Σαν την καλή ζωή

...Την αγαπώ...{26}

Love is in the air...

Σήκωσε το κολονάτο ποτήρι της και ήπιε την τελευταία γουλιά που είχε μέσα.
Ένιωθε το κεφάλι της να πονάει αφόρητα έπειτα από δύο μπουκάλια κόκκινο κρασί που είχε σχεδόν καταναλώσει μόνη της,αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να χαλιναγωγήσει τα νεύρα της.
Από την πρώτη στιγμή που πάτησε αυτή η γυναίκα το πόδι της στο σπίτι,ήξερε πως θα είναι για κακό.
Από την στιγμή που βρεθήκαν στο τραπέζι δεν σταμάτησε να μονοπολεί το ενδιαφέρον του Άντριαν και να τον φλερτάρει με κάθε τρόπο που μπορούσε ένας ανθρώπινος εγκέφαλος να σκεφτεί.
Και εκείνος φαινόταν εντυπωσιασμένος μαζί της, κάτι που έκανε την Αλίσια έξαλλη.
Κάθε βλέμμα που έριχνε ο Άντριαν σε εκείνη την γυναίκα έκανε την καρδιά της Αλίσιας κομμάτια.
Δεν μπορούσε να του αρέσει....δεν έπρεπε να του αρέσει!
Ζήλευε;Ναι ζήλευε πολύ!
Και ήταν απαίσιο συναίσθημα.
Τα γατίσια μάτια της Αλίσιας έτρεξαν προς το πρόσωπο της Έμιλι και ήρθε αντιμέτωπη με το ψυχρό βλέμμα της το οποίο την κοιτούσε έντονα λες και ήθελε να της αποδείξει κάτι.
Της χαμογέλασε πονηρά και πλησίασε τον Άντριαν σε απόσταση αναπνοής ψυθιρίζοντας κάτι στο αυτί του.Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι.
Η Αλίσια αναπήδησε από την καρεκλα της λες και την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα.
«Εμένα να με συνχωρείται.»είπε με σπασμένη φωνή και ανέβηκε τρέχοντας σχεδόν στις σκάλες ώστε κανένας να μην παρατηρήσει τα δάκρυα που είχαν ήδη αρχίσει να κυλάνε στα μάγουλα της.
Έκλεισε την πόρτα πίσω της,την κλείδωσε και άφησε τον εαυτό της ελεύθερο,να ξεσπάσει σε λιγμούς οι οποίοι τράνταζαν όλο το σώμα της και την έπνιγαν.Νιώθοντας τα πόδια της να μην την κρατάνε άφησε το κορμί της να γλυστρίσει στην ξύλινη πόρτα και να πέσει άψυχο στο κρύο πάτωμα συνεχίζοντας να κλαίει βουβά.
Όταν τα δάκρυα της στέρεψαν σήκωσε θολωμένο βλέμμα της και άρπαξε στα χέρια της το κινητό της.
Είχε ανάγκη να μιλήσει με κάποιον.
Άνοιξε το τηλέφωνο της και κάλεσε τον Ντίλαν,τον μοναδικό φίλο που της είχε απομείνει πλέον.
«Αλίσια;»η έκπληξη στην φωνή του ήταν εμφανής αφού ήταν η πρώτη φορά που τον έπερνε τηλέφωνο.
«Ντίλαν πρέπει να σου μιλήσω.»είπε και σκούπησε τα δάκρυα που άρχισαν να τρέχουν ξανά από τα μάτια της.«Φυσικά!Πηγαίνω στο μπαρ που δουλεύω θες να βρεθούμε εκεί;»
«Ναι..»είπε η Αλίσια πνιχτά.
«Ωραία θα σου στείλω σε μήνυμα την διεύθυνση.
Όμως...μπουμπού κλαις;»την ρώτησε τρυφερά με μία δόση ανυσηχίας να χρωματίζεται στην φωνή του.Εκείνη δεν άντεξε την συναισθηματική φόρτιση και ξέσπασε για ακόμα μία φορά.
«Αλίσια τι τρέχει αγάπη...ανυσηχώ!»
«Είμαι καλά...θα τα πούμε από κοντά,σε μισή ώρα θα είμαι εκεί.»απάντησε βιαστικά.
«Εντάξει τα λέμε εκεί.»ο Ντίλαν παραιτήθηκε από την προσπάθεια και αποφάσισε να περιμένει να του πει από κοντά τι έτρεχε και ακουγόταν τόσο χάλια.
Αν και μέσα του καιγόταν να μάθει τι συνέβει.
Αν κάποιος την πείραξε;Αναρωτήθηκε.
Αν ο Άντριαν δεν της φέρεται καλά;
«Δεν είναι δική σου δουλειά Ντίλαν τι κάνει με την ζωή της.»μάλωσε τον εαυτό του και άρχισε να πληκτρολογεί την διεύθυνση του μαγαζιού για να την στείλει στην Αλίσια.