Σαν την καλή ζωή

...Φοβάμαι...{17}

Είναι καθήκον της ψυχής να είναι πιστή στις επιθυμίες της. Πρέπει να αφεθεί στο κυρίαρχο πάθος της.
Rebecca West, 1892-1983, Βρετανίδα συγγραφέας & αρθρογράφος

«Αγαπώ τα αστέρια..»μουρμούρησε μαγεμένη και έριξε άλλη μία φορά το βλέμμα της στον σκουρόχρωμο ουρανό.
Το φεγγάρι ήταν ολοστρόγγυλο και στεκόταν ακίνητο δίνοντας μία άλλη όψη στον ουρανό.
Της έκοβε την ανάσα αυτή η εικόνα!
Ήταν από αυτά τα μικρά πράγματα που μπορούσαν να κάνουν τους ανθρώπους πιο ευτιχισμένους από ποτέ,χωρίς να έχουν κάποια ιδιαίτερη αξία.
«Θυμάμαι την μητέρα μου να μου λέει πως ο ουρανός ήταν ο καμβάς,τα αστέρια το χρώμα και το φεγγάρι ολόκληρη η ζωγραφιά.»είπε χαμηλόφωνα και έριξε το βλέμμα της στον Άντριαν.
«Σου λείπει;»
«Όχι!Δεν την θυμάμαι και δεν την ξέρω σαν άνθρωπο.Παρόλο που δεν το έχω παραδεχτεί ποτέ μπροστά της,για εμένα μητέρα μου ήταν,είναι και θα είναι η Ρενέ.»του εκμηστηρεύτηκε.
«Φοβάμαι!»ψέλλισε και ο Άντριαν της έριξε ένα μπερδεμένο βλέμμα.
«Φοβάμαι μήπως χαθεί η φιλία μας και χάσω και εσένα,όλη μου την ζωή αυτό φοβόμουν.
Για αυτό απομακρύνομαι και δειλιάζω.»μερικά δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια της και εκείνος άπλωσε το χέρι του και τα σκούπησε.
Έσκυψε και άφησε ένα φιλί στα χείλη της ελπίζοντας πως δεν θα τον απομάκρυνε ξανά.
Εκείνη έκλεισε τα μάτια της απολαμβάνοντας εκείνο το μικρής διάρκειας φιλί.
Ήθελε να την φιλήσει ξανά,ήθελε εκείνον....
«Αυτό που κάνουμε είναι λάθος!»όσο και να ήθελε αυτόν τον άντρα κοντά της,ήξερε πως όλοι θα στρέφονταν εναντίων της.Αυτή η "σχέση" ή όπως τέλος πάντων μπορούσαν να αποκαλέσουν αυτό που είχε δημιουργηθεί μεταξύ τους ήταν παρανοϊκό να συμβαίνει.Την περνούσε δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια,την ήξερε από τόσο δα παιδάκι,συγκεκριμένα από τα τέσσερα χρόνια της που ούτε καλά καλά να μιλήσει δεν μπορούσε!
«Ναι,αλλά θα είναι το δικό μας λάθος.»την κοίταξε τρυφερά και χαίδεψε το μάγουλο της.
«Αλίσια δεν είμαι υπερπροστατευτικός,δεν κάνω τίποτα στην ουσία για τον Νόα!Έτσι έλεγα στον εαυτό μου κάθε φορά που βρισκόμουν κοντά σου,σε κάθε στραβό βήμα σου για να σε σηκώσω.
Στην πραγματικότητα ήθελα και τα έκανα.
Δεν άντεχα να σε βλέπω να κλαις και κανόνιζα να εξαφανιστεί κάθε τι σε έκανε λυπημένη.
Γινόμουν γελίος για να σε κάνω να χαμογελάσεις και όταν τα κατάφερνα ένιωθα πως είχα εκπληρώσει τον σκοπό μου στον πλανήτη.
Αισθανόμουν τρομερές τύψεις κάθε φορά που μου έλεγες να μην σου φέρομαι σαν παιδί,ενώ ποτέ δεν σου φέρθηκα έτσι...πάντα σε έβλεπα για την μικρότερη μου φίλη που μπορούσα να της εμπιστευτώ όλη μου την ζωή...μετά το θάνατο της Αντέλ ήσουν η μόνη γυναίκα που θα έδινα την ζωή μου στα χέρια της χωρίς δεύτερη σκέψη και στην έδωσα!»άγγιξε απαλά το μενταγιόν που κρεμόταν από το λαιμό της χαμογελόντας.
«Κοίτα με!»την πρόσταξε και εκείνη δειλά σήκωσε το βλέμμα της πάνω του.
Τα γαλανά μάτια του κάτω από το φως του φεγγαριού έμοιαζαν σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα  και το βλέμμα του ήταν πιο έντονο από ποτέ!
Όλο της το σώμα έκαιγε και η καρδιά της χτυπούσε ξέφρενα στο στήθος της,αισθανόταν πως αν δεν έκανε κάτι εκείνη την στιγμή θα πέθαινε.
«Άντριαν..»πρόφερε το ονομά του,μα περισσότερο έμοιαζε με αναστεναγμός.«Άντριαν,αν δεν με φιλήσεις αυτή την στιγμή θα πεθάνω..»η φωνή της έτρεμε.Δεν μπορούσε να καταλάβει τι την είχε πιάσει και του είχε ζητήσει σχεδόν παρακαλώντας τον να την φιλήσει,αλλά μόνο ένα βλέμμα του ήταν ικανό να κάνει το σώμα της να φλέγεται από πόθο.
«Είσαι σίγουρη;»ρώτησε συνεχίζοντας να την κοιτάει με αυτό το βλέμμα,λες και προσπαθούσε να δει μέσα από τα μάτια της τι σκέφτεται.
Το πρόσωπο της Αλίσιας ήταν αναψοκοκκινισμένο και τον κοιτούσε έκπληκτη.
Πως μπορούσε να ρωτάει κάτι τέτοιο;
Ο Άντριαν φάνηκε να διστάζει για μία στιγμή,αλλά την επόμενη την έπιασε και την έφερε κοντά του.
Τα σωματά τους ήταν σχεδόν ενωμένα,ενώ τα προσωπά τους απείχαν χιλιοστά.
Το βλέμμα του στάθηκε στο σώμα της,το στήθος της φούσκωνε από προσμονή,ενώ πρόσεξε πως η ανάσα της έβγαινε κοφτή και λαχανιασμένη.
«Αν σε φιλήσω τώρα...»της είπε με σιγανή και βραχνή φωνή από πόθο.«Δεν θα σταματήσω να σε φιλάω..και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κρατηθώ.»
«Δεν με νοιάζει!»αναφώνησε με πάθος η Αλίσια.
Η φωνή και το κορμί της έτρεμαν ανεξέλεγκτα!
«Εμένα όμως με νοιάζει.»απάντησε και απομακρύνθηκε από κοντά της κάνοντάς την να βγάλει μία βρισιά
Έσκυψε το κεφάλι του και χαμογέλασε με την αντίδραση της.
Χωρίς να το περιμένει την σήκωσε σαν τσουβάλι και την έβαλε στον όμο του.
Εκείνη έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης.
«Αν τολμήσω και σε φιλήσω θα σου κάνω έρωτα σε κάθε γωνία του σπιτιού μέχρι να μην μπορείς να κουνήσεις ούτε έναν μυ.»η Αλίσια γούρλωσε τα μάτια της νιώθοντας να κοκκινίζει μέχρι τις ρίζες των μαλλίων της.
Τα λόγια του όμως είχαν χτυπήσει φλέβα και για έναν περίεργο λόγο,ευχόταν κάποια στιγμή να τα κάνει πράξη.

Χεεεειιιιι😂😂😂😂

Το γουατπαντ μαλακιζεται Νταξει;

Απλα τα νευρα μου 😭😭😭

Τελος παντων😹

Άντριαν θέλω να γινεις πατερας των παιδιών μου σε λατρευω 😭

Σας αρεσε μικρές σουπιές και το ξερω😂😂😂🔞🔞🔞🔞
Ελααατε μην ντρέπεστε ξερω πως ολες είσαστε διεφθαρμένες.

Και η πρόταση του Άντριαν η τελευταία σας αρεσε 😂😂😏😏😏

Περιμένω τις αντιδράσεις σας 😂🔞