Kliniek ~ Nouis/Larry

°11°

Pov. Louis

"Hij... Ik." Snik ik. "Sshh, wordt eerst rustig." "Heeft hij je geslagen?" Ik schud mijn hoofd. "Wordt eerst rustig voordat je het vertelt." Ik druk mezelf dichter tegen Harry aan. Ik zal hem niet meer zien als ik hier weg ben. "Ik ben bezig om jou te adopteren." Door dit begin ik harder te huilen. Ik zal naar Australië verhuizen en ze laten me nooit gaan. "Niet harder huilen, Boo." Hij wiegt ons heen en weer terwijl ik hem steeds steviger vast pak.

Na een tijdje ga ik uit zijn armen en ga ik op bed liggen. Ik wil hier niet meer uit. "Boo." Ik wordt rechtop opgezet en Harry gaat voor me zitten. Niall zit achter me waardoor ik tegen hem aanleunen. "Kan je het vertellen?" "Ik wil hier niet weg." Niall doet zijn armen om mijn middel. "hoezo niet?" "Ik ga verhuizen." Zeg ik zacht. "Waar naar toe?" "Australië." Meteen versterkt Niall zijn grip. "Australië." Zucht Harry en hij kijkt naar de grond. "Ik wil niet naar Australië." Snik ik. "Je gaat niet naar Australië." Zegt Harry die zijn hand op mijn been legt. " Hij gaat me nooit aan jou geven." "Ben je bang voor hem?" Ik knik. "Kinderen moeten zich veilig voelen bij hun ouders. Als ze dat niet zijn worden ze soms weggehaald." " Ik ben net geadopteerd door hun en ik ben nog niet eens één dag bij hun thuis geweest. Ik ben meteen hier afgezet." "Ik regel het oké. Jij bent hier voorlopig nog niet uit." "Ik weet niet meer of ik daar blij mee moet zijn." "Ja, want nu heb ik je bij me." Zegt Niall en ik glimlach. Ik leg mijn hoofd tegen schouder en ik kijk naar zijn gezicht. "Ik moet nog wat dingen regelen. Als ik klaar ben kom ik naar je toe." Ik kijk Harry aan en knik. Hij drukt een kus tegen mijn voorhoofd en loopt dan weg.

"Die klootzak haalt je niet van me weg." Zegt Niall. "Ik wil niet bij je weg." Ik pak zijn hand en hij verstengelt onze vingers. Ik glimlach breed en sluit mijn ogen. Wat ik nu voel is niet te omschrijven. God, deze jongen doet zoveel met me. Deze jongen zal ik misschien nooit meer zien. Wat als ik terug ben uit Australië? Misschien kent hij me niet eens meer of wil jij me niet kennen. Meteen verdwijnt die grote glimlach. "Waar is die mooie glimlach?" Hij wrijft over mijn wang waardoor ik een klein glimlachje krijg. Ik laat zijn hand los en ik ga voor hem zitten. "Als ik weg moet ga je me dan vergeten?" Hij schud zijn hoofd. "Ik kan je niet vergeten." Hij pakt mijn hand en begint over mijn knokkels te wrijven. Ik kijk naar onze handen en glimlach. "Je bent belangrijk voor me geworden. Zo belangrijk is nog nooit iemand voor me geweest. Ik wil je beschermen voor alles en iedereen. Wij komen hier samen doorheen." Ik kijk hem aan en glimlach. "We komen hier samen doorheen." Herhaal ik. Hij knikt en ik omhels hem. "Ik hou van je , Niall." "Ik van jou, Lou." Ik glimlach en kijk hem aan. Zijn blauwe ogen blijven die van mij aankijken waardoor mijn glimlach nog breedder wordt.

"Ik hou ervan als je glimlacht." Zegt hij terwijl hij over mijn wang gaat.

"Als jij glimlacht glimlach ik."
"Jij laat me glimlachen."
"Jij bent het positieve in mijn leven."
"Jij bij mij."
"Ga nooit meer uit mijn leven, Ni."
"Ik zal nooit meer weggaan, omdat ik van je hou." En met die woorden drukt hij zacht zijn lippen op de mijne. Ik leg mijn hand op zijn wang terwijl ik mee ga in de kus.

Als we loslaten glimlach ik breed. "Je weet niet hoe veel ik van je hou." "Je kan het bewijzen." Glimlach ik. Hij grinnikt en kust me weer. Zijn vingers gaan door mijn haar terwijl mijn hand op zijn wang ligt.

Na een tijd hebben gelegen op onze bed komt iemand de kamer binnen. Ik kijk niet op, ik lig met mijn hoofd op Niall's borst met mijn ogen gesloten. Ik luister naar zijn hartslag, iets waar ik rustig door wordt. "Jullie moeten eten." Zegt Zayn. "We komen." Ik hoor hem weglopen en voel zijn vingers door mijn haar. "Boo?" "Nee." Mompel ik. "Je weet dat je deze discussie nooit gaat winnen." "Weet ik, maar ik lig lekker." Zucht ik. "We kunnen straks weer zo liggen." "Ja maar nu lig ik zo." Niall verschuift en mijn hoofd gaat van zijn borst. Ik grom en open mijn ogen waar ik Niall met een glimlach zie. "Je bent schattig." Zegt hij en kust mijn neus. "Hou je mond." "Is goed ik zal niet meer tegen je praten." "Je kan nog niet eens een paar minuten je mond houden." "Als ik slaap zeg ik niks." Zegt hij terwijl hij uit bed gaat. "Niall." Zucht ik. "Kom." Zegt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. Ik pak hem aan en trek hem zacht op bed. Hij grinnikt waardoor ik glimlach. "We kunnen ook hier blijven." "We gaan eten." Zegt hij terwijl hij me uit bed sleept. "Ik ben moe." Hij laat me staan en pakt mijn hand. "Als we terug zijn kan je slapen." "Nee, want dan heb ik last van mijn maag." Zeg ik terwijl hij me meeneemt.

"Louis we gaan je nu dit geven." Er wordt een kom met tomatensoep neergezet. "Ik kan dit niet." Zeg ik. "Ik kan net die kippensoep." "Louis, je moet steeds meer eten." "Geef me meer kippensoep." "Je kan niet leven op kippensoep." Ik zucht en pak de lepel. Ze loopt weg terwijl ik door de dikke soep ga. Niall doet een arm op mijn middel en drukt een kus tegen mijn schouder. "Ik weet dat je dit kan eten." "Ik kan dat niet." Ik laat de lepel los en schuif het weg. Die kippensoep vond ik al erg. Niall pakt de kom en pakt de lepel. "Open je mond." "Niall, we gaan dit niet doen." "Open je mond." "Ik ben geen kind, Niall." "Dan ga je het zelf eten." Ik kijk hem boos aan, maar hij glimlacht alleen. "Als je boos bent ben je schattig." Zegt hij terwijl hij in mijn wangen knijpt. "Open je mond." Ik zucht en open mijn mond.