Σαν την καλή ζωή

...Φοβάμαι πως θα σε χάσω...{32}

Don't be afraid of the way you feel

Είκοσι λεπτά αργότερα καθόταν στο πίσω μέρος μία ξύλινης βάρκας με κουπιά που έδειχνε αρκετά παλιά,όμως κάτι την έκανε πολύ όμορφη στα μάτια της Αλίσιας.
Το καλάθι του πικ-νικ βρισκόταν τοποθετημένο με ασφάλεια κάτω από την θέση της και ο Άντριαν,χρησιμοποιώντας ένα παλιό κουπί,έσπρωχνε την βάρκα ώστε να απομακρυνθούν από την όχθη.
Η Αλίσια κοιτούσε εντυπωσιασμένη τα γαλανά,γλυκά νερά και τους ανθρώπους που διασκέδαζαν πάνω στα δικά τους πλοία.
Ο Άντριαν είχε δίκιο...η λίμνη ήταν πραγματικά γεμάτη κόσμο.
Εκείνη την στιγμή πέρασαν δύο τζετ σκι με ταχύτητα δίπλα τους.Τα νερά τράνταξαν την βάρκα.
Η Αλίσια άφησε ένα επιφώνημα να ξεφύγει από τα χείλη της και αρπάχτηκε από τα πλάγια της βάρκας.
Ο Άντριαν φώναξε θυμωμένα στους δύο άγνωστους νεαρούς άντρες με τα τζετ σκι και ύστερα ζήτησε συγνώμη στην Αλίσια για την γλώσσα που είχε χρησιμοποιήσει.
«Η λίμνη την τουριστική σεζόν δεν είναι όπως ήταν κάποτε.»της είπε και έμοιαζε να αναπολεί στιγμές.
«Πράγματι.»είπε κάπως στεναχωριμένα η Αλίσια.
Δυστηχός,οι άνθρωποι είχαν μανία αιώνες τώρα να καταστρέφουν πολύτιμα πράγματα της φύσης.
Η Αλίσια σώπασε,αλλά δεν άφησε το κορμί της να χαλαρώσει.Ίσως επειδή το θέαμα που είχε αρχίσει να θαυμάζει δεν είχε τόση σχέση με το τοπίο,αλλά με τον άντρα που βρισκόταν μπροστά της.
Οι μυς στα μπράτσα του φούσκωναν όπως κωπηλατούσε.Ευτυχός που φορούσε τα μαύρα γυαλιά ηλίου και δεν γινόταν αντιληπτό πως τον έτρωγε με τα μάτια της.
Ο πόθος που ένιωθε κάθε φορά που βρισκόταν στο κρεβάτι μαζί του,ήταν κάτι που δεν μπορούσε να ελένξει.Στο μυαλό της ξεπήδησε μία εικόνα από την χθεσινή νύχτα κάνοντας το στομάχι της να δεθεί κόμπος και να επιστρέψει εκείνη η γλυκιά ένοχληση ανάμεσα από τα πόδια της που μόνο εκείνος ήταν ικανός να σβήσει.
Ανυπομονούσε να φτάσουν σε εκείνο το απομονωμένο μέρος.

Ο Άντριαν ένιωθε το βλέμμα της πάνω του να τον καίει.Ωστόσο εκείνος δεν την κοιτούσε καν.
Δεν τολμούσε να το κάνει.
Το να κοιτάζει την υπέροχη ομορφιά της ήταν πραγματικό μαρτύριο για αυτόν.
Τα σκούρα γυαλιά και το καπέλο δεν βοηθούσαν ιδιαίτερα.Μπορούσε ακόμα να βλέπει το σώμα της,αφού το λευκό πουκάμισο που φορούσε ήταν ημιδιαφανές και του επέτρεπε να διακρίνει το καυτό,μαύρο μπικίνι που φορούσε κάτω από αυτό.
Και ύστερα ήταν τα ατελείωτα,γυμνά πόδια της.
Αυτά τα πόδια ήταν το κάτι άλλο.
Γραμμωμένα,αλλά κομψά,με καλοσχηματισμένα γάμπες και ωραίους σφιχτούς μηρούς που είχε ήδη αρχίσει να φαντάζεται γύρω από την μέση του,ενώ εκείνος θα...
Δάγκωσε τα χείλη του νευρικά,μάζεψε το μυαλό και τις ατίθασες σκέψεις του,χαμήλωσε το βλέμμα του και συγκεντρώθηκε στον ρυθμό που κωπηλατούσε.
Χρόνια πριν φύγει από το Σύδνεϊ του άρεσε πολύ να πέρνει την βάρκα του μαζί με φίλους του από το σχολείο και να διασκεδάζουν ξέγνοιαστοι,χωρίς προβλήματα και υποχρεώσεις,έχωντας όλη την ζωή δική τους.
Αυτή η ανάμνηση τον έκανε να χαμογελάσει.
«Γιατί χαμογελάς;»τον ρώτησε η Αλίσια αναγκάζοντας τον να την κοιτάξει.
«Σκεφτόμουν εκείνη την εποχή που έπαιρνα αυτή την βάρκα και έφευγα μακριά αγνοόντας τον κίνδυνο.Ήμουν δεκαοχτώ χρονών και τόσο αφελής.»
«Ναι,αλλά αν σε έβλεπε κανείς θα έλεγε πως ήταν κάτι πονηρό.»η Αλίσια ανασήκωσε τα φρύδια της με νόημα και εκείνος γέλασε με την ψυχή του.
«Επίσης σκεφτόμουν τα αίσχη που έχει αντικρίσει αυτή η βάρκα εξαιτίας του φίλου μου του Έιντεν.»
«Τι έκανε ο Έιντεν;»
«Ήταν ο μεγαλήτερος καρδιοκατακτητής που έχεις την τιμή να γνωρίσεις.Την έπεφτε σε ότι κινούταν και είχε στήθος.Φυσικά οι γυναίκες δεν αρνίοντουσαν μία νύχτα μαζί του αφού είχε όλα
τα προσόντα .»είπε και γέλασε.
«Το να είναι κανείς καρδιοκατακτητής δεν είναι άξιο θαυμασμού.»απάντησε η Αλίσια και σταύρωσε τα χέρια της μπροστά από το στήθος της.
«Δεν τον είχες γνωρίσει για αυτό το λες.
Μπορεί να ήταν ένας κλασσικός κακομαθημένος που δεν του έλειπε τίποτα και νόμιζε πως επαναστατούσε όταν έπινε μέχρι τελικής πτώσεως ή όταν έκανε ναρκωτικά ή όταν κάπνιζε,αλλά δεν ήταν ικανός να πειράξει μυρμίγκι.
Ήταν τόσο αθώος και αφελής και έδινε την ψυχή στους φίλους του,μπορεί να είχε χίλια κακά αλλά μπορούσα να του αναγνωρίσω ένα εκατομμύριο καλά.»
«Τι συνέβει και δεν μιλάτε;»ρώτησε όλο περιέργεια.
«Η ζωη!Αυτό συνέβει Αλίσια.»εκείνη έγνεψε νιώθοντας ένα κύμα μελανχολίας να την καταβάλει.
***