Different ~Deel 2 MFL Serie~

~Chapter 2~

POV. Hope

Ik sluit mijn ogen maar gelijk krijg weer het beeld van Rhys voor me. Gelijk als ik aan hem denk krijg ik weer rillingen. Jemig wat hou ik van die jongen.

Geschrokken van mijn eigen gedachtes open ik mijn ogen. Met een zucht besef ik dat het wel waar is. Ik kan het wel steeds ontkennen maar dat heeft ook geen zin.

Nog een rilling trekt over mijn huid maar deze keer op een andere reden. Ik ga rechter op zitten en spits mijn oren. Ik hoor in de verte een deur dicht gaan en een slot dat omgedraaid word. Aan de voetstappen te horen komen ze in deze richting. Ik neem de geuren om me heen op en merk op dat het een vrouwelijke assistente is. Ze heeft net haar handen schoongemaakt met zeep dat naar olijfolie ruikt.

Maar dat is niet het enigste. Ik hoor haar bloed door haar aderen lopen en het kloppen van haar hart. Zo te horen is ze iets gestrest en is het ritme van haar hart niet helemaal gelijk. De geur van haar bloed ruikt ongelofelijk lekker. Ik merk dat er iets word aangewakkerd binnen in mij wat er voor zorgt dat ik op sta en naar de deur loop. De geluiden vertellen mij dat ze een andere kamer is ingegaan. Meerdere geuren prikkelen mijn zintuigen als de deur opengaat in de kamer tegen over de mijne. Dat betekend dat er meer mensen zijn. Dokters en misschien ook wel patiënten. Ik loop dichter naar de deur. Ja zeker weten patiënten. De geur van de patiënten zijn niet zuiver en hun hart klopt ook niet gelijk.

Mijn instinct zegt: Ruk die deur open en zuig al die mensen leeg!

En mijn geweten zegt: Je moet je weten te beheersen

Maar deze keer luister ik naar mijn instinct. Mijn vampierinstinct.

Zonder te twijfelen ruk ik de deur – iets te hard- open en storm de gang op. De deur zit niet helemaal dicht dus ik zie ze zitten. De vrouw die ik rook staat het dichts bij de deur en dus de gemakkelijkste prooi. Als een roofdier sluip ik zo dicht mogelijk naar de deur. En ja ik weet dat het weerwolven zijn dat ruik ik aan hun bloed dus moet ik heel voorzichtig zijn dat ze me niet ruiken. Er waait ik niet echt wind dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Maar ik weet dat ik sneller ben dus mijn aanval zal -als het goed gaat- snel klaar zijn. Toch zal ik voorzichtig moeten zijn omdat ik ze niet allemaal kan pakken. Even blijf ik stil staan en bekijk het viertal. Plots begint er een plan in mijn hoofd te vormen.

Zonder enig besef duw ik de deur open en grijp de assistente bij haar armen en zet mijn tanden in haar nek. De rest is nog in shock als ik haar al half leeg heb gezogen. Ik sluit mijn ogen van genot. Net als ze slap op de grond valt hoor ik een diepe dreigende grom. Voor ik het besef ben ik tegen de grond aan gedrukt met een grote zwarte wolf boven op me. Aan de tintelingen te voelen is het Rhys. Ik kronkel om onder hem vandaan te komen en hap ook een paar keer naar zijn nek. Het moment dat zijn ogen de mijne vinden bevries ik. Ik probeer hem niet meer te bijten of onder hem vandaan te komen. Achter de smaragd groene ogen schuilen de herfstkleurige ogen vol liefde. Alles lijkt te verdwijnen, alle geluiden, het beeld van de dode vrouw, alles.

POV. Rhys

Ik lik rond mijn bek en begin op mijn gemak mijn vacht af te likken. Ik lik heb bloed van mijn poten af en schud even met mijn kop. Toch verteld iets in mij dat ik moet gaan kijken bij Hope en dat ik haar niet zo had achter moeten laten.

Plots voel ik dat er iets goed mis is. Ik sta zo snel mogelijk op en ren in de richting van het ziekenhuis. Als ik er ben ruik ik de geur van bloed en bange mensen/weerwolven. ''Rhys, snel. Een losgeslagen vampier valt onze medewerkers aan'' krijg ik via de packlink te horen.

Hope?

Zoiets zou ze nooit doen

''Maar ze is nu vampier dus ze moet bloed drinken en daarbij weet ze zich nu nog niet goed te beheersen'' zet Shane me op mijn plek.

Ik stuif de gangen door en volg de geuren. Ik kom bij de kamer uit tegen over die van Hope. In de deur opening zie ik haar staan met een 0bijna levenloos- lichaam. De andere staan verstijfd toe te kijken.

Oke het is Hope, maar mijn pack gaat voor. Ik moet ze beschermen.

Ik grom diep en dreigend. Met een grote sprong kom ik op Hope terecht. Eigenlijk had ik verwacht dat ze zich al snel zou overgeven maar ze begint juist onder mij te kronkelen om er onderuit te komen. Ik druk mijn poten stevig tegen haar aan zodat ze niet kan ontsnappen. Maar ze blijft het proberen en hapt zelfs een paar keer naar mijn nek. Tot onze ogen elkaar vinden, Haar ogen zijn niet rood geworden maar fel blauw, ze lijken bijna licht te geven. Ze lijkt weer wat rustiger te worden want haar gen worden weer normaal. De ogen tonen nu liefde. Ze strekt haar hand uit en aait over mijn kop. Ik zet mijn poten nu op de grond naast haar en buig mijn hoofd dichter naar haar toe. ''Ik hou van je'' fluistert ze zacht.