Kliniek ~ Nouis/Larry

°2°

"Ik hou van je kleintje vergeet dat niet." Hij grinnikt. "Ik hou van jou Hazza."

Pov. Louis
Harry heeft me naar mijn kamer gebracht. Hij zei dat hij nog iets moest doen en daarom nu weg moest. Hij gaf me een kus op mijn wang, iets wat hij vroeger ook deed.

Ik ga zitten op mijn bed en kijk naar de andere kant van de kamer. Ik heb dus een kamergenoot en hij heet Niall veder weet ik helemaal niks van hem. Ik sta op en leg mijn spullen in mijn kast.

Harry had verteld dat ik mijn scherpe spullen moet verbergen voor Niall. Hij is hier dus, omdat hij moet stoppen met snijden. Ik ben hier omdat ik moet eten, maar ik ben al te dik dus ik zie het punt niet om te eten.

Als ik klaar ben met mijn spullen opruimen ga ik op mijn bed liggen. Ik ben dood moe. Ik heb amper energie, maar toch moet ik veel bewegen om het vet weg te halen.

De deur gaat open en ik ga rechtop zitten. Er komt een blonde jongen binnen met blauwe ogen. Als hij me ziet glimlacht hij. Ik glimlach ook en ik sta op.

"Ik ben Louis." "Niall." "Mooie naam." Kleine rode vlekjes wordt er zichtbaar op zijn wangen. "Waarom zit jij hier? Je hoeft er geen antwoord op te geven hoor." "Het maakt niet uit. Ik eet niks meer en daarom ben ik hier."

Ik ga op mijn bed zitten en Niall komt naast me zitten. "Waarom eet je niet meer?" Vraagt hij voorzichtig. "Ik wordt al vanaf mijn twaalfde gepest en sinds twee jaar ofzoiets zijn ze begonnen met slaan, schoppen en ga zo maar door." Ik kijk naar mijn handen die waar ik zenuwachtig mee beweeg. Ik bijt op mijn lip om de tranen te bedwingen. Alle pijn die ik heb gevoeld, die ik voel. Ik voel een paar armen om me heen. Ik glimlach zwak en leg mijn hoofd tegen zijn schouder.

Ik ken Niall misschien net vijf minuten, maar het voelt vertrouwd bij hem. Het voelt alsof hij mij kan helpen en dat hij te vertrouwen is.

"Louis, bedankt dat je dit tegen mij kan zeggen." Ik kijk hem aan. "Bij jou voelt het vertrouwd." Wacht is het niet te snel dat ik dat zeg? Hij glimlacht. "Ik wil je helpen Louis. Je kan mij vertrouwen en ik wil je helpen met je probleem." "Ik wil niet eten, want ik ben dik." Hij pakt mijn hand en staat op. Hij trekt me voorzichtig omhoog. Hij legt zijn andere hand op mijn buik. Spanning giert door mijn lijf en ik knijp in zijn hand. "Vertrouw me Louis." Hij wrijft over mijn buik. "Je bent niet dik." "Je ziet het ook niet! Ik heb een shirt aan, maar als ik het uit doe zie je al mijn vetrollen." Hij schud zijn hoofd. "Dat zie jij." Ik haal zijn hand van mijn buik. "Kunnen we alsjeblieft stoppen?" Hij knikt. "Sorry, ging ik te ver?" Ik schud zachtjes mijn hoofd. Ik naar hem en hij kijkt naar onze handen. Mijn ogen glijden naar onze handen en een glimlachje komt op mijn gezicht. Niall is te vertrouwen dat voel ik.

Ik ga weer zitten op mijn bed en Niall gaat tegenover me zitten. "Ni kan je jou probleem uitleggen?" Hij knikt zachtjes. Ik pak zijn hand en wrijf over zijn knokkels.

"Doe het op jou tempo." Hij zucht zacht. "Ik had/heb veel problemen. Ik kan onhandelbaar zijn en mijn ouders worden gek van me. Ik werd een keer geslagen door mijn vader." Hij stopt met praten en hij bijt op zijn lip. Een traan rolt over zijn wang. Met mijn duim veeg ik zijn traan weg. "Knijp in mijn hand. Knijp je woede eruit." Hij schud zijn hoofd. "Ik wil je geen pijn doen." "Knijp in mijn handen." Hij schud zijn hoofd en zegt: " het gaat wel." Ik knik, maar ik zie dat hij liegt.

"Je hoeft het niet meteen te vertellen. Als je wilt dat we nu stoppen dan stoppen we." Hij schud zijn hoofd. "Ik wil het tegen je zeggen." Ik knik.

"Ze begonnen me vaker te slaan. Ik had in die tijd een vriendje. Hij ging vreemd en toen ik erachter kwam had hij ook gezegd van dat ik het verdiende dat ik werd geslagen en dat niemand van me houdt. Ik had me ergens aan gesneden en ik keek naar het bloed. Het deed pijn, maar het voelde alsof ik het verdiende. Ik begon mezelf te snijden en mijn beste vriend en mijn broer Greg kwamen erachter. Ze waren er kapot van toen ze erachter kwamen. Ze wouden me helpen, maar ik duwde ze weg, weg uit mijn leven. Ik sloot me op en ik snee me veel meer. Ze kwamen een keer mijn kamer in en ze zagen hoe mijn arm bloedde. Ik zag de tranen in hun ogen en ze verzorgde me. Ik voelde me zo schuldig en dat ging dagen door. Ze verzorgde me elke dag terwijl ik ze van me af bleef duwen. De schuld gevoel werd zo hoog en ik wilde dit niet meer. Ik heb mezelf hier heen gestuurd en nu zit ik hier."

Tranen rollen over zijn wangen en ik nam hem in mijn armen. "Ik wil het zo graag doen, maar ook weer niet." Huilde hij. Ik hou hem steviger vast. "Ik ga je helpen." "Hoe?" "Je afleiden." Zeg ik en sta op. Hij kijkt me vragend aan. Ik glimlach en pak zijn hand. "Kom we gaan iets doen." Zeg ik en neem hem mee uit de kamer.

Ik ben moe, maar ik doe er alles aan om Niall af te leiden. Ik loop naar de computer ruimte en start FIFA op. "Je gaat verliezen." Grijnst hij. "Let jij maar op." Zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht.

Na een paar potjes heeft hij het meeste gewonnen. Hij juicht als hij weer wint en ik leg mijn hand op zijn mond. "Stil zijn." Zeg ik serieus, maar toch moet ik lachen. Hij begint me ineens te kietelen en ik val achterover. Hij komt boven me hangen en kietelt veder. "S-s-stop a-alsje-blieft." Ik hoor hem lachen en hij stopt. Hij legt zijn hoofd op mijn borst en ik begin met zijn haren te spelen.

Binnen een paar uur zijn we heel close geworden en eerlijk. Het voelt geweldig om bij iemand te zijn die ik vertrouw.

Misschien gaat het niet zo in het echt, maar dat boeit mij niet. Ik wil het zo schrijven dus laat me :D

Veder
Ik hoop dat jullie dit een leuk boek gaan vinden :D