«Αυτό που κάνουμε είναι λάθος..»
«Ναι αλλά είναι το δικό μας λάθος..»
Η Αλίσια δεν θυμόταν να έχει αποχωριστεί ποτέ τον αγαπητό της φίλο Άντριαν.
Για εκείνη ήταν φίλος,προστάτης και μεγάλος αδερφός..
Την έκανε να γελάει όταν ήταν στεναχωριμένη...
Τη...
Καμιά διασκέδαση δεν είναι τόσο φτηνή όσο το διάβασμα και καμιά απόλαυση δεν διαρκεί τόσο πολύ. Lady Mary Montagu, 1689-1762, Αγγλίδα επιστολογράφος
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
«Άντριαν πρέπει να χαλαρώσεις μαζί της.»προσπάθησε να τον συμβουλέψει ο φίλος του,μα ο Άντριαν ήταν χαμένος στις δικές του σκέψεις. «Ήταν αναμενώμενο κάποια στιγμή να θέλει να ντυθεί πιο αποκαλυπτηκά ώστε να αρέσει σε κάποιον.Δεν μπορεί να την προστατεύει κανένας μας πλέον Άντριαν,είναι μεγάλη γυναίκα και έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει.»συνέχισε ο Κρις αφού έβλεπε πως ο φίλος του δεν ανταποκρινόταν. «Δεν καταλαβαίνεις Κρίστοφερ!»αποκρίθηκε με νεύρα να χτυπάνε κόκκινο.«Έχω δώσει όρκο στον Νόα πως θα την προσέχω για το υπόλοιπο της ζωής της.Και το γεγονός πως είναι μεγάλη γυναίκα δεν σημαίνει πως ξέρει από ανθρωπους το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα για την μικρή μου είναι ένας άντρας πιο καθίκι και από εσένα!»έφτυσε τις λέξεις μία μία κάνοντας τον Κρις να γουρλώσει τα μάτια του.Δεν είχε ξαναδεί ποτέ τον Άντριαν τόσο νευριασμένο,πάντα ήταν το ήρεμο πνεύμα της παρέας που συμφιλίωνε τους πάντες και δεν κοπάναγε σε κανέναν τα λάθοι του. Αυτό όμως που του έκανε περισσότερο από όλα εντύπωση ήταν η συμπεριφορά του προς την Αλίσια. Γνώριζε φυσικά πόσο αδυναμία της είχε,όλοι της είχαν και όλοι ήθελαν το καλήτερο για εκείνη,αλλά ο Άντριαν είχε ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια. Δεν μπορούσαν να την έχουν φυλακισμένη σε ένα χρυσό κλουβί πολύ απλά για να μην πληγωθεί. «Θα πάω να την βρω..θα πάρω και τον Νόα μαζί μου να την ψάξουμε σε όλα τα κλαμπ της Αδελαίδας..»μουρμούρισε,μάλλον περισσότερο στον εαυτό του παρά στον φίλο του.Ο Κρις δεν του θαπάντησε και έφυγε από το σπίτι του με το κεφάλι ψηλά. Ο Άντριαν δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά,ένιωθε το αίμα στις φλέβες του να κοχλάζει από νεύρα.Είχε πει βαριές κουβέντες στον Κρις που τις είχε μετανιώσει πικρά,αλλά για έναν περίεργο λόγο αρνούταν να πιστέψει πως το μικρό του κοριτσάκι είχε μεγαλώσει πλέον.Πως κάποιος άντρας θα την ακουμπούσε,θα την φιλούσε,ίσως και να την πόνουσε... Έκρυψε το κεφάλι του στις παλάμες του και έβγαλε μία κραυγή απελπισίας. «Τι...στο διάολο σκέφτομαι;»φώναξε και με φόρα σηκώθηκε από τον καναπέ αρπάζοντας το σακάκι του και εγκαταλείποντας το σπίτι.
