Σκοτεινός Παράδεισος

Κεφάλαιο 3

"Νόμιζα ότι κοιμόσασταν επειδή υπήρχε παντού σκοτάδι.. Με συγχωρείτε." είπε η Μαγιά.

"Άφησε αυτό που κρατάς και φύγε. Αμέσως!" η φωνή του άντρα που κρύβονταν ακόμα στο σκοτάδι τρόμαξε την νεαρή κοπέλα. Η Μάγια δεν ήξερε  τι να κάνει, τα πόδια της είχαν παγώσει στο πάτωμα.

"Μήπως δεν κατάλαβες; Αυτό που σου είπα;" φώναξε ξανά η φωνή. Η ένταση της φωνής ξύπνησε τη Μάγια από το σόκ που έπαθε πριν από λίγο. 

"Συγνώμη.." ψέλλισε στα γρήγορα . Άφησε το δίσκο με το πρωινό πάνω στο τεράστιο κρεβάτι, το οποίο μέχρι και αυτό καλύπτονταν από χαρτιά και έγγραφα. 

Βγήκε από το δωμάτιο πετώντας και με το που έκλεισε την πόρτα κατάφερε να βρει ξανά την ανάσα της.

Στεκόταν στη μέση του διαδρόμου και σκεφτόταν ότι από εδώ και πέρα θα έπρεπε να δουλεύει για έναν μεσήλικα γεμάτο παραξενιές.

"Όχι! Θα το παλέψω! Δεν θα με κάνει να φύγω από εδώ ένας πλούσιος ιδιότροπος!"  είπε στον εαυτό της, προσπαθώντας να πάρει δύναμη η ίδια.

"Α! Μάγια εδώ είσαι! Θα πας να τακτοποιήσεις το γραφείο του κ. Μόργκαν, γιατί σε λίγο θα κατέβει να δουλέψει." 

Η Μάγια αποφασισμένη και χωρίς να την πτοήσει η τρομάρα που πήρε προηγουμένως ακολούθησε τον Φρέντυ στο γραφείο. 

"Αυτό είναι, ελπίζω να μαζέψεις γρήγορα γιατί σε λίγο θα κατέβει." 

Η Μάγια έμεινε μόνη της σε ένα γραφείο γεμάτο χαρτιά και βιβλία πεταμένα παντού. Δεν ήταν πολύ μεγάλο και το μόνο που είχε ήταν περίτεχνο καφέ γραφείο με έναν  μαύρο καναπέ κολλημένο στον τοίχο και μια βιβλιοθήκη πίσω από το γραφείο.

Έπιασε τα μαλλιά της σε έναν πρόχειρο κότσο και έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά της. Της άρεσε να καθαρίζει με μουσική, όχι μόνο αυτό αλλά και να διαβάζει τα αγαπημένα της βιβλία της ακούγοντας την αγαπημένη της μουσική. Άνοιξε επίσης τις κουρτίνες που ήταν κλειστές, πράγμα που δεν την ξάφνιαζε πλέον.

"She wants to dance like Uma Thurman bury me till I confess, She wants to dance like Uma Thurman and I can't get you out of my head..."  Η Μάγια κουνούσε όλο το κορμί της στο ρυθμό του τραγουδιού, ενώ παράλληλα έδινε το δικό της προσωπικό ρεσιτάλ τραγουδιού. Χόρευε ξέφρενα και έβαζε στην βιβλιοθήκη  τα βιβλία που έβρισκε πεταμένα εδώ και εκεί. 

"She wants to dance like Uma Thurma.." 

Το τραγούδι της διέκοψε ένα δυνατό χέρι που άρπαξε βίαια τον ώμο της. Επιτόπου άφησε ένα ουρλιαχτό. Γύρισε το κεφάλι και είδε έναν ψηλό άντρα με πυκνά μούσια και μακριά ανακατεμένα μαλλιά έως τον ώμο.  Από το λευκό του πουκάμισο έλειπαν κουμπιά και ήταν σχεδόν όλο τσαλακωμένο. Τρόμαξε στην θέα του άντρα μπροστά της, αν δεν βρισκόταν μέσα στο δάσος σίγουρα θα νόμιζε ότι είναι ναυαγός. Με την άκρη του ματιού της είδε το γυμνασμένο και στήθος του μέσα από το άνοιγμα του πουκαμίσου. 

"Για ναυαγός καλά κρατιέται.." σκέφτηκε.

Τα γαλάζι μάτια του άντρα κοιτούσαν θυμωμένα την Μάγια, το κρύο του βλέμμα την έκανε να ανατριχιάσει. Πρώτη φορά έβλεπε τόσο...απόμακρα και ταυτόχρονα τόσο καθαρά μάτια. 

"Συγνώμη για τις φωνές μου, μ' αρέσει να ακούω μουσική όταν καθαρίζω και παρασύρθηκα...και εσείς εδώ δουλεύετε;" κατάφερε να πει ξεροκαταπίνωντας. 

"Μιλάς πολύ." ο άντρας έκατσε στη καρέκλα πίσω από το γραφείο.

Η Μάγια αναγνώρισε αμέσως αυτή τη φωνή. Γούρλωσε τα μάτια της και χωρίς να το καταλάβει καθόταν σε πόζα στρατιώτη. 

"Δεν...Δεν.." προσπάθησε να δικαιολογηθεί. 

"Αρκετά." η θυμωμένη φωνή του την έκανε να κάτσει ακίνητη κρατώντας την αναπνοή της. "Για τώρα φύγε αλλά θα σε φωνάξω σε λίγο γιατί έχεις ακόμα πολύ δουλειά να κάνεις. Και ελπίζω να την κάνεις σωστά." ξαναείπε ο κ. Μόργκαν αυστηρά. 

Η Μάγια βγήκε από το γραφείο με σκυμμένο κεφάλι και πήγε κατευθείαν στο δωμάτιο. Με μια κίνηση έπεσε μπρούμητα στο κρεβάτι και έπνιξε την γεμάτη από ντροπή και απελπισία κραυγή της στο μαξιλάρι.