ΚΛΕΙΝΩ ΕΝΟΧΛΗΜΕΝΗ ΤΑ ΜΑΤΙΑ από την γαλάζια ακτίνα που έρχεται κατά πάνω μου.
«Ήρθαν περισσότεροι από όσους είχαμε υπολογίσει», ακούω την Ρεμπέκα από δίπλα μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια και κοιτάζω το μεγάλο ξύλινο σπίτι όπου μουσική και κόσμος ξεχειλίζουν.
Ο Μπίσοπ δεν με κοιτάζει, αντιθέτως παρατηρεί το σκοτεινό δάσος πίσω μου χωρίς να δώσει καμία σημασία στο πάρτι που συμβαίνει ακριβώς πίσω του.
«Ευχαριστούμε που μας δείξατε τον δρόμο», τον ακούω και καρφώνω ξανά τα μάτια μου σε εκείνον. Έχει βάλει τα χέρια στις τσέπες και τους κοιτάζει όλους με τη σειρά, μόλις φτάνει σε εμένα γέρνει το κεφάλι του «Πάμε;».
Δεν προλαβαίνω να απαντήσω αφού ο Καμ μπαίνει μπροστά μου «Κάνατε όλον αυτόν το δρόμο και δεν θα έρθετε;», μας λέει αλλά κοιτάζει πιο πολύ προς το μέρος μου.
Ο Μαξ τον αγριοκοιτάζει όμως ο Καμ τον αγνοεί και συνεχίζει «Έλα Ρόουζ, μου έδωσες μια υπόσχεση».
«Τι υπόσχεση;», πετάγεται ο Μπίσοπ συνοφρυωμένος.
«Δεν έδωσα καμία υπόσχεση», ξεκαθαρίζω και στους δύο όσο πιο δυνατά μπορώ για να με ακούσουν πέρα από την μουσική.
«Σε παρακαλώ», μου λέει ο Καμ «Θέλω να σου δείξω κάτι».
Ένα χέρι τυλίγεται γύρω από το μπράτσο του εμποδίζοντας τον να με πλησιάσει. Η Ρεμπέκα του ψιθυρίζει κάτι και εκείνος ξεφυσά εκνευρισμένος.
«Δεν χρειάζεται να έρθετε αν δεν θέλετε. Όμως νομίζω θα σας αρέσει», μας λέει ο Μαξ κοιτάζοντας κάτι στο κινητό του.
Η μουσική είναι όμορφη και τα μπλε και μωβ φώτα που βγαίνουν από την σκεπή με κάνουν να νοιώθω σαν να βρίσκομαι σε κάποιο άλλο μέρος. Σε ένα βιβλίο όπου η πρωταγωνίστρια ρισκάρει και διασκεδάζει και ζει. Μπορεί να μην είμαι εκείνο το κορίτσι σε εκείνο το βιβλίο, όμως αυτή τη στιγμή θα έδινα τα πάντα για να μπορούσα έστω και για λίγο να γίνω.
Κοιτάζω κάτω και ένα βάρος καρφώνεται στο στήθος μου όταν βλέπω πως το ένα μου μπατζάκι δεν είναι κατεβασμένο ολόκληρο φανερώνοντας ένα μέρος του πλαστικού μου ποδιού.
Ποτέ δεν μου άρεσε να το βλέπω, και ιδιαίτερα να το βλέπουν οι άλλοι. Σκύβω απότομα και το κατεβάζω με δύναμη. Παρατηρώ γύρω μου για να δω αν κάποιος άλλος το είχε δει πριν από μένα, κανένας δεν με κοιτάζει εκτός από τον Μπίσοπ. Στέκεται όρθιος κοιτάζοντας με, με παραμορφωμένο πρόσωπο. Είναι σαν να πονάει.
CITEȘTI
Sunset Lovers
DragosteΠαντού επικρατεί σκοτάδι, όμως εκείνος είναι εδώ, μπροστά μου. Είναι τόσο φωτεινός σαν τα αστέρια στον ουρανό και όταν μου χαμογελά το σκοτάδι συναντά τον ήλιο. Μου δίνει το χέρι του όμως εγώ μένω ακίνητη, ανίκανη να κάνω το παραμικρό.. ...
