Het Verlangen [18+]

1.

'Goede avond, waar kan ik u mee van dienst zijn?' De standaard zin van Sophie. Elke keer weer opnieuw. Ze had geprobeerd het een keertje te tellen, na de 50 had ze er geen zin meer in. Het familiebedrijf van haar ouders had een economisch hoogtepunt bereikt dit jaar. Het zat elke avond stampvol. Het was geen super groot restaurant, maar groot genoeg voor 80 man. Sophie was al snel gewend geraakt aan drukke avonden. Haar ouders stelden het erg op prijs dat ze hielp. Ze kreeg er natuurlijk ook betaald voor. Maar toch, ze deed het graag voor haar ouders.

Op een zomerse avond kwam er een man binnenlopen. Strak in het pak. Een heel chique pak. Wat doet een man als hij in een lokaal restaurant? Vroegen de meeste mensen zich af. Hij oogde nog geen 30, maar zeker geen 20. Jong, maar toch een volwassen uitstraling. Zo zelfverzekerd en een tikkeltje arrogant. De man had zwart haar een blauwe ogen. Geen fel blauwe ogen en net geen viooltjes of lavendel kleur. Het waren diep donker blauwe ogen, zoals een heldere avond nacht. Net zo fonkelend als de sterren, keek hij rond. Hij had een scherp gezicht en een strak geschoren baard. Hij liep naar het standaard toe waar Sophie achter stond. Haar mond was een beetje open gaan staan van verbazing. Het was helemaal haar ding niet om spontaan te blozen van mannen, dat was Izzy's ding. Maar deze man had wat anders. Iets intiemer en sensueler. Iets geheimzinnig.

En ook deze keer zei Sophie: 'Goede avond, waar kan ik u mee van dienst zijn?' Alleen deze keer stamelde en happerde ze wat. Dat hoorde eigenlijk niet te kunnen. Maar de man wist wat voor effect hij had op vrouwen. Hij keek zelfingenomen rond.
'Een tafel voor twee,' zei de man. Sophie bleeg even stil, verdronk in zijn ogen en had na een paar seconden pas door wat ze werkelijk aan het doen was. Ze slikte duidelijk en probeerde zich te hervatten. 'Op welke naam mag ik het zetten?'
'Alexander Groenendijk.'
'Volgt u mij alstublieft, meneer Groenendijk,' stamelde Sophie.
Ze liep naar het knusse hoekje van het restaurant. Een klein tafeltje voor twee personen stond daar. Er stonden wat kaarsjes voor de sfeer en kussentjes voor de gezelligheid. Het rook er naar zoete bloemen, en overdag scheen er precies genoeg zonlicht. Niet te veel, waardoor je het te warm zou krijgen, maar er was precies genoeg licht om je lekker te verwarmen. Dit was haar speciale plekje. Sophie zat hier altijd met een goed boek als er geen gasten zaten.

De heer Groenendijk volgde haar en ging zitten. Sophie overhandigde hem de menu kaart.
'Sophie?!!' hoorde ze door de winkel. 'We hebben je in de keuken nodig!' riep de stem van haar moeder.
'Excuseert u mij, ik kom zo bij u terug.' Ze maakte een soort buiging en liep richting de keuken.
Sophie, dacht Alec. Zelfs haar naam rolde lekker over zijn tong. Hij keek haar na terwijl ze van hem wegliep. Haar staart zwiepte ritmisch over haar rug terwijl ze liep. Wat zou hij graag aan haar haren trekken terwijl... Nee, nee zo mocht hij nog niet denken van zichzelf. Niet nu.
Sophie kwam terug lopen en zag dat meneer Groenendijk zelfs zijn kaart nog niet had geopend, nog niet eens had aangeraakt. 'Heeft u al een keuze kunnen maken?' vroeg ze toch.
'Doe maar de beste wijn van het huis,' was zijn antwoord.
'En wat nog meer?'
Hij keek haar met een grijns aan. 'Verras me maar.'
Ze keek hem verward aan, pakte de menu kaart van zijn tafel en liep weg. Verras me maar, wat moet ik daar nou weer mee?! Zei ze tegen zichzelf.

Mopperend liep ze de keuken in. Isabelle, haar beste vriendin die tevens werkte in het restaurant, stond al glurend rond te kijken. Ze had een grijns op haar gezicht en fonkelende ogen. Zo keek ze altijd als ze iemand zag zitten. 'Dus,' begon Izzy. 'wie is die mysterieuze, hotte gast?'
'Ene Alexander Groenendijk, hij wil de beste wijn en het verassingsmenu,' mompelde Sophie. Mannen zoals hem waren niet haar typ. Mannen waren sowieso nooit haar ding geweest. Als het op flirten aan kwam, ging het altijd helemaal mis. Izzy daarentegen wist altijd precies hoe ze met mannen moest omgaan. Hoe ver ze kon gaan om mannen verslaafd aan haar te maken. Achter haar aan te laten gaan. Ze was een rasechte mannen verslinder. Soms meerdere op een avond. En misschien zal je wel denken, is dat niet een beetje sletterig? Ja wellicht wel, maar Sophie kende niemand, maar dan ook niemand met zo'n groot hart als Isabelle. 'Komt voor de bakker,' glunderde Izzy. Ze rende al naar de wijnkelder en liet Sophie met een verbaasde frons achter.

'Ik zou graag nog een glas water erbij willen.' 'Is het mogelijk dat er nog wat kruiden bij kunnen?' 'Het bestek ligt eigenlijk niet goed.' 'Dit is niet de juiste lepel voor soep.'  'De fles wijn is op.' 'Nee dat is te veel.' 'Zou ik nog een dessert mogen?'
Heel de avond lang, liep Sophie zuchtend en kreunend heen en weer. Er was ook altijd wat mis. Toen de heer Groenendijk eindelijk zijn tweede toetje op had en om de rekening vroeg, rende Sophie als een kip zonder kop zo snel mogelijk om de rekening te halen. Verwend, dat was hij dacht Sophie. Regelrecht verwend.
'Dankje Sophie, voor deze fijne avond,' zei Alec oprecht. 'In ruil voor mijn ondraaglijke gedrag van vanavond, wil ik je iets geven.'
Hij overhandigde een dossier. Niet veel groter dan een A4. Daar stond haar naam op. Sophie Verheijen. 'Wat is dit?' vroeg ze met een frons.
'Een contract. Ik biedt je een contract aan,' verklaarde de man.
'Als wat?'
'Als mijn personal assistant.'
'Je watte...?!' vroeg Sophie ietjes te luid. Mensen die in de buurt zaten keken nieuwsgierig en verbaasd op.
'Mijn personal assistant,' herhaalde Alec rustig en zelfverzekerd.
'Waarom?' vroeg Sophie beduusd, maar een stuk zachter dan net.
'Je hebt me in de nopjes gediend vandaag, ik bied je een baan aan. Een goed betaalde baan, het zou stom zijn om dat aanbod af te slaan.'
Hij grijnsde. 'Denk er maar over na, mijn nummer staat onderaan het contract. Ik zou graag zo snel mogelijk antwoord willen krijgen.' Hij pakte zijn portemonnee en rekende af.
Sophie keek met open mond toe hoe hij opstond en wegliep. Ze liep hem achterna en hield de deur voor hem open. 'Zo snel mogelijk,' zei hij nog voordat hij in de duisternis verdween.