Kliniek ~ Nouis/Larry

°8°

Pov. Niall

Mijn hand ligt op Louis zijn heup. Als hij de laaste hap neemt laat hij zicht tegen me aanleunen. Ik weet dat Louis pijn heeft en omdat hij nu ook meer op heeft. "Gaat het?" Vraag ik zacht. Ik weet dat het niet gaat, maar toch vraag ik het. "Het gaat geweldig." "Doe niet zo tegen mij." "Sorry." Zucht hij. "Ik weet wel dat je het niet zo bedoeld." "Het doet gewoon pijn en ik wil het eruit kotsen." "Het blijft gewoon in je lichaam." Hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder en zucht even. "Niet zo zuchten." Ik hoor hem zacht lachen waardoor hij zacht kreunt van de pijn. Harry en Zayn zouden straks weer terug zijn. Ze moesten nog wat dingen regelen ofzo. In iedergeval werk dingen. "Zullen we naar onze kamer." "Nee, je half uur is nog niet om." Hij zucht weer. "Alsof ik kan kotsen, want jij bent alleen maar bij me." "Ik zorg voor je, netzoals jij bij mij doet." Voor de rest zeggen we niks meer. Mijn hand die op zijn heup lag ligt nu op zijn buik waar ik over wrijf.

"Doet het al minder pijn?" Hij knikt. Zijn haren gaan over mijn gezicht als hij knikt en ik grinnik zacht. "We kunnen straks naar onze kamer." "Eindelijk." "Straks hè." Hij zucht weer en legt zijn hand op mijn hand. Ik glimlach en ik weet dat ik bloos. Hij legt alleen zijn hand op mijn hand, maar god, hij weet niet wat het met me doet.

"Hey, jongens." Zegt Harry en ze komen bij ons aan tafel zitten. "Niall, wij gaan straks even praten met elkaar." Zegt Zayn en ik knik. Ik weet waar het over gaat. "Kom je daarna naar mij?" Vraagt Louis. "Tuurlijk." Hij glimlacht en legt zijn hoofd weer op mijn schouder. "Het zal niet lang duren." "Ik ga straks naar Liam." "Niet te lang blijven." Hij kijkt me aan en glimlacht. "Jij bent toch weg." "Maakt mij niet uit, als jij ook maar in die kamer zit." Hij grinnikt en knikt. "Ik zal er zijn." Ik glimlach en wrijf over zijn buik. Mijn vinger raakt perongeluk zijn huid. Ik haal het snel weg, maar de tintelingen die ik voel blijven. "Wie is Liam?" "Iemand die hier ook zit." Antwoord Louis op Harry. Ik zucht. "Ik liep tegen hem aan en toen begonnen we te praten en later kwam Niall." Ik knik. "Mag ik weg?" "Nog vijf minuten, Lou." Hij zucht. "Wanneer mag ik sporten?" "Als je op een goed gewicht zit." Antwoord Harry. Louis zucht. "Oké dus nooit sporten." Mompelt hij zacht. "Zeg dat niet." Fluister ik in zijn oor. "En niet zo zuchten, je loopt nog leeg straks."

"Niall, wij gaan." Ik knik en laat Louis los. "Nee, je moet blijven." Zegt hij zacht. "Ik ben straks terug oké." Hij knikt en ik druk een kus tegen zijn slaap en loop mee met Zayn."

"Niall, je weet dat je het nu echt moet zeggen." Ik knik en kijk naar mijn handen. "Je bent hier zelf naar toe gekomen, niet gedwongen?" "Nee, ik wou zelf." "Waarom?" "Ik deed mensen pijn en ik haatte het. Ik haat het nogsteeds." "Ik ben trots op je, Niall." Ik kijk hem verbaast aan. "Waarom?" "Ik hoor bijna nooit dat iemand vrijwillig komt. Je doet je best ookal zijn de laaste paar dagen slecht gegaan, je geeft niet op. En ik weet dat jij dit kan." "Dankje." Zeg ik zacht. Hij glimlacht naar me waardoor ik ook glimlach. Het is fijn om te weten dat mensen in je geloven. Sommige zeggen dit, omdat het hun werk is, maar bij Zayn zie ik het dat hij het meent.

"Kan je me vertellen waarom je je gisteren wou snijden?" "Ik zag beelden." "Beelden? Kan je vertellen wat." "Hoe ik geslagen werd." Mijn handen worden vuisten en ik bijt op mijn lip. Ik had Zayn nooit iets verteld. Nu een beetje, maar veel krijgt hij niet. "Kan je je vuisten loslaten." Ik schud mijn hoofd. Ik wil bij Louis zijn. Hij weet mijn verhalen, niet alles maar wel een paar. Hij laat me huilen en hij houdt me dicht tegen hem aan en er gaat dan een hele last van mijn schouder. Die last komt dan ook weer terug, maar niet op dat moment.

Zayn knielt voor me en legt zijn handen op de mijne. Hij haalt ze uit elkaar en meteen voel ik me meer kwetsbaar. Ik wil huilen, maar niet bij hem. Als ik huil ben ik zwak volgens mij vader. Louis zegt van niet, maar ik voel me op dat moment zo zwak.

"Wat gebeurde er?" "I-ik k-kan het niet zeggen." "Waarom niet?" "Alsjeblieft, een andere keer." Hij knikt. "M-mag ik naar Louis?" Hij knikt en hij staat op. Ik sta ook op en hij houdt me vast als ik wankel. "Het gaat." "Zeker?" Ik knik en hij laat me los. "Doei." Mompel ik als ik de deur uit loop. Louis wees alsjeblieft in de kamer.

Pov. Louis
"Luke is in de kamer. Vindt je dat erg?" Zegt Liam. Ik schud mijn hoofd. Hij glimlacht en we lopen de kamer binnen. Ik zie een jongen met blond haar en blauwe ogen. Ik glimlach en stel me voor. We praten een tijdje en later zitten we in de loungeruimte. Ik weet waarom Liam hier zit. Hij heeft problemen met zijn woede. Hij kan zich niet inhouden en zijn ouders hebben hem hier gezet. Luke zit hier met dezelfde reden als Niall, het snijden.

We zitten truth or dare te doen. Het was leuk tot Luke besloot dat Liam en ik elkaar moet zoenen. Het eerste wat er door mijn hoofd gaat en er niet meer uit gaat is Niall. Ik hou van Niall en van niemand anders. Ik wil niemand anders zoenen dat Niall.

Liam kijkt me lip bijtend aan. Ik weet dat hij dit net zo leuk vind als mij. We haten het allebei. Ik zucht en leun naar voren. Het moet toch gebeuren. Ik druk mijn lippen op die van hem. Zijn hand legt hij op mijn wang en zijn andere op mijn nek.

"Louis?"