Σαν την καλή ζωή

...Κύριος Μερσέντες {41}...

Οι μέρες περνούσαν όμορφα για την Αλίσια.
Είχε πλέον εγκατασταθεί μόνιμα στο πατρικό της και έμενε ξανά με τους γονείς της,μόνο που τώρα είχε μαζί της και το μικρό της πλασματάκι.
Μετά από τόσα χρόνια,για τα γενέθλια της Γκρέις αποφάσισαν να φέρουν πίσω την χρόνια παράδοση τους και να μαζευτούν όλοι για να τα γιορτάσουν.
Ο Νόα με τον Κρις έψηναν και η Έλενα με την Ρενέ σχολίαζαν τους άντρες τους προσπαθόντας να τους πειράξουν λίγο.
Η Αλίσια ήταν κάτι παραπάνω από ευτιχισμένη που το κοριτσάκι της έκλεινε τα τέσσερα.
Η Αλίσια κατέβηκε τις σκάλες και βγήκε στην αυλή αφού τις κέντρισαν το ενδιαφερον οι ασταμάτητες φωνές.
Μόλις βγήκε έξω είδε ένα βουνό από δώρα και τον πατέρα της μαζί με την κόρη της να φωνάζουν χαρούμενα.
Η Ρενέ στεκόταν σε μία γωνία και ξεφυσούσε,ομως η Αλίσια μπορούσε να δει την ευτιχία να αντανακλάται στα μάτια της.

«Μαμά...μαμά κοίτα τι μου πήρε ο παππούς.»
Το κοριτσακι πλησίασε και της έδειξε τα αμέτρητα δώρα που ήταν στοιβαγμένα πάνω σε ένα τραπέζι.
«Θα μου το κακόμαθεις το παιδί.»γκρίνιαξε η Αλίσια και πήρε αγκαλιά την μικρή.
«Τόσο καιρό την στερήθηκα,γιατί να μην πάρω κάτι στο εγγόνι μου για τα γενέθλια του;»
Ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της Αλίσιας.
Ήξερε πως ο Νόα δεν την είχε συνχωρέσει ακόμα και ήθελε τον χρόνο του.Όμως,αυτή του η συμπεριφορά την πλήγωνε πολύ.
«Καλέ μου...»η Ρενέ τον πλησίασε και τον έβαλε στην αγκαλιά της.
«Δεν ειναι στιγμή να ξεχασεις όσα έγιναν;»τον ρώτησε τρυφερά και εκεινος της χαμογέλασε.
«Έχεις δίκιο...»απομακρύνθηκε από την Ρενέ και αγκάλιασε την κόρη του.Η Αλίσια γραπώθηκε από πάνω του και έκλαψε.
«Συγνώμη αγάπη μου,δεν το ήθελα»
«Δεν μου ήταν ευκολο μπαμπα και το ξέρεις.»ο Νόα της χαμογέλασε και σκούπησε τα δάκρυα που είχαν κυλήσει στα μάγουλα της.«Σταμάτα να κλαις,είναι μέρα χαράς σήμερα.»
Η Αλίσια χαμογέλασε και έγνεψε θετικά.

Το κουδούνι χτύπησε και η Αλίσια πήγε να ανοίξει.
Μόλις άνοιξε την πόρτα έμεινε να κοιταει τον άντρα μπροστα της με το στόμα ανοιχτό.
Ο Άντριαν στεκόταν στην πόρτα πιο όμορφος από ποτέ.Φορούσε ένα μαύρο πουκάμισο με διπλωμένα τα μανίκια και ένα τζιν παντελόνι με κομψά αθλητικά παππουτσια ενώ,τα μαλλια του ηταν πιασμένα σε ενα ατιμέλητο κότσο.
«Γεια...»είπε εκεινος χαμογελώντας.
«Γεια..»ψέλλισε η Αλίσια μαγεμένη ακόμα από την εικόνα του.Ήξερε πως αυτός ο άντρας δεν θα σταματούσε ποτέ να κάνει την καρδιά της να χτυπάει δυνατά.
«Να περάσω;»ρώτησε ευγενικά και η Αλίσια έκανε στην άκρη.
«Μπαμπαααα...»η Γκρέις ήρθε τρέχοντας στο δωμάτιο και έπεσε στην αγκαλιά του Άντριαν.
Τον αγκάλιασε τόσο σφιχτά και με τέτοια λαχτάρα που έκανε την Αλίσια να ζηλέψει.
Ήταν πραγματικά πολύ καλός πατέρας...
Όλο αυτό το διάστημα δεν άφησε ποτέ την Γκρέις μόνη της και προσπαθούσε να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο.
Όταν τους κοιτούσε μαζί της θύμιζε τον χρόνο που περνούσε με τον Άντριαν.
Την σχέση που είχαν κάποτε...
Δεν ήταν τόσο μπλεγμένα τα πράγματα όπως τώρα.