Different ~Deel 2 MFL Serie~

~Chapter 6~

POV. Rhys
DE volgende dag word ik wakker omdat het gewicht naast me zich verschuift. Ik open langzaam mijn ogen en zie Hope die haar eigen kleren weer aantrekt. Ik kijk op de klok en zie dat het pas half 6  is en dat de zon nog bezig op  opkomen. Zodra ik merk dat ze om kijkt sluit ik mijn ogen. Ik tel tot 5 en open dan weer mijn ogen. Ik schrik me wezenloos als 2 blauwe ogen recht in de mijne kijken. Ik val bijna van het bed af en grijp naar alles wat te grijpen valt. Helaas was Hope te dichtbij en valt samen met mij van het bed. ''Oef'' komt er uit mijn mond als ze boven op mijn valt. Verontwaardigt kijkt ze me aan.
''Ben ik soms zo zwaar?''
Ze staat op en gaat met haar rug naar me toe zitten.
''Nee dat bedoel ik niet. Hope, niet boos zijn'' Ik kruip op mijn knieën naar haar toe en sla mijn armen om haar heen.
Haar schouders schokken en ik trek haar dichter naar me toe.
''Domkop nu heb je haar laten huilen'' zegt Shane boos tegen mij.
Dan draait ze zich om met een lach op haar gezicht.
''Wacht wat?!'' Zeg ik terwijl ik haar vragend aan kijk.
''Jij dacht...whaha je dacht echt dat ik moest huilen'' zegt ze hikkend van het lachen. Nu ben ik de gene die boos kijkt. Ik sta op en loop naar mijn kledingkast. Ik haal er een net setje uit en een schone boxer en stap naar de badkamer. Ik kijk nog 1 keer boos achter om en knal dan de deur dicht. Zodra ik de deur dicht heb veranderd mijn boze gezicht in een grijns en grinnek ik even.
''Nu is het mijn beurt''
Ik voel verwarring in de gevoelens van Hope.
Shit, dat ik daar niet eerder op had gelet. Dan had ik geweten dat ze niet boos of verdrietig zou zijn.
Ik bedenk me dat Hope nu dus ook kan weten dat ik niet boos ben maar ik hoop dat ze het ook vergeten is.
''Stop nou maar peinzen en ga douchen'' Hoor ik opeens de stem van Hope in mijn hoofd.
Hoe, hoe weet ze dat.
''Ja, dat zou je wel willen weten he''
GRRR
Ik besluit haar maar gewoon te negeren en stap de douche in. Natuurlijk niet met kleren.
Wedden dat juliie nu flauw gaan vallen bij de gedachten van mij.

Opeens besef ik me dat het pas net half 6  s'ochtends is geweest. Wat doe ik dan nu al in de douche. Of zoizo al uit bed laat staan dat ik ooit wakker ben om deze tijd.
Nog beter, waarom was Hope al wakker en wat was ze van plan.
''Jij was al wakker omdat ik helemaal niet geslapen heb aangezien het bij vampieren niet nodig is en wat ik van plan was... Ja dat weet ik zelf ook niet zo goed'' Het laatste echt ze een beetje onzeker.

''Stop nou eenmaal keer met mijn gedachten lezen''
''Sorry, maar ik heb het net pas ontdekt.
Ik rol met mijn ogen en sluit haar dan af.
''Als ik weer de kamer in kom staat ze met haar rug naar me toe uit het raam te kijken. Even blijf ik zo staan en staar naar haar. De opkomende zon verlicht haar haren en laat het glanzen. Met dat licht zo lijkt ze net een engel. Een geschenk uit de hemel.
Ik voel dat ze ergens naar verlangt. Iets daar buiten eist haar hele aandacht op. Ik voel ook haar liefde, voor de natuur, haar familie en voor mij.  Ze lijkt nu zo.. gelukkig maar ook alsof ze iets mist.  Haar haren glansen maar niet helemaal overtuigend. Haar houding is rustgevend, ontspannen maar toch niet.
In de weerspiegeling van het raam zoek ik haar ogen op. 2 mooie blauwe  kijkers hebben een kleine glinstering maar lijken toch ongelukkig te staan. Dan zie ik plots en traan over haar wang glijden. In de zon glinsterde hij op haar gladde en zachte huid. Onze ogen vinden elkaar en er volgen meer tranen. De glans in haar ogen en haren zijn verdwenen en haar houding is een beetje ingezakt.
Ze draait zich om en stort zich in mij armen. Haar emoties stromen over en het is een warboel daar in haar hoofd. Maar daarvoor hoef je niets eens haar mate te zijn. Ik druk haar stevig tegen me aan. Ook zou ik graag willen weten wat er is weet ik dat ik beter geen vragen kan stellen. Het enige wat ze nodig lijkt te hebben zijn troostende armen. Mijn troostende armen.
Als ze weer gekalmeerd is trekt ze zich zelf uit mijn armen en bijltje me even.
''Wat zie je er eigenlijk netjes uit. Heb je vandaag een speciale gelegenheid ofzo?''
Ze wil het er niet over hebben.
Ik neem het geswitcht onderwerp aan en vertel haar dat we vandaag een gesprek hebben over mijn opvolging als Alpha.
''Wat ga jij vandaag doen? Ik ga zo mijn ronde doen over de pack want het is nu... Ik kijk snel even op de wekker... 7 uur?? Wow we stonden toch half 6 al op?''
Hope lacht :'' Ja maar je hebt bijna een uur onder de douche gestaan.''
Ze kijkt even naar beneden en frummelt aan haar armbandje.
''Zou ik misschien mee mogen?'' komt er een beetje verlegen uit.
Gelijk knik ik opgewekt en komt er een grijns van hier tot Tokio op mijn gezicht.
Ik herstel me weer en kuch even.
''Uhh, ja als je dat leuk vind'' zeg ik terwijl ik mijn hand door mijn haar haal.
Ze schud haar hoofd en mompelt lachend:''Sukkel''
Deze keer doe ik met alsof ik het niet gehoort heb omdat ik al blij ben dat ze weer kan lachen.

Of MY UNICORNS. wat hou ik van die lach.

Gepubliceert: 12-10-17