Σαν την καλή ζωή

...Το απαγορευμένο είναι γλυκό...{31}

~He held her like she was the answer when someone asked the reason why he was still breathing.~

«Είναι πανέμορφο Άντριαν!»
Αναφώνησε ενθουσισμένη και κοίταξε μαγεμένη το όμορφο αυτό εστιατόριο.
Σε όλον τον χώρο επικρατούσε το κόκκινο και το μαύρο κάνοντας την ατμόσφαιρα κάτι παραπάνω από ερωτική,πράγμα που ενθουσίασε τρομερά την Αλίσια αφού θα ήταν η πρώτη επίσημη φορά που θα έβγαιναν οι δύο τους έξω σαν ζευγάρι φοβούμενοι για κανέναν και τίποτα.
Μία νεαρή κοπέλα-που δεν παρέλειψε να δείξει ξεδιάντροπα το ενδιαφέρον της για τον Άντριαν μπροστά στα μάτια της Αλίσιας-τους απέδειξε το τραπέζι τους,το οποίο βρισκόταν στην ήσυχη πλευρά του μαγαζιού,όπου δεν επικρατούσε πολλής κόσμος.
Ευχαρίστησε νοητά τον Άντριαν,αφού γνώριζε πως δεν ήταν και ποτέ ιδιαίτερη φαν του πολύ κόσμου.
Της τράβηξε την καρέκλα σαν σωστός τζέντλεμαν κάνοντας και μία υπόκλιση και εκείνη άρχισε να γελά.
«Κάποτε ερχόμουν κάθε βράδυ σε αυτό το εστιατόριο.Φτιάχνει τα πιο νόστιμα,παραδοσιακά,αυστραλιανά φαγητά που έχεις φάει στην ζωή σου.»
Η Αλίσια του χαμογέλασε σκανταλιάρικα και άρπαξε τον κατάλογο που αναγράφονταν με λεπτομέρεια τα πιάτα.
Ένας όμορφος σερβιτόρος τους πλησίασε κρατώντας το προσωπικό του τεφτέρι,έτοιμος να πάρει την παραγγελία τους.
«Τι θα πάρετε;»ρώτησε ευγενικά.
Η Αλίσια έστρεψε το βλέμμα της προς τον εντυπωσιακό νεαρό και εντυπωσιάστηκε μόλις είδε το γκρίζο χρώμα των ματιών του.
Ήταν τόσο χλωμό που αν το έβλεπες από μακριά θα μπορούσες άνετα να το χαρακτηρίσεις και ως λευκό.
Του χαμογέλασε και έριξε μία ακόμα ματία στον κατάλογο.Πριν όμως προλάβει να του απαντήσει,ένας ενοχλημένος Άντριαν την διέκοψε.
«Θα θέλαμε γαρίδες κοκτέιλ,ένα surf and turf και για επιδόρπιο δύο πιάτα pavlova.»ο νεαρός έγνεψε και πήρε τα μενού αποχωρόντας από το τραπέζι τους.
«Γιατί το έκανες αυτό;»είπε νευριασμένα η Αλίσια.
«Δεν μου άρεσε το βλέμμα του.»καύχασε.
«Ούτε εμένα μου άρεσε το βλέμμα του Βέτεξ στην υποδοχή,αλλά δεν έκανα έτσι!»φώναξε νευριασμένη και μερικά άτομα από τα δίπλα τραπέζια γύρισαν να κοιτάξουν.
«Του ποίου;»ρώτησε ο Άντριαν γελωντας βρίσκοντας ξανά την καλή του διάθεση.
«Της πατσαβούρας....είπα να μην φανώ αγενής.»στριφογύρισε τα μάτια της και το γέλιο του Άντριαν έγινε πιο έντονο.
«Ξέρεις πως έχω μάτια μόνο για εσένα αγάπη μου.»
«Το ξέρω,όπως και εγώ.
Δεν μπορούμε να μαλώνουμε κάθε φορά που κάποιος θα τολμήσει να με κοιτάξει ή να σε κοιτάξει.»
«Έχεις δίκιο!»παραδέχτηκε και έσκυψε το κεφάλι του για να κλέψει ένα φιλί της.
«Άντριαν τι κάνεις;»αναφώνησε μόλις ένιωσε το χέρι του να εισβάλει κάτω από το φόρεμα της.
«Σσς...»ψυθίρισε και χαμογέλασε σατανικά.
Τα μάτια της Αλίσιας γούρλωσαν μόλις ένιωσε τα δάχτυλα του να παίζουν μαζί της.
Έπιασε με τα δύο χέρια της σφιχτά το τραπεζομάντιλο και δάγκωσε τα χείλη της για να μην φωνάξει.
«Πας καλά;»τον ρώτησε πνιχτά,νιώθοντας τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνουν ρυθμούς.
Του έριξε ένα θυμωμένο βλέμμα,αλλά εκείνος έμοιαζε να μην τον απασχολεί και φερόταν λες και δεν συνέβαινε τίποτα.
«Άντριαν σε μισώ!»μούγκρισε καθώς ένιωθε το κορμί της να πλησιάζει την λύτρωση.
«Σσσς αγάπη μου,το απαγορευμένο είναι γλυκό.»ψυθίρισε στο αυτί της.
«Αφέσου...»συνέχισε και εκείνη υπάκουσε δαγκώνοντας όσο πιο πολύ τα χείλη της.
Ένιωθε το πρόσωπο της να ζεματάει και το κορμί της έτρεμε ακόμα από τον έντονο οργασμό που της πρόσφεραν τα δάχτυλα του Άντριαν.
Εκείνος χαμογέλασε ικανοποιημένος και έφερε τα δάχτυλα του στα χείλη του γλύφοντας τα.
Αν και έπρεπε να τον είχε σκοτώσει για αυτό που της έκανε,εκείνη με αυτή του την κίνηση τον ήθελε ακόμη πιο πολύ.
Τα πιάτα με το φαγητό κατέφτασαν,αλλά κανένας από τους δύο δεν είχε όρεξη για φαγητό.
Κοιτάχτηκαν συνωμοτικά και γέλασαν.
«Τι λες να φύγουμε;»
«Λέω πως είναι η καλήτερη ιδέα!»απάντησε εκείνη.
Αφού ο Άντριαν πλήρωσε βρέθηκαν στο αυτοκίνητο με προορισμό το σπίτι.
«Σε μισώ για αυτό που έκανες..»μουρμούρισε.
«Όχι μωρό μου δεν με μισείς....με λατρεύεις!»
Πάτησε το γκάζι και το αμάξι ανέβασε ταχύτητα.
Δεν πρόλαβαν να βρεθούν στο σπίτι,ο Άντριαν άρπαξε την Αλίσια από την μέση και την κόλλησε στην πόρτα διεκδικώντας με πάθος το στόμα της.
Τα χείλη του άφησαν τα δικά της και τράβηξαν ένα μονοπάτι από τον λαιμό της μέχρι το στήθος της.
Έπιασε τις ράντες του φορέματος και τις απομάκρυνε από τους ώμους της,αποκαλύπτοντας το κατάλευκο στήθος της.
«Γαμώτο πως γίνεται να είναι όλα πάνω σου τόσο όμορφα;»έσπρωξε το σώμα της προς τον τοίχο και τα χείλη του ρούφηξαν τις ερεθισμένες θηλές της.
Εκείνη αναστέναξε δυνατά και έριξε το κεφάλι της πίσω,απολαμβάνοντας τα χάδια που της πρόσφερε.
«Πήδα πάνω μου.»την πρόσταξε και εκείνη υπάκουσε και τύλιξε τα πόδια της γύρω από την μέση του.
Τράβηξε βίαια το κάτω μέρος του φορέματος και αφαίρεσε το εσώρουχο της σκίζοντας το.
«Θα σου πάρω άλλο.»μουρμούρισε στο αυτί της.
Εκείνη πήρε μία βαθιά ανάσα.Η καρδιά της σταμάτησε όταν τα δάχτυλα του της χάρισαν τοση ηδονή ώστε στάθηκε αδύνατον να συγκρατήσει έναν μικρό λυγμό.
«Μην σταματάς,σε παρακαλώ!»τον ικέτευσε.
Εκείνος σταμάτησε και μάλλον ήταν η πιο σοφή επιλογή,αφού τόση ώρα η Αλίσια δεν ανάσαινε.
Η καρδιά της χτύπησε ξανά όταν ο Άντριαν πήρε θέση ανάμεσα στα πόδια της και βυθίστηκε μέσα της.Λίγο στην αρχή,αλλά ήταν αρκετό για να ακουστεί από τα χείλη της ένα βογκητό.
«Τύλιξε τα πόδια σου γύρω από την μέση μου.»της είπε βραχνά και εκείνη έκανε αυτό που της ζήτησε,νιώθοντας να βυθίζεται περισσότερο μέσα της.Ένα βογκητό που έμοιαζε περισσότερο με λιγμός δραπέτευσε από το στόμα της.
Ωωωω,ήταν υπέροχα....
Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα όταν ο Άντριαν άρχισε να κινείται.
Μισάνοιξε τα χείλη της,ώστε να μπορέσει να πάρει μία ανάσα.
Ο ρυθμός του Άντριαν ήταν αργός και σταθερός....υπερβολικά σταθερός αν ήθελε να είναι ακριβής,όμως εκείνη την στιγμή η Αλίσια δεν ήθελε να της κάνει έρωτα...
«Πιο γρήγορα.»τον παρότρυνε με φωνή που δυσκολευόταν να αναγνωρίσει.
«Πιο γρήγορα!»αναστέναξε και πίεσε τα νύχια της στους γοφούς του.
«Νόμιζα πως δεν σου άρεσε να μιλάς.»μούγκρισε εκείνος και γέλασε δυνατά βλέποντας την να μουρμουρίζει ακαταλαβίστικα πράγματα μέσα από τα δόντια της.
«Είσαι άτακτο κορίτσι.»είπε και τραβήχτικε εντελώς μακριά της.
Ήταν έτοιμη να διαμαρτυρηθεί ξανά,όμως δεν πρόλαβε,αφού ο Άντριαν την γύρισε μπρούμιτα.
«Ας σε γδύσουμε εντελώς.»της είπε και έπιασε με τα ακροδάχτυλα του το φερμουάρ του φορέματος αφαιρόντας το από το σώμα της,αφήνοντας τη γυμνή,ξαπλωμένη μπρούμυτα,με τους γλουτούς εντελώς εκτεθημένους στα μάτια του.
Και αυτό δεν την ένοιαζε καθόλου!
Στο παρελθόν θα είχε πεθάνει από ντροπή,αφού πάντα ένιωθε αμήχανα με τις ατέλειες του σώματος της,αλλά όχι πλέον.
Της άρεσε ο τρόπος που το βλέμμα του Άντριαν γλιστρούσε στο κορμί της,ο σεβασμός που έδειχνε στο σώμα της και τα αμαρτωλά του χάδια...
«Είσαι τόσο όμορφη..»ψυθίρισε αγγίζοντας με ευλάβεια τις λευκές ραγάδες που υπήρχαν στους γλουτούς της.
Την έβαλε να σταθεί στα γόνατα και στις παλάμες και η Αλίσια ήταν κάτι περισσότερο από έτοιμη να του δωθεί.
Πάντα θα ήταν για εκείνον έτοιμη...
Έτσι,όταν την ρώτησε αν συμφωνούσε με αυτή την στάση ξαφνιάστηκε και συγκινήθηκε με τον πιο παράξενο τρόπο.
Άλλοι άντρες απλά θα κοιτούσαν την ικανοποίηση τους και τι τους έξαπτε την φαντασία,χωρίς να σεβαστούν στιγμή τις παρτενέρ τους,όχι όμως εκείνος!
Το «ναι» ανέβηκε στα χείλη της πνιγμένο,ενώ η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά.
Ήταν η πιο παράξενη στιγμή.Με το ζόρι κρατούσε τα δάκρυα της.
Όμως τοτε ο Άντριαν βυθίστηκε μέσα της ορμητικός κι εκείνη ξέχασε τα πάντα,εκτός από ότι την έκανε ξανά δική του.
Αυτή την φορά ο ρυθμός του δεν ήταν καθόλου αργός.Το σώμα του συναντούσε με δύναμη το δικό της,άγρια,κτητικά,ενώ της χάιδευε τραχιά τα στήθη,οδηγώντας την σε έναν άλλο κόσμο,έναν κόσμο που ο μόνος κυρίαρχος ήταν το πάθος.
Από τα χείλη της ακούστηκε ένα πρωτόγνωρο βογκητό,ενώ στριφογυρνούσε την λεκάνη της και πίεζε τους γλουτούς της στο σώμα του,θέλοντας απεγνωσμένα να μπει ενα τέλος σε αυτό το ερωτικό βασανιστήριο.
Ο οργασμός της την συγκλόνισε,οι κραυγές της αντήχησαν δυνατά στο δωμάτιο.Και η ικανοποίηση της έγινε ακόμα μεγαλήτερη όταν στα αυτια της έφτασαν και οι δικές του κραυγές απόλαυσης.
Το κορμί του έτρεμε από ηδονή τόσο έντονα όσο και το δικό της.
Τελικά η Αλίσια κατέρευσε στο κρεβάτι,παρασέρνοντας και εκείνον μαζί της.
Χώθηκε στην ασφαλή του αγκαλιά και έκλεισε τα μάτια της νιώθοντας την καρδιά της γεμάτη.
«Πάλι καλά που έχουμε καλή ηχομόνωση!»μουρμούρισε γελώντας και η Αλίσια του έριξε ένα ξαφνιασμένο βλέμμα.
«Τόσο πολύ ακουγόμασταν;»ρώτησε έντρομη.
«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ακουγόσουν μωρό μου!»τα μάγουλα της κοκκίνησαν από ντροπή και το γέλιο του έγινε ακόμα πιο δυνατό.
Έπιασε με την παλάμη του το πρόσωπο της και την έφερε κοντά του δίνοντας της ένα παθιασμένο φιλί.
Όλες οι φοβίες που είχαν δημιουργηθεί στο μυαλό της εξαφανίστηκαν από το πουθενά με εκείνο το φιλί.
«Άσε με να κάνω κάτι για εσένα!»τον παρακάλεσε νιώθοντας την ανάγκη να τον ικανοποιήσει με τον ίδιο τρόπο,όπως την ικανοποιούσε εκείνος όλον αυτό τον καιρό.
Ο Άντριαν γούρλωσε τα μάτια του και ξερόβηξε.
«Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό αγάπη μου.»της είπε και χάιδεψε με προσοχή το πρόσωπο της.
«Άσε με!Το έχω ανάγκη...»τον παρακάλεσε και χωρίς να του αφήσει περιθώρια να αρνηθεί κόλλησε τα χείλη της στα δικά του.
Τα χέρια της τράβηξαν το σεντόνι που είχε ρίξει για να καλύψει τα απαραίτητα και εντυπωσιασμένη παρατήρησε τον ανδρισμό του.
Εκείνος πήγε να διαμαρτυρηθεί μόλις είδε την έκπληκτη φάτσα της,αλλά κάθε του διαμαρτυρία διακόπηκε στην μέση μόλις τα χείλη της Αλίσιας άγγιξαν την άκρη του ερεθισμένου ανδρισμού του.
Τα δόντια του φυλάκισαν τα χείλη του και τα πίεσαν δυνατά για να μην χρειαστεί να ελευθερώσει ένα μεγάλο αναστεναγμό που είχε σκαρφαλώσει στον λαιμό του.
Έσφιξε τα δόντια του,όταν τα χείλη της τον άγγιξαν ξανά.
Το στομάχι του δέθηκε κόμπος,μαζεύοντας όλο του το κουράγιο για να αντέξει όλο αυτό το ηδονικό μαρτύριο.
Τον γευόταν.Τον φιλούσε.Και ύστερα τα χείλη της έκλεισε αργά γύρω του και ο Άντριαν κατάλαβε ότι δεν θα άντεχε για πολύ ακόμα.
«Όχι.»μούγκρισε.
Η Αλίσια σήκωσε το κεφάλι της.
Τα χείλη της έλαμπαν,ήταν ερεθισμένα,αλλά τρυφερά και σαρκώδη.
«Όχι;»ρώτησε μπερδεμένη,νιώθοντας την απογοήτευση να την καταβάλει.
«Όχι!»επανέλαβε με φωνή τραχιά.
«Αρκετά με αυτό!Προτειμώ την αυθεντική εμπειρία.»η Αλίσια δεν μίλησε,απλα έμεινε να τον κοιτάζει για μερικές στιγμές.
Άπλωσε το χέρι της και έβγαλε από το τζιν του ένα προφυλακτικό.
«Νομίζω πως θα ήταν καλήτερο να φορέσεις αυτό!»είπε νιώθοντας τα μάγουλα της να πέρνουν φωτιά.Ο Άντριαν το πήρε από τα τρεμάμενα χέρια της,χαρίζοντας της ένα πονηρό χαμόγελο.
Έσκισε το φακελάκι με τα δόντια του και το φόρεσε.
«Που είναι το αστείο;»ρώτησε,όταν την είδε να χαμογελά.
«Απλά...ποτέ δεν φανταζόμουν όλο αυτό.»είπε δείχνοντας με τα χέρια της μία εκείνον και μία τον εαυτό της.
Εκείνος απλά γέλασε και βρέθηκε πάνω της,καλύπτοντας το σώμα της με το δικό του.
«Θέλω να φιλήσω τα υπέροχα χείλη σου.»
Το στόμα του πλησίασε το δικό της.
«Είσαι τόσο γαμημένα σέξι....»
Τα χείλη της συγκρούστηκαν με τα δικά του,ενώ εκείνος βάλθηκε να εξερευνά το στόμα της με την γλώσσα του,μέχρι που ένιωσε την ανάσα της να κόβεται.Μόνο τότε σταμάτησε,τραβήχτικε και ανασήκωσε το σώμα του αναγκάζοντας την Αλίσια να βρεθεί εκείνη από πάνω του.
Τον κοίταξε νιώθοντας το κάτω χείλος της να τρέμει και πέρασε τα πόδια της αριστερά και δεξιά από τα δικά του.
«Μπορείς να πάρεις τον έλενχο τώρα.»της είπε.
Η Αλίσια φάνηκε να ξαφνιάζεται για μία στιγμή,ύστερα όμως στα χείλη της εμφανίστηκε ένα αινιγματικό χαμόγελο,το οποίο ο Άντριαν δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει.
Εκείνη χωρίς να πεί λέξη,στάθηκε στα γόνατα και το βλέμμα της έπεσε στον ανδρισμό του.
Από τα χείλη του ξέφυγε ένα μουγκρητό όταν τα δάχτυλα της έκλεισαν γύρω του και τον οδήγησαν στην ένωση των μηρών της.
Ένα βογγητό ξέφυγε από τα στόματα και των δύο μόλις τα κορμιά τους ενώθηκαν.
Δεν ανάσανε ξανά παρά μόνο όταν βρέθηκε ολόκληρος μεσα της.Και ίσως και να έχανε εντελως το μυαλό του αν η Αλίσια δεν άρχισε να κινείται εκείνη την στιγμή.
Τα μάτια της ήταν κλειστά και είχε το κεφάλι ριγμένο πίσω,σαν να βρισκόταν σε έκσταση.
Η ανάσα της έβγαινε κοφτή και λαχανιασμενη.
Ήταν και οι δύο τόσο παρασυρόμενοι από το πάθος τους που δεν τους ένοιαζε τίποτα πέρα από εκείνη τη στιγμή.
Η πρώτη της σύσπαση των οδήγησε στα όρια του.
Ανασήκωσε την λεκάνη του καθώς τελείωνε μαζί της,με ένταση ηφαιστείου που εξερράγη.
Άπλωσε τα χέρια του,την έπιασε από τους ώμους και την τράβηξε στην αγκαλιά του,κρατώντας τη σφιχτά ενώ τα κορμιά τους έτρεμαν από πόθο.
Η Αλίσια έθαψε το πρόσωπό της τον λαιμό του και άφησε ένα φιλί ενώ πρόφερε ψυθιριστά το όνομά του.
Μόλις το σώμα της χαλάρωσε,τα μάτια της έκλεισαν νιώθοντας την κούραση να την καταβάλει.
Ο Άντριαν την έβγαλε από την αγκαλιά του και την τοποθέτησε δίπλα του ξαπλώνοντας και εκείνος το κουρασμένο,αλλά ικανοποιημένο σώμα του.
***
Η κουζίνα αυτού του τεράστιου σπιτιού ήταν μεγάλη με ζεστή ατμόσφαιρα που ταίριαζε γάντι στην προσωπικότητα της Γκρέις.
Είχε μαρμάρινους πάγκους,ξύλινα ντουλάπια,πλακόστρωτο δάπεδο και στο κέντρο ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι που μπορούσαν να καθίσουν ως και δέκα άτομα.
Όταν μπήκε η Αλίσια εκεί,περίπου στις έντεκα το πρωί,βρήκε τον Άντριαν καθισμένο σε μία γωνία του τραπεζιού.
Φορούσε μία τζιν βερμούδα και από πάνω ένα λευκό μπλουζάκι που άφηνε γυμνούς τους όμους του.
Το βλέμμα του ήταν χαμηλωμένο στο κινητό του και ανάμεσα στις παλάμες του βρισκόταν ένα αχνιστό φλυτζάνι με καφέ.
Τα γένια του είχαν αρχίσει να μακραίνουν περισσότερο από το κανονικό,αφού ήταν αρκετά απασχολημένος για να τα ξυρίσει,αλλά στα μάτια της έμοιαζε τόσο σέξι.
Η Γκρέις στεκόταν στον νεροχύτη,σιγοτραγουδούσε έναν σκοπό και έπλενε με προσοχή,ώστε να μην της ξεφύγει κανένας λεκές.
Ο Άντριαν ανασήκωσε το κεφάλι του,μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία της.
Το βλέμμα του ταξίδεψε στο κορμί της,το οποίο ήταν ελαφρά ντυμένο με ένα κόκκινο φορεματάκι που κάλυπτε τα απαραίτητα.Όταν το βλέμμα του επέστρεψε στο πρόσωπό της,ένα χαμόγελο άνθισε στα τρυφερά του χείλη.
Ήταν τόσο δύσκολο για την Αλίσια να κρύψει την ντροπή της μπροστά στην μητέρα του,πόσο μάλλον γνωρίζοντας πως το προηγούμενο βράδυ είχαν εκμεταλευτεί τον χώρο για την δική τους ευχαρίστηση.
Όμως τα κατάφερε!Είχε αποφασίσει πως δεν είχε λόγο να φέρεται σαν καμία ανόητη παρθένα που την είχαν παρασύρει σε κάτι χωρίς την θέληση της.
Δεν πίστευε όμως ποτέ πως στα δεκαοχτώ της χρόνια θα είχε τόση απίστευτη τόλμη στο κρεβάτι  και θα προσέφερε σε έναν άνδρα σαν τον Άντριαν τόσο πρόθυμα την ηδονή με τα χείλη της,ενώ έπειτα θα είχε καθίσει καβαλικευτά πάνω του και θα είχε κάνει έρωτα μαζί του με τόσο φλογερό και ασυγκράτητο πάθος.
Η κοινωνία όμως την είχε πείσει πως τα καλά κορίτσια δεν έκαναν τέτοια πράγματα.
Όμως,αποφάσισε να αγνοήσει όσα είχε διδαχτεί και αποδέχτηκε αυτή την καινούργια ερωτική ωριμότητα που ένιωθε μέσα της.
«Καλημέρα.»είπε χαρούμενα ενώ τραβούσε την καρέκλα απέναντι από τον Άντριαν.
Η Γκρέις γύρισε αμέσως προς το μέρος της.
«Αχ επιτέλους!Κάποιος που θα παραδεχτεί το πρωινό μου.»αναφώνησε.
«Βλέπεις ο γιος μου πίνει μόνο καφέ.
Και να πω ότι πίνει κάποιον καλό θα το σεβόμουν,αντίθετα προτιμά εκείνα τα αμερικάνικα νεροζούμια που χρειάζεσαι πέντε για να σε πιάσουν.
Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που έχει καταλήξει τόσο νευραστενικός.
Λοιπόν τι θες εσύ,γλυκιά μου;Μήπως μία υπέροχη ομελέτα από τα χερακια μου καο φρέσκο χυμό ή από τον δικό μας τον καλό καφέ τύπου καπουτσίνο;»
Η Αλίσια κάθισε στην καρέκλα και έριξε το βλέμμα της στον Άντριαν που κρυφό γελούσε.
«Συγνώμη Γκρέις,αλλά και εγώ θα προτιμούσα ένα από τα γνωστά "αμερικανικά νεροζούμια".
Οι γονείς μου είναι αμερικάνοι και έτσι δεν μπορώ να αρνηθώ την καταγωγή μου.»ο Άντριαν δεν άντεξε και ξέσπασε σε γέλια.
«Βλέπεις, μαμά..δεν είμαι ο μόνος παράξενος.»
«Ωω!Εσείς οι νέοι δεν έχετε ιδέα από σωστή διατροφή,αλλά ξέρω τι σας συμβαίνει!
Φάγατε πολύ εχθές το βράδυ και είμαι σίγουρη πως ήπιατε πολύ και από εκείνα τα άθλια κρασιά,τα νοθευμένα και σας πείραξε.»
«Κάναμε τα πάντα πολύ.»σχολίασε χαμηλόφωνα ο Άντριαν και ύστερα χαμογέλασε στην Αλίσια.
Τα μάτια του έλαμπαν με νόημα!
Η Αλίσια τον κοίταξε προσπαθόντας να μην σκεφτεί την χθεσινή νύχτα και αναστατωθεί.
«Λοιπόν πως κοιμήθηκες;»την ρώτησε ανάλαφρα ο Άντριαν.
«Καλές ήταν και οι τρεις ώρες ύπνου..»απάντησε εκείνη και αγνόησε το πονηρό χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στο προσωπό του.
«Εσύ;»
«Σαν πτώμα...το ταξίδι με κούρασε πολύ.»
«Ναι το ταξίδι ήταν...»μουρμούρισε σιγανά η Αλίσια.
Η Γκρέις άφησε συνοφρυωμένη ένα φλυτζάνι καφέ στην Αλίσια.
«Τι σιγομουρμουρίζετε μικροί σατανάδες;»εκείνοι κοιτάχτηκαν συνομοτικά και έβαλαν τα γέλια.
«Αααα για να σας πω...δεν βρίσκομαι εδώ μόνο για να σας φτιάχνω άθλιους καφέδες.»έβαλε τα χέρια στην μέση αγριοκοιτάζοντας τους και το γέλιο του Άντριαν έγινε ακόμα πιο δυνατό.
«Τέλος πάντων θα βγείτε σήμερα;»ρώτησε η γυναίκα όλο ενδιαφέρον και ο Άντριαν ανασήκωσε τους όμους του.
«Ξέρω!»είπε μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής.«Άντριαν,γιατί δεν πας την Άλι μας βόλτα με το σκάφος σε εκείνον τον μυστικό κόλπο που πήγαινες μικρός με την παρέα σου;
Θα σας ετοιμάσω και ένα καλάθι με φαγητά για να κάνετε πικ νικ!»
Η ιδέα της Γκρέις της φαινόταν καταπληκτική,ωστόσο ο Άντριαν δεν έμοιαζε να έχει ενθουσιαστεί και τόσο με την ιδέα.
«Δεν ξέρω...»είπε μοιάζοντας απογοητευμένος.
«Τις Κυριακές η προβλήτα μαζεύει πολύ κόσμο και εκείνο το μέρος μαμά δεν ξέρω πόσο ασφαλές είναι...
Πήγαινα πριν δεκαεφτά χρόνια περίπου με τα παιδιά και τις περισσότερες φορές είμασταν μεθυσμένοι και απερίσκεπτοι.»
«Σε παρακαλώ Άντριαν...δεν με ενδιαφέρει.»
Πετάχτηκε η Αλίσια παρακαλώντας τον με το βλέμμα της.
«Εντάξει!Αλλά προτείνω να φορέσεις κάτι άλλο.»έδειξε με το βλέμμα του το αποκαλυπτικό φόρεμα που φορούσε.
«Βάλε κάτι άνετο.
Α!Και μην ξεχασεις να φορέσεις μαγιό.
Έχει τρομερή ζέστη και μία βουτιά στην θάλασσα θα ήταν ιδανική.
Το στομάχι της Αλίσιας δέθηκε κόμπος μόλις σκέφτηκε το καυτό,μαύρο μπικίνι που αγόρασε κρυφά από τον Άντριαν στο αεροδρόμιο.
«Πολύ καλά.»απάντησε και έβαλε τα δυνατά της να φανεί αθώα.
«Μαμά πόση ώρα θα χρειαστείς να ετοιμάσεις το καλάθι με το φαγητο;»
«Οχι πολύ...δέκα με δεκαπέντε λεπτά.»
«Ωραία,εγώ θα πάω στην προβλήτα να βάλω μπροστά το σκάφος και θα σε περιμένω.»πλησίασε την Αλίσια και την φίλησε,έπειτα άρπαξε τα κλειδιά του και βγήκε έξω από το σπίτι.

Το σταματάω εδώ γιατί😂😂😂😂 γιατί πάντα λέω θα κάνω μικρότερα κεφάλαια και πάντα καταλήγω να έχω γράψει 3000 λέξεις.
Είμαι περίεργη να δω μεχρι στιγμής πόσες σελίδες βγαίνει 😝
Ελπίζω να σας άρεσε...η συνέχεια δεν θα αργήσει.
Εχω βρει τους ρυθμούς μου 😉😉
Περιμένω τα "καυτά" σχόλια σας 😘