Σαν την καλή ζωή

...«Μπορώ να την δω;»{39}....

Διάβαζε και ξαναδιάβαζε το γράμμα και ένιωθε κάθε ίντσα του κορμιού της μουδιασμένη.
Από τα μάτια της δεν σταμάτησαν να τρέχουν δάκρυα,όμως πλέον δεν τα ένιωθε.
Ήταν λες και είχε συμφιλιωθεί με την ίδια της την θλίψη.
Μάζεψε τα κομμάτια της αργά και κατευθύνθηκε προς το σπίτι όπου έπινε καφέ η Ρενέ με τον Νόα.

«Όλα καλά κοριτσάκι μου;»ρώτησε όλο ενδιαφέρον ο Νόα και ήπιε μία γουλιά από τον καφέ του.
Η Αλίσια ένιωθε ακόμα όλο το σώμα της να μην ανταποκρίνεται.

«Μιά χαρά μπαμπά.»ένα ψεύτικο χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του στα χείλη της.
Της ήταν τόσο φυσικό πλέον να προσποιείται πως όλα πήγαιναν καλά.

Ο Ίαν έκανε την εμφάνιση του και την πλησίασε χαρούμενος αγκαλιάζοντας την.
Εκείνη κοίταξε για μία στιγμή την Ρενέ και έπειτα πέρασε τα χέρια της διστακτικά γύρω του.
«Δεν σε βρήκα στο κρεβάτι όταν ξύπνησα.»της ψυθίρισε στο αυτί παραπονεμένα.

«Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και έβλεπα τηλεόραση,με πείρε ο ύπνος στον καναπέ,συγνώμη.»
Και άλλα ψέματα...
Τα σιχαινόταν!

«Είσαι καλά;»τα ακροδάχτυλα του γλύστρισαν στα μάγουλα της και την κοίταξε στα μάτια προσπαθόντας να την διαβάσει.
«Ναι...μια χαρά.»
«Έκλαιγες;»
Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά όμως,μέσα της η εσωτερική πάλη δεν σταματούσε.
Ήξερε όμως μέσα της πως αυτό που πήγαινε να κάνει ήταν το σωστό.
«Ίαν δεν ήμουν τελείως ηλικρινής μαζί σου.»

Ο Ίαν ανασήκωσε τα φρύδια του όλο απορία.Ήταν σίγουρος πως κάτι της συνέβαινε,έβλεπε τα σημάδια όμως επέλεγε να μην τους δίνει σημασία πιστεύοντας πως δεν ήταν κάτι σημαντικό,όμως τώρα έμοιαζε τρομοκρατημένη.
«Μπορούμε να μιλήσουμε;»ρώτησε και ο Ίαν έγνεψε.

Τον έπιασε από το χέρι και βγήκαν στην αυλή.Τα μεγάλα γαλάζια μάτια της τον κοίταξαν γεμάτα ενοχές.
Πήρε μια βαθιά ανάσα για να πάρει κουράγιο.
«Δεν έκανα ποτέ εκείνη την έκτρωση.» ο Ίαν σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε
προσπαθόντας να καταλάβει εάν του έκανε πλάκα.
«Επίσης το μωρό δεν ήταν με κάποιον τυχαίο όπως σου είχα πει..»
«Αλλά;»ρώτησε τρέμοντας.
«Είναι του Άντριαν..»δάγκωσε τα χείλη της δυνατά και δεν τόλμησε να σηκώσει το κεφάλι της να τον κοιτάξει.
Ντρεπόταν...
Τ

ου είχε πει τόσα πολλά ψέματα και εκείνος ήταν πάντα δίπλα της.

Ο Ίαν έστεκε παγωμένος με ένα ύφος που δεν μπορούσε κανείς να το εξηγήσει.Όλος ο κόσμος του είχε αρχίσει να γκρεμίζεται κομμάτι κομμάτι.