Sunset Lovers

ΤΕΡΑΣ

ΕΧΕΙ ΣΤΑΥΡΩΣΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ
μπροστά του και στέκεται ακόμη εκεί.

Πως γίνεται κάθε φορά που λέω κάτι να πληγώνω τον άλλον; Δεν έπρεπε να είχα μιλήσει.

Σηκώνομαι βιαστικά και τον πλησιάζω. Δεν τολμώ να τον αγγίξω, παρά μόνο στέκομαι από πίσω του προσπαθώντας να βρω τα κατάλληλα λόγια. Όμως εκείνος με προλαβαίνει.

«Μου είχε πει η μητέρα μου πως είχατε κάποιες οικονομικές δυσκολίες αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα.. κάτι τέτοιο».

«Αυτό είχε γίνει πολύ παλιά Μπίσοπ. Τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα», τον χαϊδεύω ελαφρά στην πλάτη.

Εκείνος γυρίζει απότομα προς το μέρος μου και εγώ απομακρύνω το χέρι μου σοβαρεύοντας.

«Είναι άδικο», λέει και κάθεται κάτω. Τον μιμούμαι και εγώ.

«Ποιο;».

«Να πετάω το φαγητό μου επειδή δεν μου αρέσει ενώ εσύ λίγα τετράγωνα μακριά να μην έχεις τίποτα», ξεφυσά κουνώντας το κεφάλι «Μακάρι..».

«Τα πράγματα να ήταν διαφορετικά; Το σκέφτομαι συνέχεια, πως θα ήμουν αν πράγματι η ζωή μου ήταν διαφορετική. Ίσως να ήμουν πιο χαρούμενη ίσως και πάλι πιο δυστυχισμένη, όμως απόψε, σε αυτή την τρελή βραδιά που ούτε στα όνειρα μου θα πίστευα πως θα μου συνέβαινε κατάλαβα πως χαίρομαι για αυτά που έχω. Ακόμη και αν είναι λίγα».

Κανένας μας δεν μιλάει ύστερα από τα λόγια μου και αυτή τη φορά δεν με ενοχλεί.

Διακριτικά φέρνω την ματιά μου προς το μέρος του, έχει απλώσει περισσότερο τα πόδια του. Τα μπατζάκια του παντελονιού του έχουν σηκωθεί, με αποτέλεσμα να μπορώ να δω κάτι μαύρο στο πόδι του, μια λέξη από μελάνι που όμως δεν μπορώ να διακρίνω.

«Δεν ήξερα ότι είχες τατουάζ», του λέω και μόλις ακούει τις λέξεις να βγαίνουν από το στόμα μου γυρίζει απότομα κοιτώντας με τρομοκρατημένος.

«Δεν είναι κάτι..», μου λέει προσπαθώντας να κατεβάσει το μπατζάκι του. Τα χέρια του σταματούν να κινούνται και χωρίς να το συνειδητοποιήσω βλέπω πως τα δικά μου χέρια κρατούν απαλά τα δικά του. Χαμηλώνω ξανά το βλέμμα μου προς το τατουάζ του.

Τα γράμματα είναι μεγάλα και χοντρά, σαν να τα έχει γράψει κάποιος με θυμό.

ΤΕΡΑΣ.

«Τέρας;», απορώ κοιτάζοντας τον.