A Wife's Torment [On-Going]

Chapter 23

Naglakad ako nang mabilis nang makitang sasakyan niya ang humarang sa daraanan ko.

Wala ako sa tamang huwisyo para harapin siya. Walang hiyang pusong 'to! Sabi ko na nga ba mali na naman ang naging desisyon ko. Palagi na lang. Wala na ba talagang pag-asa?

I was walking so fast as if this is my last draw in life. Damn this life.

I was wiping the tears in my face. My vision is so blurry but the heck I care. Gusto ko lang kumawala sa mundong 'to!

Nang biglang may humawak sa kamay ko kaya ako napaigtad. When I turn my head to face him. I slapped him hard. Real hard, so tough and with angst emotion.

Tinulak ko siya at natulak ko naman siya ng matagumpay. Para siyang nanghihina sa sampal ko sa kanya. His eyes are bloodshot and the hell I care.

"Bakit mo ko sinundan pa ha? You don't have to, De la Reevas. We're over!" I turned my back at him and walked out.

Kaso parang may pumipilit sa aking lingunin siya kaya yun ang ginawa ko. Ang sakit na nakikita ko sa kanyang mga mata. Nakayuko siya habang may basang-basa na tumutulo sa kanyang mukha.

Napatigil ako. At ngayon Samantha pinagsisihan mo naman ang paglingon sa kanya. 'Yan kahinaan mo eh! Ang makitang nagkakaganyan siya.

Napako ako sa kinatatayuan ko nang nag-angat siya ng tingin sa akin. He parted his lips because of amusement.

"Sam," naglakad siya palapit sa akin.

"Please, hear my side baby," sambit niya sa akin. Para itong nangsusumamo.

"Na ano? Na walang namamagitan sa inyo ni Tamarrah? Na, wala lang yun? Na, ano Lewis? Ano?!" Gusto ko ng mamatay dahil sa sakit.

"Lewis... Ang sakit na. Lagi mo nalang akong sinasaktan. A-ayoko na. Binigyan na kita ng huling alas. Pero natapon lang ang alas na iyon. And now, please. Let me go. Nagmamakaawa ako sayo. Iwanan mo na ako," I said wholeheartedly.

"Samantha, please that's not what you think. Please, baby listen to me." Punong-puno ng sakit ang boses niya. Di ko alam kung bakit.

"Ta-ma na Lewis. You don't see my worth to be your wife. Alam ko noong una pa lang na naging mag-asawa tayo. Ramdam ko yung ngiwi at pag-ayaw mo sa akin. Pa-tawad. At kung itong sakit man na dinanas ko sayo sa loob ng tatlong taon ay ang iyong paghihimagsik sakin then, congratulations! Successful ang revenge mo." Lumapit ako sa kanya at tinulak ko siya ng napakalakas.

I was stunned to see that his strength weakens on that simple push. Pinipilit kong hindi maiyak ng sobra sa harap niya. Ayokong makita niya akong ganito kabaliw sa kanya kahit na ako na itong laging nasasaktan.

Tinalikuran ko na siya ng lubos ngunit napatigil ako. Di alam ang gustong gawin. Ayokong lingunin pa siya ulit at baka di na ako makapagpigil ng sarili at yakapin na siya nang sobrang higpit.

Humihikbi na ako ngunit di ko na siya nilingon. Then those words from him stilled me.

"No, you're worth every fucking it. It was me who don't deserve you. I don't deserve to be the subject of your tears. You can hate me, you're free to hate me but you can't stop me from loving you, Sam." May diin niyang sinabi.

Pinapatay ako ng mga katagang iyon. Ngunit hindi na ako magpapauto sa kahit anong sabihin niya.

Naglakad na lamang ako at hindi ko na nga siya nilingon pa ulit. Mabuti na lamang at may pocket money akong natira at makakatawag pa ko kay Ris.

Siya na lamang ang masasandalan ko ngayon. Ayaw ko namang lapitan si Tita Len at baka di na niya kayanin pa at sugurin niya pa si— I heaved a sigh on that name.