Different ~Deel 2 MFL Serie~

~Chapter 20~

POV. Hope

"Met alle respect Koning Marcus, maar ik denk niet dat het handig is om haar toe te laten. Besef wel dat ze een weerwolf is geweest. Ze heeft het in zich. Ze heeft een freaking mate als wolf!" Bij de laatste zin schiet zijn stem in de hoogte waardoor Koning Marcus hem afkeurend aan kijkt. Het enige wat ik kan doen is hem met open mond aan kijken. Blijkbaar blijft het hier niet bij. Nee het wordt zelfs erger. "Ze kan ons verraden." Deze woorden zijn de laatste druppel die de emmer doet overlopen.. Meer afwijzing kan ik niet aanhoren. Ik sta met een ruk op en knik zo beleefd mogelijk naar de Koning. Jace gun ik geen blik waardig als ik met mijn hand voor de mond de kamer uit ren. Ik hoor Raphael nog net tegen Jace schreeuwen dat hij normaal moet doen. Die schat. Blindelings ren ik door de gangen heen. Zo ver mogelijk weg van degene die mij vernedert heeft. Mijn blik is wazig door de tranen die zich opstapelen in mijn ogen. Dan zie ik plots de kamer waar ik geslapen heb en open gelijk de deur. In de kamer gooi ik de deur dicht en laat me er tegen aanzakken. Ik trek mijn knieën op en leg mijn hoofd ertussen. Na even een tijdje sleep ik mezelf naar het bed. Op het moment dat mijn hoofd het kussen raakt komen de tranen pas echt. En ze blijven komen .Al het verdriet dat is opgestapeld diep in mijn hart . die niet meer klopt.Het feit dat ik mijn 'ouders' verlaten heb, het feit dat mijn ouders niet mijn echte ouders zijn. Ook het feit dat ik mijn vader gevonden heb, weerwolf blijk te zijn en zelf een mate heb. Rhys.Het grootste verdriet is denk ik het feit dat ik hem vervolgens weer verlaten heb. En waarvoor? Om In de grond te worden gestampt .Notabene door degene die me hierheen heeft gehaald. Heb ik echt alles achtergelaten voor dit?

Dat zijn de laatste gedachtes die ik heb voor ik in slaap val. Moe van het huilen.

Ik hoor hoe de deur zachtjes open gaat. Met een zachte klik valt de deur weer in het slot. Langzaam doe ik mijn ogen open. Het is donker in de kamer terwijl ik nooit de gordijnen dicht gedaan heb. Ik moet dus de rest van de dag geslapen hebben. Als mijn ogen gewend zijn aan het donker zie ik dat het Jace is de binnen is gekomen. Snel doe ik mijn ogen weer dicht en doe alsof ik slaap. Ik hoop dat hij niet gezien heeft dat ik wakker ben. Na een paar stille tellen hoor ik zijn voeten over de grond lopen. Heel voorzichtig en langzaam. Dan weer een tijdje niks. Toch voel ik zijn aanwezigheid nog. Plots voel ik hoe het bed inzakt. Is hij nou echt op mijn bed gaan zitten? Net zoals elke keer weet hij me weer meer te verbazen, Ik voel hoe zijn hand over het dekbed glijden en hij zijn vingers met de mijne vlecht. Ik word gek hier! Volgens mij hallucineer ik. Zijn koude huid tegen de mijne doet rare dingen in mij. Gevoelens vechten en struikelen over elkaar tot 1 het wint. Een warm gevoel gaat door mijn hele lichaam heen. Dit is fout, dit is zo fout. Als mijn lichaam dat ook begrijpt verdwijnt het warme gevoel en komt er afschuw voor in de plaats. De neiging om mijn hand terug te trekken is enorm groot.Gelukkig komt er op dat moment nog iemand binnen. Hierdoor weet Jace niet hoe snel hij mijn hand los moet laten en opstaat van het bed. "Jace, verdorie. Hoe durf je je hier te vertonen?!" Hoor ik de stem van Raphael sissen. Mijn held, elke keer weer. "Bemoei je je er niet mee. Sta je nu ineens aan haar kant ofzo? Jij was er eerst anders ook fel tegen dat ze zou komen." Voorzichtig waag ik het om 1 oog open te doen en daarna de ander. Raphael staat net in het licht van de gang. Zijn vampier tanden lichten hierdoor op.Jace staat met zijn rug naar me toe maar ik merk door zijn gespannen rugspieren dat hij woedend is. Ik denk eigenlijk niet dat hij ooit bang zal zijn voor Raphael, zelfs niet nu met zijn gekrulde lippen en gevaarlijke blik. Geen van beide beweegt verder. Zodra Jace zich even omdraait sluit ik snel mijn ogen weer. Pfff dat scheelde niks. "Weg hier. We vechten dit wel uit waar ze niet bij is." Raphael blaast woest en zegt:" Wij gaan helemaal niks uitvechten. Het is allemaal wel duidelijk dat je gek bent geworden. Ik denk dat iedereen het daar wel mee eens is. Jij was degene die helemaal weg van haar was en nu moet ze volgens jou weer weg. En waarom ben je hier eigenlijk? Alleen als je hier bent om je je excuses aan te bieden heb je een goede reden. Zo niet verdwijn."

Ik zei het toch. Mijn held.

Jace stoot een sarcastische lach uit en antwoord:" Ja sorry, maar ik moest toch zeker weten dat ze niet al gelijk naar de wolven zou rennen." Even is het stil. "om ons te verraden bedoel ik hé."

Ik weet niet hoe hij het elke keer weer voor elkaar krijgt maar hij heeft me weer diep geraakt. Van binnen voel ik me verbrijzeld. Zachtjes kerm ik."Zachtjes man! Straks wordt ze nog wakker." Sist Raphael boos. Ik heb geen zin meer om hier nog langer naar te luisteren en doe alsof ik net wakker word. Ik begin te woelen en rek me uit met een luide geeuw. Langzaam kom ik overeind en kijk de jongens aan. Raphael schenkt me een meelevende blik, maar ja daar heb ik niks meer aan. Nu niet meer.

08-08-18

Wow, tussen hf 19 en hf 20 zitten bijna 3 hele maanden! Maar nu heb ik hoofdstuk 21 ook al voor jullie klaar staan en begin ik nu aan 22. Het spijt me zeer!

xxx Unicornxpower