Sunset Lovers

ΔΕΙΛΟΣ

Μπίσοπ
_______________

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΩ ΕΞΩ δεν μπορώ να σταματήσω την μουσική που βουίζει μέσα στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να την κάνω να σταματήσει.

Πως μπόρεσα να πιστέψω πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά;

Πως μπορούσα να είμαι τόσο..

«Μπίσοπ!», ακούω την φωνή της όμως δεν την κοιτάζω, αντιθέτως συνεχίζω να περπατάω προς το σκοτάδι, προς το κενό.

«Μπίσοπ, σε παρακαλώ!», η φωνή της τρέμει όπως και η καρδιά μου όταν την ακούω έτσι. Νοιώθω το χέρι της να με κρατά από τον ώμο όμως δεν σταματώ να προχωρώ.

Δεν αντέχω να αντικρίσω τα μάτια της. Να δω χαραγμένο το μίσος της για μένα, δεν είμαι τόσο δυνατός.

Μπαίνει μπροστά μου λαχανιασμένη και έτσι είμαι αναγκασμένος να σταματήσω. Χαμηλώνω το βλέμμα μου συγκρατώντας τα δάκρυα που παλεύουν να βγουν από τα μάτια μου. Παρατηρώ το πόδι της, που λίγο πριν το μπατζάκι του παντελονιού της ήταν σηκωμένο φανερώνοντας το πόδι της από κάτω.

Το ψεύτικο πόδι της Μπίσοπ, το πόδι που θα μπορούσε να υπάρχει. Που θα μπορούσε να νοιώσει το άγγιγμα σου χωρίς να σε κοιτάζει..

«Ξέρω τι σκέφτεσαι», την ακούω όμως δεν τολμώ να την κοιτάξω «Όμως εγώ δεν το βλέπω έτσι. Όχι πια τουλάχιστον».

Όχι πια.

«Κοίταξε με!», μου φωνάζει παίρνοντας το πρόσωπο μου στα χέρια της. Η ανάσα μου κόβεται όταν την αντικρίζω. Το πρόσωπο της είναι παραμορφωμένο, τα μάτια της κόκκινα και τα μάγουλα της αναψοκοκκινισμένα. Όμως ακόμη και τώρα είναι τόσο όμορφη.

Εσύ φταις για όλα.

Οι φωνές μέσα μου ξυπνούν ξανά και απομακρύνομαι απότομα. Θέλω να ουρλιάξω, θέλω να ξεσπάσω βγάζοντας όση δύναμη έχει απομείνει μέσα μου. Θέλω τόσο πολύ να κλάψω.

«Όχι», της λέω περνώντας τα χέρια μου ανάμεσα από τα μαλλιά μου ενώ παράλληλα μπορώ να ακούσω το τραγούδι από μέσα να συνεχίζει να παίζει. Σαν να θέλει το σύμπαν να με τιμωρήσει, όχι πως δεν το αξίζω βέβαια.

«Αν δεν ήμουν εγώ..», πάω να πω αλλά η φωνή μου χάνεται «Αν δεν ήμουν εγώ, εσύ θα ήσουν ευτυχισμένη».