Houders

Hoofdstuk 6

Het is pas een paar dagen geleden sinds de ruzie tussen Caleb en Jeath. Voor het eerst in mijn leven ben ik ontzettend blij dat wij Fronters de Formatoren niet aan mogen kijken. Want de blik die Jeath de afgelopen dagen in zijn ogen heeft hangen, is veel te erg om bij twee mensen te zien.

Nu we het over ogen hebben, die van mij is nog steeds blauw. Volgens mij is de breuk al wat minder, maar de blauwe plek lijkt alleen maar erger te worden. Niemand vraagt er echt naar. Misschien omdat ik nu tot de meerderheid behoor van de Fronters met een blauw oog. Jean is nog steeds één van de gelukkigen, alleen vrees ik dat we er allemaal een keer aan moeten geloven.

Ik kijk niet bepaald uit naar school. Formatoren worden met de dag erger, weten telkens nieuwe opmerkingen te verzinnen. Ze zoeken naar al onze zwakheden, opmerkingen die diep in onze ziel dringen en zich daar nestelen totdat we ze weten te vinden. Helaas is die ruimte vaak donker en pakken we eerder al onze positieve herinneringen om te vernietigen.

''Aarde aan Cinth,'' dringt de stem van Jeath door mijn gedachten. Ik knipper een paar keer, schud met mijn hoofd voordat ik hem vragend aan kijk. ''Gaat alles goed met je oog?'' vraagt hij geïrriteerd, alsof hij het al veel te vaak heeft gesteld. ''Oh, goed, denk ik. Ik moet vandaag weer terug voor controle,'' zeg ik zachtjes. Jeath knikt en keert zich van me af. 

Samen lopen we de school binnen. Het is woensdag, de kortste dag in de week. We hebben maar vijf lesuren. Daarna mogen we naar huis. Dit is speciaal voor de Formatoren geregeld, sinds ze gewend zijn om elke woensdag middag te kunnen sporten. Vaak worden Fronters dan op school gehouden. Vorige week kwam ik er nog net onderuit. Hopen dat dát vandaag weer gaat lukken. 

Met tegenzin loop ik naar onze eerste les; Aardrijkskunde. Ik mag mevrouw Gullian niet echt. Van alle leraren hier op school heeft zij het meest tegen Fronters. Ze behandeld ons vreselijk, heeft het zelfs voor elkaar gekregen om een Fronter een klap te geven. 

Ik loop snel naar achter als ik in het lokaal ben. Godzijdank is ze er nog niet. Mevrouw Gullian houdt er niet van als Fronters later dan haar het klaslokaal binnen komen lopen. Geen idee waarom, die reden hebben we eigenlijk nooit gekregen. 

Ik ga stilletjes zitten en pak mijn boeken. Vlug check ik of ik al mijn huiswerk heb gemaakt. Wanneer ik er achter kom dat het ook werkelijk zo is, sla ik mijn boeken weer dicht en speel ik met het zwarte bandje om mijn arm. 

Ik schrik op wanneer het beeld voor me opgevuld wordt. Caleb is weer voor me gaan zitten. Het is zijn vaste plek in bijna elke klas. Starend kijk ik hoe hij zijn boeken uit zijn tas pakt en voor zich neer legt. Een propje raakt mijn hoofd. Geïrriteerd kijk ik naar de richting van een propje en zie een kwade Jeath. Ik zucht en kijk weer naar mijn boeken. Ik heb werkelijk geen idee wat hij heeft de laatste tijd. 

''Welkom, dames en heren! Ik kom langslopen om te kijken of jullie het huiswerk af hebben. Open jullie boeken!'' roept mevrouw Gullian wanneer ze de deur met een klap dicht slaagt. De Formatoren gaan vrolijk verder met lachen en praten terwijl ze hun boeken openen. Alle Fronters - inclusief ik - openen stil ons huiswerk. 

Mevrouw Gullian loopt langzaam door de rijen met tafels, kijkend naar de vele boeken. Zoals ik al dacht, Formatoren hebben het niet af en komen er vrolijk onderuit. Helaas heeft Maddy - een Fronter - precies hetzelfde probleem en komt ze er niet onderuit zonder een harde klap tegen haar achterhoofd. Haar hoofd raakt bijna de tafel, zo hard ging het. Ik schrik op en kijk naar mijn handen, bang dat ik het nog een keer moeten horen, of erger nog, voelen. 

Godzijdank blijft deze les gespaard. We krijgen een korte uitleg voordat we een film te zien krijgen. Onze boeken duiken onze tassen weer in - of de grond, voor degene die geen tas hebben - en blijven daar voor deze hele les. 

Mevrouw Gullian laat ons een film zien over het ontstaan van de Aarde. De video legt zijn nadruk voornamelijk op de Wereldinstorting. Het is een belangrijk deel van onze geschiedenis, we leven nou eenmaal zo, zo veel van wat er duizenden jaren geleden bestond, ligt nu diep onder de grond. 

De zoemer klinkt hard door de woorden van de verteller van de film. Iedereen staat op en loopt verder naar de volgende les. Zoals gewoonlijk gaan we als laatste, dus Jeath en ik voelen geen haast om op te staan. We blijven iets langer zitten, kijken naar elkaar. Zodra bijna iedereen uit het lokaal is gelopen, staan wij op en lopen snel achter de rest aan. 

Na de tweede les hebben we weer pauze. ''Ik moet naar de arts, ga maar alvast naar buiten,'' zeg ik zacht tegen Jeath. Hij zucht en loopt zonder nog een woord te zeggen naar buiten. Ik staar hem na, afvragend waarom hij de laatste tijd zo is. Ik mis zijn oude 'ik'. Sinds Caleb in mijn huis is geweest, is hij niet meer wie hij was. Ik vind het vreselijk. 

Ik klop een paar keer op de deur van het kantoor van de arts. ''Kom binnen!'' roept hij. Ik pak de deurknop en duw het naar beneden. 

De kamer is klein, er staan twee stoelen en een bureau, meer eigenlijk niet. ''Ik kom voor mijn controle,'' zeg ik zachtjes. De arts knikt en neemt me mee naar en andere kamer, Hij haaltvde pleisters langzaam los en legt me weer onder een scanner. ''Hopelijk zijn er dit keer geen witte vlekken te zien...'' mompelt hij voordat hij weg loopt. 

Wanneer het apparaat van em af wordt gehaald, zie ik de blauwe lampjes nog dansen. De arts neemt me mee naar een ruimte met een computer. Hij zet me op een kruk en wijst naar het scherm. ''Er waren weer witte vlekken over je oog te zien,'' begint de arts. ''Maar dit is geen oog,'' zeg ik verward. Het heeft misschien wel witte vlekken, maar het heeft niet de vorm van een gezicht. terwijl dat het enige is wat gescant is. ''Dat klopt, dit,'' de arts tikt op het scherm met zijn vinger, ''is jouw oog. Het andere was...'' maar hij wordt onderbroken. 

''Dat is mijn schouder,'' antwoord de stem van Caleb.