Different ~Deel 2 MFL Serie~

~Chapter 1~

ff jullie geheugen weer opfrissen

POV Jace ( Ja Ja mensen🤗)

Vanuit mijn hoekje in de ziekenhuis kamer kijk ik naar mijn nieuwe creatie. Ze is mooi, nee prachtig. Zelfs nu ze zo bleek is. Maar officieel is ze van Rhys...

"Mi amore. Je zal snel een keuze moeten maken." En met die woorden verdwijn ik naar mijn eigen rijk.

Aangekomen bij de grens knik in de wachters even toe en loop door naar het Paleis. Ook daar knik ik de wachters toe. Omdat ze ten eerste al de wachters van de koning zijn en ten tweede omdat we hier tegen iedereen aardig zijn.

De grote poort word voor me open gedaan en ik loop door naar de grote zaal. En waarom ze me zomaar binnen laten? Hoe ironisch je het ook vind ik ben de beste vriend van de zoon van de koning. We zijn samen opgegroeid. Voor we werden mee genomen naar deze wereld.

"Ey bro, wat heb ik nu weer gehoord dan?!" Klinkt een al te bekende stem ineens.

Geschokt leg ik mijn hand op mijn hart en zeg "Jemig, wil je me soms een hart verzakking geven"

Hij rolt met zijn ogen en zegt: "Gast dat kan niet eens. Je bent al dood"

Even kijk ik hem dom aan.

"Oja, maar back to the point. Wat heb je nu weer gehoort?" Zeg ik zo onschuldig mogelijk.

"Bro, die chick was zelfs bij ons bekend"

"En nu is ze één van ons"

POV.Hope

Woest trek ik aan de ijzeren kettingen waarmee ik aan de muur vastgeketend zit. Helaas lukt het niet om uit te breken. Ik brul nog even woest maar laat me dan verslagen op de grond zakken.

Waarom ik vast zit?

Omdat ik heel misschien wel een paar ramen en de spiegel kapot heb geslagen en daarna alle tafels omgeslagen heb en een gat in de deur en nog 2 gaten in de muur.

Waarom ik dat deed?

Omdat Rhys mij net verteld heeft dat ik gebeten ben door een vampier en ze hebben me daarna  expres, ja expres nog een x laten bijten. Wat betekend dat ik een vampier ben.

Dringt dat wel tot jullie door!!  Officieel gezien ben ik dus gewoon dood maar toch onsterfelijk geworden.

Ik heb nog niet echt alle krachten dus moet je na gaan hoe ik ben met vampierkrachten.

En dat voor een meisje, dat waren de woorden van Rhys na dat ik alles kapot geslagen heb. Daarom loopt hij nu rond met een blauw oog.

Ik grinnik als ik het beeld van de kermende Rhys weer voor me zie.

Mijn ogen zoeken zijn herfstkleurige ogen. De rillingen lopen over mijn rug als hij terug kijkt. Even glimlacht hij maar ik geef hem een boze blik terug. Hij moet niet denken dat het allemaal goed zit nu. Want oké hij heeft het gedaan omdat ik anders waarschijnlijk zou sterven. Maar ik ben nog steeds boos.

Ook heb ik Maaike en Moon niet meer. Een zucht verlaat mijn lippen, Ach Maaike. Wat zou ik haar missen. Vooral omdat ze altijd zo hyper was.

''Hope'' zegt hij zacht. Met tegen zin kijk ik hem aan. Hij zucht diep en zegt: '' Het spijt me echt Hope, dat moet je weten. Als ik niet weg was gegaan was je nooit gebeten'' zegt hij terwijl hij ondertussen wanhopig heen en weer loopt.

Wacht.

Denkt hij dat DAT zijn schuld is??

Oké dat vond ik eerst ook maar hij kon er niks aan doen dat die eerste vampier mij gebeten had. Ik was boos, maar eigenlijk meer op... ja weet niet.

''Ik had als Mate beter op je moeten letten, het spijt me zo!''  hij staat weer stil en zijn mooie ogen zijn gevuld met tranen. Hij laat zich tegenover me op de grond zakken.

Ik steek mijn hand uit maar de ketting houd me tegen. Ook mijn ogen vullen zich met tranen.

Nog een keer strek ik mijn handen naar hem uit terwijl de tranen over mijn en zijns wangen glijden. Plots knappen de kettingen alsof het zijde draadjes zijn.

Zo snel als ik kan kruip ik naar hem toe met de energie die ik nog hem en kruip in zijn armen. Zo zitten we samen op de grond te janken alsof ons leven er afhangt. Ik zit op zijn schoot en hij heeft zijn hoofd in mijn nek gedrukt.  De eerste die de stilte onderbreekt is hij.

''Je ruikt nog steeds naar Karamel en Rozen'' zegt hij terwijl hij in mijn nek snuffelt. Ik lach zachtjes ''Dat kietelt''

Hij kijkt me aan en zegt: ''Je kan nog wel lachen gelukkig''

Ik glimlach naar hem. In plaats van terug te lachen draait hij zijn hoofd. Hij haalt even diep adem en zegt terwijl hij opstaat dat hij even lucht gaat scheppen.

Zonder me ook nog maar 1 blik te geven loopt hij weg.

Ik laat mijn hoofd tegen de muur vallen Wat moet ik met deze jongen.

Wat moet ik met mij zelf.

POV. Rhys

Ze glimlacht naar me. O hemel die glimlach van haar word nog eens mijn dood. Zonder dat ik het echt merk probeer Shane de controle over neemt.

Ik voel dat mijn ogen beginnen te gloeien dus kijk snel opzei.

''Shane!''

''Sorry man. Ook al is ze vampier, we hebben nog steeds een mate band. Wanneer mag ik haar marken als de mijne?'' zegt hij met een zeurderig stemmetje.

Ik sta op en mompel dat ik even lucht ga scheppen en loop weg zonder om te kijken. Zodra ik de deur achter me dicht doen ga ik er tegen aan staan. Ik adem even diep in en uit haal een hand door mijn haar en loop naar buiten.

Zodra ik buiten ben merk ik dat ik weer rustig word. De gebruikelijke geluiden van het bos geruststellen mijn geest. Het geluid van de vogels die met elkaar communiceren en de wind door de bomen. Ik ruik dat er op ongeveer 1 kilometer in het bos een iets wat jonger konijn zit die een goed doelwit is. ''Ik denk dat jij maar weer wat energie moet verbruiken'' zeg ik grinnikend tegen Shane. Dat had ik niet eens hoeven zeggen want binnen een halve minuut rennen we door het bos. Toch roep ik Shane even tot bedaren als hij te enthousiast word. Bijna was hij in de verkeerde wind richting gelopen en had hij ons veraden. Met mijn neus ruik ik dat we ( nu wel) goed lopen. Als we heel dicht bij zijn kruip ik door een paar bosjes en blijf daar wachten op het goeie moment. ''Nog een klein stukje naar voor'' moedigt Shane mij aan. Aan de geur van het konijn is te ruiken dat hij ons nog niet door heeft. Ik kom omhoog, buig een klein beetje door mijn poten en neem dan een sprong. Op het leuk te maken spring net naast en het konijn. Zoals elk konijn ( denk ik) zou doen maakt hij zich uit de voeten. Maar zoals ik al dacht was het beessie al verzwakt door weet-ik-veel-wat en zou ik veen sneller zijn. Maar ja dan is de lol er af.

Zou rennen we een paar rondjes voor ik hem uit zijn lijden verlos.

Dat hebben we wel verdiend.

Gepubliceerd: 01/09/17