μπορεί να το ελένξει κανείς μας.
Το μόνο οου θέλω είναι να το ζήσω και όπου με οδηγήσει.»
«Πως με είπες;»ψέλλισε η Ρενέ και η Αλίσια της έριξε ένα μπερδεμένο βλέμμα.
«Με...είπες...δεν το έχεις ξαναπεί ποτέ!»έχανε τα λόγια της από την συγκίνηση,την κοίταξε και άφησε τα δάκρυα της να τρέξουν από τα μάτια της.
«Νόα...η Αλίσια με είπε μαμά!»φώναξε και έτρεξε προς το μέρος του.
Τότε η Αλίσια κατάλαβε για ποιον λόγο αντιδρούσε τόσο παράξενα.Η αλήθεια ήταν πως της είχε βγει τόσο αυθόρμητα που ο εγκέφαλος της δεν το είχε επεξεργαστεί.
Βέβαια,για την Αλίσια η Ρενέ ήταν μητέρα της-την βιολογική της την είχε ξεχάσει χρόνια τώρα-ακόμα και αν την αποκαλούσε συνέχεια 'Ρενέ' το έκανε επειδή το είχε συνηθήσει.
«Μικρό φεύγουμε;»η φωνή του Άντριαν την έβγαλε από τις σκέψεις της και απλά έγνεψε σιωπηλά,ακολουθόντας τον μέχρι το αυτοκίνητο.
Λίγες στιγμές αργότερα βρισκόντουσαν μέσα στο αεροπλάνο,πλέον μόνοι να απολαμβάνουν την θέα από τα πυκνά σύννεφα.