Different ~Deel 2 MFL Serie~

~Chapter 3~

POV. Rhys

Geschrokken til ik mijn kop op. Ze kijkt me nog steeds aan en aait zacht over mijn vacht. ''Ja Rhys Demon, ik hou van je''

Ik duw mijn kop tegen die van haar aan en geef haar en lik over haar neus. Ze komt een stukje overeind en drukt een kus op mijn kop. Dan duwt ze me zachtjes weg en staat op. Ik zet een paar stappen naar achter en zie de andere angstig naar Hope kijken. Hope gaat naast me staan en legt haar hand op mijn rug. Ze lijkt rustig maar ik kan haar angst ruiken.

''Het spijt me verschrikkelijk. Ik weet niet wat me bezielde. Ik zal zorgen voor een ere begrafenis zorgen, ook mogen jullie een straf voor mij verzinnen'' na dat gezegd te hebben draai ze zich om en rent weg. Ik wil achter haar aan rennen als 1 van de dokters mij tegen houd.'' Laat haar maar even''

Met een zucht geef ik toe en verlaat het ziekenhuis. Ik kan gelukkig nu met kleren aan veranderen dus buiten verander ik en loop naar het packhuis.

Mijn vader zit op de bank en wil wat zeggen maar ik steek mijn hand op en loop door naar mijn kamer. Ik laat me achter over vallen op mijn bed en staar naar het plafon. Zonder dat ik het merk val ik in slaap met de vraag: Wat gebeurde daar in hemelsnaam?!

Als ik wakker word is het donker. Blijkbaar is iemand hier geweest en heeft de gordijnen dicht gedaan. Dan merk ik dat mijn schoenen uit gedaan zijn en een deken over me heen heb. De enige die dit zomaar zou doen is mijn vader. Ik stap uit bed en open de gordijnen een stukje. Buiten is het donker maar de maan verlicht de tuin waar ik uitzicht op heb. Net als ik de gordijnen dicht wil doen zie ik een schaduw dat sierlijk door de tuin beweegt. Al snel zie ik dat het een mens is, een meisje. Bij de fontein gaat ze zitten en gaat even met haar hand door het water. Na een tijdje voegt een 2de schaduw zich bij de ander. Deze x een jongen. Ze omhelst die persoon en Shane word jaloers. Dat kan maar 1 ding beteken. Het meisje is Hope. Maar wie is die jongen?

Daar kan ik maar op 1 manier achter komen. Zo snel als ik kan doe ik de gordijnen weer dicht en ga ik opzoek naar mijn schoenen waarbij ik me 3 keer stoot aan het bed en de stoel omgooi. Na dat ik ze eindelijk gevonden heb trek ik ze aan terwijl ik van de trap af loop waardoor ik bijna val.

Ik trek een zwart jasje aan zodat ik niet zo goed opval en trek dan zachtjes de deur achter me dicht. Ik sluip/ren naar de plek waar ik ze het laats heb gezien.

''Zeg als je nou eens in mij veranderd ben je helemaal zwart en kan je beter horen en sluipen en''

'' Ja, ja ik snap het'' Maar het is inderdaad wel een goed idee. Daarom concentreer ik me op Shane en draaf dan naar het dichtstbijzijnde bosjes toe. Ik zit niet te dicht bij maar door het wolvengehoor kan ik ze goed horen.

Even verlicht de maan het 2tal en nu kan ik zien wie de ander is. Geschrokken zie ik dat het Jace Wayland is. De vampier die Hope gebeten heeft.

''Mi amore, over een tijdje zal je jezelf wel leren beheersen'' Zegt hij met een zachte stem. In het maanlicht zie ik de tranen op haar wangen glinsteren. Hij buigt zich voorover waardoor ik automatisch wil grommen. Met een lief gebaar veegt hij de tranen van haar wang af. Ze slaat haar armen om zijn middel heen begint te snikken..

''Mi amore, wat is er?'' zegt hij bezorgd terwijl hij over haar rug aait. ''Wat als.. wat als Rhys mij niet meer wil'' krijgt ze er hortend en stotend uit. Ik sluit mijn ogen bij de gedachte dat ze bang is mij te verliezen. Jace kijkt even om zich heen waardoor ik me helemaal tegen de grond druk. Ik hoor hoe hij iets in haar oor fluistert waardoor zei ook om zich heen begint te kijken. Dan ontmoeten haar ogen de mijne

''Rhys?''