Houders

"Mama! Kijk!" gil ik. Ik doe precies hetzelfde als ik net deed. Ik leg mijn hand op het water, wacht tot het mijn hand raakt en beweeg mijn hand. Lang niet al het water in bad volgt me, maar een dunne straal water verraad mijn onzichtbare lijnen in de lucht. Ik giechel wanneer ik het water overal naartoe zie gaan.

Mama daarentegen kijkt niet zo blij. Ze staat even stil en komt daarna in actie. Uit het niets grijpt ze mijn hand en duwt het weer in het water. "Vind je het niet leuk als ik speel met water, mama?" vraag ik. Mama antwoord niet, ze kijkt alleen maar in mijn ogen. Die van haar worden alleen maar groter naar mate ze in de mijne kijkt.

"Wat is er nou?" vraag ik geïrriteerd. Nog steeds krijg ik geen antwoord.

"Cinth, ga uit bad, nu," is het enige wat er tegen me gezegd wordt.

"Mama, eerst antwoorden!" zeg ik hard wanneer ze de kamer uit wilt lopen. Ze draait zich langzaam om.

"Niet nu, dat leg ik je uit wanneer je het bad uit bent," zegt ze. In haar ogen zie ik hoe boos ze werkelijk is. Die boosheid laat me mijn mond houden en doen wat ze van me wilt.

Wanneer ik dan werkelijk aangekleed ben, sprint ik naar de woonkamer, naar mama. Ze zit op de bank, bijtend op haar nagels. Ik plof naast haar en kijk haar verwachtingsvol aan. Ze buigt zich naar me toe en zet me op haar schoot. Lichte twijfel schiet door haar ogen.

"Je hebt het beloofd," zeg ik. Mama zucht.

"Dat weet ik, lieverd. Je bent alleen veels te jong om het te weten." 

"Zeg het nou!" smeek ik.

Had ik dat maar niet gedaan, want het verhaal dat volgde, was inderdaad veels te groot voor een acht jarig kind. Mijn moeder, toen pas 24 jaar oud, legde me het hele verhaal uit. Ze legde me uit waarom de wereld zo is zoals we het kennen, waarom ik water achter mijn hand kan laten volgen en waarom ik dat absoluut niet nog een keer mocht doen.

Alles wat ik tot op heden nog steeds kan heeft een bepaalde naam. Ze noemen mensen als ik Houders.

Wij Houders zijn ontstaan door een wetenschappelijk project, generaties geleden. Men dacht toen nog dat er geen schade was aangericht bij het klein groepje mensen. De wetenschappers zelf hebben het resultaat niet meer mee kunnen maken.

Men zegt dat pas 452 jaar na het onderzoek de genen op het stofje zijn gaan reageren. Nageslachten van het kleine groepje zijn opgezocht en vermoord. Dat gebeurde eerst in het geheim, de moorden werden uit de geschiedenis geveegd, net zoals de mensen zelf. Dierbaren zijn ingespoten met een serum waardoor ze alles vergaten wat in verband staat met de persoon in kwestie.

Toch begonnen mensen wat te merken. Verschillende Houders zijn gevlucht en hebben hun eigen bestaan gevormd in de wilde bossen. Pas een paar generaties later zijn ze teruggekeerd om een veilig leven te leiden. Mensen waren al lang vergeten dat er Houders bestonden.

De Houders hebben echter geen rol gespeeld in de Wereldinstorting. De aarde begon te evalueren, maar een paar steden zijn overeind gebleven. Vele mensen zijn opgegaan in de hevigste orkanen, de grootste aardbevingen of de krachtigste tsunami's. Deze steden lagen te hoog om alles mee te maken, puur geluk eigenlijk.

De steden, die eerst klein waren, werden gedwongen om zichzelf in grote schaal voort te planten. De kleine gebouwen groeiden uit tot hoge, moderne gebouwen. Mensen waarvan het inkomen te laag was, werden zonder pardon in afgelegen, afgebroken gebieden geplaatst. De wijk draagt de naam Het Front. Dat wordt nog steeds gedaan. Kinderen in die wijken worden apart opgeleid. Een echte toekomst is voor die kinderen eigenlijk niet weggelegd.

Mijn moeder is niet geboren in die wijk. Sterker nog, ze was de dochter van één van de zeven leiders. Ze heeft zestien jaar lang veilig kunnen leven, heeft nooit wat tekort gehad. Totdat ze in een avond terugkwam van het stappen en in een steekjes is getrokken door een man. Wat daar gebeurt, duurde maar even. En toch heeft het de toekomst van mijn moeder sterk beïnvloed. Ze werd zwanger. Ik was degene in haar buik.

Vrouwen hebben gemiddeld geen goede baan. Zelfs met de status van haar vader zou ze niet genoeg verdienen om haar en een baby onderdak te geven. Dat is de reden dat ze, toen ze acht maanden zwanger was, aan de rand van Het Front werd gezet. Ze heeft mij alleen moeten krijgen.

De realisatie dat ik een Houder ben, was nog een klap in haar gezicht. Ik had de herkenning nog niet; mijn irissen waren nog niet paars, ze waren helder groen. De Gaven komen altijd eerder, zo worden wij gewaarschuwd. Mijn moeder vertelde toen dat mijn Gaven uit het niets op konden duiken, maar ik zou leren hoe ik ze zou moeten beheersen. Ik zou elke dag lenzen moeten dragen, die mijn ogen een fel soort groen kleurden.

Ik mag nog steeds niet de deur uit zonder die lenzen. De geruchten van Houders zijn weer herrezen en de eerste slachtoffers zijn al gevallen. Elke Houder houdt het geheim, bang voor de moord die al lang gepland staat.

Mijn moeder helpt me wanneer mijn Gaven niet onder controle te houden zijn. Ze helpt me wanneer ik weer eens boos op mezelf word. Zonder haar zou ik al lang vermoord zijn.

Ik ben onderhand zeventien. Mijn Gaven hebben zich allemaal ontwikkeld. Tenminste, daar gaan mijn moeder en ik van uit. Ik mag ze gebruiken in het huis van mijn moeder, maar alleen wanneer het donker is en niemand plots binnen kan lopen. Omdat we in Het Front wonen, hebben we slechts een ruimte van dertig vierkante meter. Daar hebben we een bank staan, de keukenspullen en een bed. We hebben een aparte ruimte voor het bad.

Over kleren hoeven we ons geen zorgen te maken. We moeten gedwongen een zwarte cape over onze kleren dragen, zodat mensen in De Formatie ons kunnen herkennen. Mensen uit Het Front mogen geen woord zeggen tegen mensen uit De Formatie. Doen we dat wel, hebben de mensen uit De Formatie het recht om ons te slaan, te schoppen, wat ze ook maar willen. Direct oogcontact mag ook niet.

Ergens is dat voor Houders een groot voordeel. Zodra mensen je ogen niet zien, kunnen ze ook geen teken van Houders vinden. Toch is het leven in Het Front niet ideaal.

Ik zit in het laatste jaar van mijn middelbare school. Of nou ja, morgen begint het. Het laatste jaar zijn mensen uit Het Front gemengd met mensen uit De Formatie. Dat vind ons bestuur belangrijk, zodat wij kunnen wennen aan onze toekomstige bazen. Ik vind het allemaal prima, ik mag ze toch niet aankijken. Net doen alsof ze er niet zijn is er met de paplepel in gegoten, moeilijk is het niet en zal het ook nooit worden.

Ik ben Cinth Heither, ik ben zeventien jaar, woon in Het Front en ben een Houder.