Different ~Deel 2 MFL Serie~

~Chapter 23~

POV. Hope

Slenterend loop ik door de lege gangen. Het is nu een paar weken geleden dat Jace me zoveel pijn heeft gedaan. Ik heb hem sinds die tijd niet meer gesproken. Omdat ik dat natuurlijk niet wilde, maar ook omdat ik hem niet tegengekomen ben. Het lijkt wel of hij me aan het ontlopen is. Wat eigenlijk ook wel slim is, anders had ik hem zeker heel hard geslagen. Raphael is daartegenin veel bij me geweest. Ik heb dan ook veel met de koning te maken gehad. Raphael heeft hem zover gekregen dat ik mag blijven. Hij zei en ik citeer: "Zolang jij haar vertrouwd, vertrouw ik haar." Vet lief! Raphael en ik hebben gezellige dagen gehad en langzaam aan begon ik te ontspannen. Ik durf dan nu ook alleen door de lege gangen te lopen zonder een beetje bang te zijn voor andere. Ik begin nu ook eindelijk te denken dat ik een goeie beslissing heb gemaakt. Afgezien van het vertrouwen van Jace dan.

Zacht klop ik op de deur van Raphael's kantoor. "Binnen". Met een knal gooi ik de deur open. "Oeps" zeg ik met een grijns. Ik begin te lachen als ik Raphaels geschrokken gezicht zie. "Hope!" Ik begin gillend weg te rennen als ik zie dat Raphael opspringt uit zijn stoel. Als snel hoor ik zijn voetstappen achter me. Plots sta ik stil waardoor Raphael tegen me opbotst. Ik voel 2 armen rond me middel die zich verstrakken. "Hebes schoft." Dan voel ik hoe hij zijn spieren aanspant en me vervolgens los laat. Hij haalt ongemakkelijk zijn hand door zijn haar als hij de persoon tegenover ons ziet. Jace kijkt me met een lege blik aan. Voor een paar seconden zie ik wat anders in zijn ogen. Iets anders de kou, Een schuldige blik met jaloezie en.. Liefde? Ik schrik er van en went met blik snel af. Het moment is maar kort en als ik het aandurf hem weer aan te kijken is zijn harde blik weer terug. Dan legt hij zijn blik op Raphael die nog steeds achter me staat. Automatisch doe ik een stap naar voor. Ze hebben zich de laatste tijd niet als vrienden gedragen. Dat weet ik omdat Raphael bijna altijd bij mij was. Ze praten over zaken en knikken dan beleefd naar elkaar. Zonder me nog 1 keer aan te kijken loopt hij langs ons heen weg. Als hij om de hoek is verdwenen glijd de spanning van me af. Verzwakt laat ik me tegen Raphael vallen die zijn armen om me heen slaat. "Het doet pijn" fluister ik. "Ik weet het het, ik weet het"

Na een paar tellen lopen we weer terug naar het kantoor. "Hij praat alleen maar zakelijk met mij. Ik weet dat hij boos is omdat ik zoveel met jou omga maar het slaat nergens op!" Zegt Raphael boos. Zonder iets te zeggen leg ik mijn hand op zijn schouder. Hij geeft me een verdrietige lach en dan hersteld hij zichzelf weer. Hij loopt weer richting zijn bureau maar ik ben sneller. Ik glip langs hem heen en laat me op zijn stoel vallen. Verontwaardigt kijkt hem me aan en ik steek me tong uit. Lekker volwassen toch weer. Dan komt er een grijns op zijn gezicht. : Wat ben je.. Oef" Met een plof laat hij zich op mijn schoot vallen. Hij is best wel zwaar eigenlijk. Ik probeer hem van me af te duwen maar helaas. Als ik merk dat hij echt niet weg gaat laat ik het gewoon. Dan komt en plots een idee in me op. Langzaam wikkel ik mijn armen om zijn middel en glimlach lief als hij omkijkt. Dan begin ik een te kietelen. En ja, nu ben ik er achter dat hij tegen kietelen kan. Hij draait zich om en buigt voorover. "Dus je dacht dat je me kon terug pakken? " Vraagt hij met een grijns. Dan gaat de deur open en 3x raden wie daar staat. Jace Wayland. Oh tuurlijk, waarom ook niet. Jace kijkt ons aan en zegt: "Ik kom later wel terug." Raphael springt van mijn schoot af en ook ik sta op. Jace wil zich omdraaien maar ik roep zijn naam. "Wat?΅Vraagt hij met een ijskoude blik. De rillingen lopen over me rug. Er komt niks meer uit mijn mond. Hij draait zich om en gooit de deur dicht. Great.

Nog niet gecontroleerd op fouten

Gepubliceert op 10-11-18.

XXX Unicornxpower