Houders

Hoofdstuk 19

Vandaag is de geplande dag vrij. De twee weken zijn alweer bijna om, binnen een paar dagen is het alweer zo ver. 

De Beloviërs gaan snel, zeer snel. Ze versnellen per dag een aantal kilometer. Als onze berekeningen kloppen, zijn ze over drie dagen bij de muren die we om onze stad hebben gebouwd. De laatste twee dagen worden herhalingen, maar deze dag is een dag om nog even van ons leven te genieten, want hoewel er zeker burgers zullen sterven, veel Houders zullen het ook niet overleven. 

Het is zeven uur in de ochtend. Ik ben al zeker een uur wakker. Caleb, die naast me ligt, is dat nog niet. De afgelopen twee weken zijn voor ons beiden slopend geweest, maar ik ben het al gewend. Een Fronter heeft het wel vaker druk. Maar voor Caleb, waarvoor altijd alles is gedaan, is deze manier van leven nieuw. Ofterwijl, hij verdient zijn rust. 

Ik kan nergens heen. Caleb heeft zijn armen stevig rond mijn midden geslagen en als ik een spier beweeg, trekt hij me iets dichter tegen zich aan. Als ik me los wurm, zal Caleb wakker worden, datgene wat ik precies wil vermijden. Ik kan dus alleen maar tegen hem aan liggen en kijken naar zijn gezicht. 

Toch besluit iemand om acht uur 's ochtends luidruchtig op de voordeur te kloppen. Caleb schrikt wakker, wrijft in zijn ogen en kijkt me met een vermoeide glimlach aan. Ik geef hem een snelle kus op zijn voorhoofd en stap uit bed. Even denk ik er over om degene achter de deur eens goed de waarheid te zeggen, toch doe ik het niet. Ik weet beter dan dat. Maar als ik de deur open doe, moet ik me toch inhouden om niet te gaan schreeuwen. 

Jeath staat daar. Zijn gezicht is niet af te lezen, iets wat me eerder altijd lukte. 

''Jeath,'' zeg ik kortaf. Wat zou ik anders moeten zeggen? Hij heeft in geen weken iets van zich laten horen. Hij is mijn leven vrijwillig uitgestapt, alleen omdat mijn DNA net iets anders in elkaar zit dan de zijne. Omdat het in dit land een schande is om een Houder te zijn. Omdat hij in eerste instantie nooit bevriend zou willen zijn met een Houder. Ik kan er niets aan doen, ik word al kwaad als ik hem zie. Hij heeft zelf geen enkel idee hoe pijnlijk zijn stilte was. Precies op het moment dat ik hem zo hard nodig had, besloot hij om me achter te laten. 

''Cinth,'' antwoord hij. Tot mijn verbazing klinkt zijn stem niet bot, zoals ik het wel had verwacht. Nee, zijn stem is gebroken, zacht. Bijna alsof hij zijn stem kwijt is. 

''Wat doe je hier?'' vraag ik. Jeath schrikt van de botte klank in mijn stem. Hij zet een stap achteruit en bijt op zijn lip. Het eerste teken dat zijn emotie verraad. Angst. ''Wat, had je verwacht dat ik in je armen zou springen? Dat ik zou gillen van blijdschap terwijl je me gewoon in de steek hebt gelaten? Waarom denk je dat je het recht hebt om hier te zijn?'' 

''Ik had gewoon tijd van besef nodig,'' mompelt hij. Wat is dat voor een slap excuus? 'Sorry, ik sprak bijna drie weken niet met je, ik moest even wennen dat je een ander persoon bent dan ik werkelijk ben'. 

''Meen je dat nou? Tijd van besef? Was jij niet degene die me vertelde dat anders zijn niet erg is? Weet je nog, toen ik uitgelachen werd omdat ik mijn haar nog steeds in twee vlechten droeg? Wat maakt verschil in DNA zoveel verschil dat die regel van ons in het water is gevallen?'' roep ik boos. Achter me komt Caleb naar me toe. 

''Jeath? Vanwaar het vroege bezoek?'' vraag hij beleefd. 

''Ik wilde rustig met Cinth kunnen praten. Maar nu ik zie dat jij hier bent, kan ik maar beter gaan,'' zegt Jeath. Hij draait zich om en loopt weg. Ik kook over van woede. Mijn wangen worden gloeiendheet, mijn handen vormen zich in vuisten.

''Oh, dus eerst kom je ons wakker maken en loop je daarna weg omdat Caleb hier is? Ben je soms bang dat we je vermoorden als je ons verteld dat je ons soort eigenlijk haat?'' roep ik hem na. 

Jeath draait zich met een ruk om. ''Nee, Cinth, het maakt me geen zak uit dat je een verdomde Houder bent! Dat is nooit de reden geweest waarom ik even niet met je gesproken heb! Dat vriendje van je is de reden. Ik heb nooit gewild dat je in zijn armen sliep! Ik wilde dat je in de mijne sliep! Ik houd van je Cinth, waarom begrijp je dat nou niet?''

---------------------------------------

Het spijt me zo erg dat ik een paar weken niets van me heb laten horen. En dan ook nog eens een zielig, kort stukje. 

Laten we zeggen dat alleen 4VWO al gewoon behoorlijk zwaar is. Nu doe ik de Vooropleiding Conservatorium er ook nog naast. Ik zit elke dag tot het achtste uur (16:05) op school, zit vervolgens gemiddeld drie uur aan mijn huis- en leerwerk, met uitschieters van vijf uur, begin dan nog met de vooropleiding. Het is niet voor niets dat ik elke dag een aantal paniekaanvallen krijg. Vandaag kwam de hyperventilatie er ook nog eens bij. Ik put mezelf heel erg uit, heb gewoon geen tijd meer om iets voor mezelf te doen. 

Waaronder dit. Doordeweeks heb ik geen tijd, in het weekend ben ik veel te moe om iets te schrijven. Ik baal daar hard van, maar ik kan nu gewoon niets anders. Het zal dus voorlopig ook zo blijven. Ik moet wennen aan dit ritme. 

Hopelijk is dit een beetje begrijpelijk...