Σαν την καλή ζωή

...Μόνο οι πληγές θα με σώσουν...{15}

Oh my darling,it's true.
Beautiful things have dents and scratches too.

«Άντριαν;»

Τα τεράστια πράσινα μάτια της τον κοιτούσαν απογοητευμένα και με το ζόρι κρατιόταν να μην βάλει τα κλάμματα.
«Με ένα παιδάκι;Ας γελάσω!»στο μυαλό της επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά τα λόγια του κάνοντας το αίμα της να βράζει.
Ένα παιδάκι ήμουν για εκείνον;
Δεν με είδε ποτέ πραγματικά σαν γυναίκα;
Γύρισε την πλάτη της και έτρεξε μέχρι το μπάνιο.
Μόλις κλείδωσε την πόρτα άφησε τα δάκρυα της να μουσκέψουν τα μάγουλά της και κοίταξε τον εαυτό της στον καθρεύτη.
Μάτια κόκκινα,μαλλιά μακριά και θαμπά,σώμα λεπτό,σχεδόν παιδικό με όλα τα σημάδια αυτού του αχρείου να της υπενθυμίζουν συνέχεια εκείνη την νύχτα.Το μενταγιόν κρεμώταν έξω από την μπλούζα και έτσι όπως το φως χτυπούσε την πέτρα του έμοιαζε μαγικό.
Έπιασε την αλυσίδα και το τράβηξε από το λαιμό της νιώθοντας πως την έπνιγε.
Το μενταγιόν αυτό έπρεπε να πάει στην κάτοχό του,ήταν δικό της.
Εκείνη το άξιζε και όχι η Αλίσια!

Ξανακοίταξε τον εαυτό της στον καθρεύτη και τον σιχάθηκε.
Έκλεισε τα μάτια της και στο μυαλό της ήρθε εκείνη η νύχτα.Τα σιχαμερά χάδια και φιλιά που της έδινε με την βία και ο πόνος που ένιωσε...
Τα δάκρυα έτρεχαν σαν καταράκτες.
Τα σκούπηζε και έπεφταν ξανά και ξανά περίφανα στα μάγουλά της.
Κοίταξε το ξυράφι που βρισκόταν πάνω στον νεροχύτη και πολλές άσχημες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της.Το άρπαξε και με μιά βαθειά ανάσα χάραξε το δέρμα της αφήνοντας το αίμα να τρέξει πάνω στα ρούχα της σαν ποτάμι.
Έβγαλε μία κραυγή πόνου όταν χαράκωσε και το άλλο της χέρι,όμως μέσα της ένιωθε μια ανακούφηση.Είχε καταφέρει να απαλλαγεί από αυτά τα φρικτά συναισθήματα που τόσο καιρό την βάραιναν.
Η πόρτα χτυπούσε!
Τα αυτιά της βουίζαν και το χτύπημα της πόρτα ακουγόταν τόσο μακρυνό στα αυτιά της.

Ο Άντριαν χτυπούσε την πόρτα με μανία έχωντας την Ρενέ πίσω του να προσπαθεί ήρεμα να πείσει την Αλίσια να ανοίξει την πόρτα.
Ο Άντριαν μόλις άκουσε εκείνη την κραυγή έχασε έναν χτύπο,ήταν βέβαιος πως κάτι κακό της είχε συμβεί.«Αλίσια άνοιξε σε παρακαλώ...σε παρακαλώ αγάπη μου άνοιξε,αν δεν θες να ανοίξεις τουλάχιστον μίλησε μου!»της φώναξε απαλά διατηρόντας την ψυχραιμία του.
«Θα σπάσω την πόρτα αν δεν ανοίξεις!»
Έριξε ένα βλέμμα στην Ρενέ και εκείνη έγνεψε.
Ήταν έτοιμος να σπάσει την πόρτα,όταν εκείνη άνοιξε και το θέαμα που αντίκρισε τον έκανε να χάσει την γη κάτω από τα πόδια του.
Ακούμπησε το σώμα του στην κάσα της πορτας και κοιτούσε την Αλίσια με μάτια γεμάτα δάκρυα.
Τα άσπρα ρούχα της ήταν βουτιγμένα στο αίμα,το ίδιο και τα χέρια της.Αν δεν στεκόταν όρθια θα ορκιζόταν πως ήταν πεθαμένη αφού το χρώμα του προσώπου της ήταν πιο κάτασπρο και από πανί.
Την πλησίασε φοβησμένος και την έκλεισε στην αγκαλιά του.«Γιατί μωρό μου το έκανες αυτό στον εαυτό σου;»της ψυθίρισε με σπασμένη φωνή.
Η Ρενέ έμοιαζε το ιδιο τρομαγμένη με τον Άντριαν,έβλεπε το αίμα να τρέχει πάνω στα ρούχα της και ήταν έτοιμη να λυποθυμήσει.
Έπιασε τον εαυτό της να έχει ανάγκη από την παρουσία του Νόα,μόνο εκείνος ήξερε πως έπρεπε να χειριστεί την κατάσταση.
«Μόνο η πληγές θα μπορέσουν να με σώσουν.»είπε ξεψυχησμένα και άφησε το κορμί της άψυχο να πέσει στα χέρια του.
«Ρενέ πάρε ένα ασθενοφόρο τώρα!»φώναξε και την σήκωσε στα χέρια του έντρομος.
Οι πληγές ήταν πολύ βαθιές στα χέρια της και είχε χάσει πολύ αίμα,αφού το μπάνιο ήταν βουτηγμένο σε αυτό.«Πάρε και τον Νόα!Πρέπει να ξέρει δεν ειναι σωστό να ζει στην άγνοια.»
Η Ρενέ έτρεξε στην κουζίνα και κάλεσε ασθενοφόρο και αμέσως πήρε τον Νόα.
Έκλαιγε και δεν είχε την ψυχραιμία να του εξηγήσει,ομως εκείνος την διαβεβαίωσε πως σε πέντε λεπτά θα βρισκόταν εκεί!