Σαν την καλή ζωή

...Μιλησέ μου...{13}

I'd rather be physically hurt than emotionally.Because you can put a band-aid  on your finger,but you can't put one on your heart.

Όλη την νύχτα στριφογυρνούσε στον καναπέ ανίκανος να κοιμηθεί.
Οι Εφιάλτες του παρελθόντος του τον επισκεπτόντουσαν ξανά και ξανά και αυτή την φορά ήταν τόσο ζωντανοί που τον τρόμαζαν.
«Γιατί με άφησες Άντριαν;»άκουσε την φωνή της να λέει στο μυαλό του και πετάχτηκε από τον καναπέ έντρομος.Δάκρυα είχαν ξεφύγει από τα μάτια του και κυλούσαν στα μάγουλά του.
Έπιασε το κινητό του από το τραπεζάκι και το ξεκλείδωσε βάζοντας τον αντίστοιχο κωδικό.
Ήθελε να δει το προσωπό της,του είχαν λύψει τα τεράστια καστανά της μάτια,που αν και συνηθησμένα είχαν μία σπάνια σπίθα να σιγοκαίει μέσα τους.Του είχε λύψει επίσης η μυρωδιά της,η ανάμειξη πορτοκαλιού και γιασεμί που τρέλενε τις αισθήσεις του κάθε φορά που μύριζε τα καστανά μαλλιά της.Μα πάνω από όλα του είχε λύψει η κρυστάλλινη φωνή της.
Πάτησε την εικόνα με το όμορφο προσωπό της και αναμνήσεις κατέκλυσαν το μυαλό του.
Τα δάκρυα έτρεξαν σαν ποτάμια από τα μάτια του.
«Συγνώμη που δεν σε έσωσα αγάπη μου!Είμαι ανίκανος να σώσω άνθρωπο,ούτε την Αλίσια κατάφερα να σώσω από αυτό το μαρτύριο που πέρασε,τουλάχιστον εκείνη δεν την έχασα για πάντα...είναι ακόμα μαζί μου και θα φροντίσω να γίνει καλά.»έσφηξε το κινητό του πάνω στο στήθος του και έκλεισε τα μάτια του απαλά.
«Είναι όμορφη!»άκουσε μία φωνή και άνοιξε τα μάτια του απότομα.
Η Αλίσια στεκόταν πίσω του και τα μάτια της γυάλιζαν στο σκοτάδι από τα δάκρυα που ήταν μαζεμένα.«Δικό της είναι;»άγγιξε απαλά την πέτρα που κρεμόταν από τον λαιμό της.
Το σώμα του Άντριαν άρχισε να τραντάζεται από τους λιγμούς που προσπαθούσε να πνίξει.
Σε λίγες μέρες ήταν η μέρα που όλη του η ζωή διαλύθηκε για αυτό και γινόταν τόσο συναισθηματικός!
Η Αλίσια κάθισε δίπλα του και δειλά σκούπησε τα δάκρυα από τα μάγουλά του.
«Δικό της είναι έτσι;»
«Μιλησέ μου.»τον ικέτεψε και εκείνος έστρεψε το προσωπό του προς το μέρος της.
Ανάμεσα στο σκοτάδι μπόρεσε να διακρίνει το πρησμένο μάγουλό της και την μελάνια που είχε δημιουργηθεί εκεί και το σκίσιμο στα χείλη της.
Κανονικά εκείνος έπρεπε να την φροντίζει,και όχι εκείνη να προσπαθεί να τον παρηγορήσει!
Πέρασε απαλά το χέρι του στα σημάδια της και εκείνη σούφρωσε το προσωπό της από τον πόνο.
«Ορκίζομαι πως θα τον σκοτώσω αυτόν τον μπάσταρδο!»
«Άντριαν...τα καθάρματα στην κοινωνία που ζούμε δυστηχός είναι πολλά.Όλη μου την ζωή προσπαθώ να σου εξηγήσω πως δεν μπορείς να με προστατεύεις από όλους τους ανθρωπους που θα προσπαθήσουν να μου κάνουν κακό.
Η ζωή είναι σαν έναν δρόμο έχει ανηφόρες και κατηφόρες.»
«Μην μου μιλάς εμένα για ζωή Αλίσια,γιατί νομίζεις πως ξέρεις,αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρεις πόσο βρόμικος είναι ο κόσμος που ζούμε.
Τα ξέρω από πρώτο χέρι και θέλω να σε προστατέψω και εγώ και όσοι σε αγαπούν για να μην χρειαστεί να τραβήξεις τόσο πόνο.»η Αλίσια άνοιξε τα μάτια τηςλ έκπληκτη.Πάλι στο βλέμμα του υπήρχε αυτός ο πόνος,όμως τώρα ήταν πιο έντονος από ποτέ! Έπιασε το χέρι του και το έσφηξε ανάμεσα από τα δικά της.
«Δεν θες να δεις την άλλη πλευρά της ζωής μικρή μου..»μιλούσε λες και είχε πείρα,λες και γνώριζε την βρομιά του κόσμου και αυτό την εντυπωσίαζε.
«Είδα ένα κομμάτι της και έχεις δίκιο δεν μου άρεσε!Νόμιζα πως είχα φίλους που μπορούσα να εμπιστευτώ και εκείνη με έπαιξαν σε ένα ψωρό στοίχημα για το αν ήμουν αρκετά πουτάνα ώστε να πέσω στο κρεβάτι με εκείνο το σίχαμα και τον πλήρωσαν για να με κάνει δυστηχισμένη.»ο Άντριαν την έκλεισε στην αγκαλιά του και την άφησε να ξεσπάσει.«Εγώ πονάω για αυτό,εσύ γιατί πονάς τόσο πολύ Άντριαν;Θέλω να μάθω,έχω ανάγκη αυτή την αλήθεια!»φώναξε.
Στα μάτια της είδε την επιθυμία,αυτό όμως που τον εντυπωσίασε ήταν το ενδιαφέρον της για εκείνον.
Πέρασε το χέρι του μέσα από τα πλούσια μαλλιά της και τα χάιδεψε απαλά.
Έσκυψε μπροστά και άφησε ένα φιλί στα χείλη της.
Η Αλίσια μαρμάρωσε στην θέση της,δεν είχε ιδέα πως έπρεπε να αντιδράσει.
Η καρδιά της αποζητούσε και άλλο,αλλά το μυαλό της υπενθύμιζε πόσο λάθος θα ήταν αυτό!
Θα κατάστρεφε τα πάντα,τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο πλέον!
Ο Άντριαν δεν μπορούσε να αντισταθεί άλλο.
Τα χείλη της ήταν σαν νέκταρ και εκείνος η μέλλισα.
Της έριξε ένα βλέμμα και έπειτα την φίλησε ξανά,με περισσότερο πάθος αυτή την φορά.
Έσφηξε το μικροσκοπικό σώμα της στα χέρια του και ρούφηξε τα χείλη της.
Η Αλίσια δεν μπορούσε να αντισταθεί άλλο,το φιλί τους βάθινε και μπήκαν και οι γλώσσες τους στο παιχνίδι.«Άντριαν..»είπε ξέπνοα η Αλίσια νιώθοντας την καρδιά της να χτυπάει τόσο έντονα λες και είχε τρέξει μαραθώνιο.
«Θέλω χρόνο..» το πρόσωπο του Άντριαν ξαφνικά σκυθρωπιασε.«Συγνώμη,έχεις δίκιο.»
«Γιατί το έκανες αυτό;»της ξέφυγε ρωτόντας αυτό που την έκαιγε τόση ώρα.
Εκείνος την κοίταξε μα δεν απάντησε.
«Καλήτερα να φύγω..»άνοιξε την πόρτα και χάθηκε στο σκοτάδι...

Φιλάκι;Φιλακι;
Δεν εχετε παράπονο εεε;

Άντριαν είσαι θεός αγόρι μου σε αγαπώ,αλλα είσαι και λιγο βλάκας..

Τα σχόλια δικά σας 😏