Dedicated 'to sa mga taong pinaghiwalay ng kamatayan...
Hindi po namin alam kung gaano kasakit ang paglaruan ng kamatayan...
Pero sana inyong magustohan,
Itong tula na para sa inyo ay nakalaan.
-------------------------------------------
Sa natitirang mga oras
Nandyan parin ang ngiti mong hindi kumukupas
Kahit alam mo na sa bawat oras na lumilipas
Ang buhok mo'y unti-unti nang lumalagas
Hindi ko alam kung paano mo tinitiis
Ang sakit mong 'di kanais-nais
Hindi parin maaalis
Ang ngiti mong matamis
Pero isang araw ay nagbago ang isip mo
Sinabi mong "mahal, pagod na ako
Mahal, gusto ko nang sumuko
Mahal, magpapahinga na ako"
Kaya ngayon ako'y nakatayo
Sa harap ng puntod mo
Umiiyak at nagsisisi
Kung bakit hindi ko sinulit ang bawat panahon na ika'y nanatili
-------------------------------------------
Huhuhu...
Another poem by Raidene here. Ni hindi nga namin alam na kaya pa naming mahsulat ng poem sa sikip ng schedule eh. Hayy...
By the way guys, RAIDENE is now #379 in poem! So very Thank you! We love you wattpad!
Okay, back to the poem.
Shiro: Raidene here is a very brutal writter. Almost cried.
Raidene: Well, that's me.
We're planing to write a part 2 and three of our poem here. Actually, it's under construction already.
Peace po!
Sa mga taong naiwan dahil sa kagagawan ni kamatayan...
Fight! Kahit na masakit...
Fight! Para sa mga taong mahal, minahal at mamahalin niyo...
And more importantly,
Fight! Para sa mga taong nagmamahal sa inyo.
Ang gusto lang naming iparating ay wag kayong susuko sa mga pagsubok ng buhay. Wag kayong magpapatalo sa laro ng tadhana. Hindi lahat ng taong mahal niyo ay palaging mananatili sa tabi niyo, kaya habang nandiyan sila ay sulitin niyo na.
Sa mga taong ganito ang pinagdaanan at ganito ang pinagdadaanan...
"Keep fighting!"
Sincerely,
Raidene
Ang babaeng iniwan pero hindi kayo bibitawan.
