goblet | yoongi

1| Perde kapanır ve oyun biter

goblet

Lütfen okumaya başladığınız tarih ve saati yorumlara yazınız.

-

Elimin tersi ile yanaklarımdan süzülerek akmakta olan gözyaşlarımı silmiş, direksiyonu parmak boğumlarım beyazlaşıncaya kadar sıkmıştım. Gözlerimde biriken yaşlar yüzünden görüş açım kısıtlıydı.

Yan koltukta duran telefonum son otuz iki seferdir olduğu gibi tekrardan titreşmeye başlarken telefonuma bakmak yerine gözlerimi yoldan ayırmadım. Açmak istemiyordum, açmayacaktım da zaten.

Önümdeki yol uzundu fakat nerede ve nasıl bittiğini biliyordum. Yolun sonunda ardında sivri kayalıkların, sert dalgaların olduğu bir falez vardı. Orası yolun sonuydu.

Nefesim yine kesilmeye başlamış, yankısı şakaklarıma vuran dayanılmaz bir ağrı girmişti başıma. Her yer yavaş yavaş bir tünele dönüyordu.

Gözlerimi kırpıştırarak tüneli görmeyi engellemeye çalıştım fakat bu nafileydi. Yine o tünelin içindeydim ve tünelin sonundaki beni bu acılardan kurtaracak ışığı arıyor, umutsuzluğa kapılmamak adına beni yaşama tutunduracak bir dal arıyordum.

Ama bu tüneli aydınlatacak olan ışık kaynağım, beni hayata bağlayan tutunacak dalım yoktu, beni bırakmıştı ve artık bana mutluluk yerine derin bir umutsuzlukla dolu sonu gelmeyen bir acı veriyordu.

Bu tünelin bir çıkışı yoktu.

Umut bitmişti, yapayalnızdım.

Tünelin karanlığına yenik düşmüştüm.

Ayağım gaz pedalına daha da yüklendi ve bir zamanlar oldukça sevdiğim arabam kayalıklara doğru git gide artan bir süratle hızlanmaya başladı.

Onunla yaptığımız tüm o anlar, gözyaşlarım yüzünden bulanık olan gözlerimin önünden geçerken artık her şeyin bittiğini biliyordum. Perde kapanmış, oyun bitmişti.

Falezin dibindeki kayalıklara çarpan denizin hırçın sesi kulaklarıma dolarken ellerimi direksiyondan çekerek gözlerimi kapattım ve son arzum olarak Tanrı'dan ruhumun öbür dünyaya acısız bir şekilde geçmesini diledim.

Ben Yoon Haru. Sizi hikayemin başlangıcına götürmek istiyorum. Her şeyin başladığı zamana...

Şimdi kaseti biraz geriye alalım. Bir yıl değil, üç ya da yedi yıl da değil. Bu yetmez. Daha da başlangıca gitmeliyiz. Her şeyin başladığı o lanet olası kara güne...

Takvim yapraklarını on iki yıl geriye alalım. Bir çocuğun en acı gününe...

Ailemi kaybettiğim o güne...