Houders

Hoofdstuk 18

En vallen is wat ik doe. Vaak zelfs. Aimée ziet me zo vaak vallen, dat ze zelf niet meer durft. Ondanks alles weiger ik boven een mat te oefenen. Houders kunnen wel een stootje hebben, ook al betekend dat dat ik op moet staan wanneer ik van tien meter hoogte op de grond val. Heath gaat simpelweg door met zijn krachten op me afvuren totdat ik val. Van vuur tot elektriciteit. Geloof me wanneer ik zeg dat de elektriciteit vreselijk was om te missen. 

''Waarom blijf je maar door gaan?'' puf ik na een sprint van zeker tien minuten, inclusief het afweiken van alle elementen en andere krachten die de aarde kan opwekken. 

''Ik wil dat je leert jezelf op te vangen. Je krijgt het alleen maar niet door. Het feit dat water je sterkste kant is, betekent niet dat andere hulpmiddelen zijn uitgeschakeld. Ik krijg ze alleen niet opgewekt,'' zegt Heath, diep in zijn gedachten. 

''Alsjeblieft, als je iets met me van plan bent, vertel het me. Je maakt Aimée bang door me constant te laten vallen,'' zeg ik boos. Aimée, die ondertussen naast me is komen staan, kijkt me vragend aan. Ik schud het van me af, te boos om ook maar iets te zeggen. 

''Ga klaar staan en probeer jezelf op te vangen door lucht naar de aarde te blazen. Onthoud, zodra je lichaam wilt, zal je lichaam het doen,'' zegt Heath op een wijze, strenge toon. De toon irriteert me mateloos, ook al ben ik hem al mijn hele leven gewend. Ik weet dat Heath een Fronter is die ongelovelijk veel geluk heeft gehad met het vinden van zijn baan. Hij mag zichzelf een Formator noemen, maar in dit gebouw is hij precies hetzelfde als ik; een Houder. Er is geen grens, en ook al is hij ouder, ik weiger zo behandeld te worden. 

''Rustig, Cinth. Hij probeert je alleen maar te helpen,'' zegt de zachte stem van Caleb. Ik glimlach onbewust, blij dat hij me probeerd te troosten wanneer ik overstuur raak. Ik focus me weer op mijn opdracht; mijn val opvangen met lucht. Aimée laat water voor mijn voeten stromen, die ik op mijn beurt bevries. Ik begin met rennen, wetend dat Aimée en ik dit vaak genoeg gedaan hebben. Heath blaast me dit keer van mijn pad af, wanneer ik op een hoogte van zo'n vijftien meter ben. Ik schrik van de klap die de wind op me uitoefent en gil wanneer ik naar beneden val. Niet met mijn voeten richting de grond, of mijn zij, zoals het eerder altijd was. Nee, dit keer is het mijn hoofd dat als eerste de grond zal raken. Ik knijp mijn ogen dicht en gil. 

''Spreidt je armen, snel!'' roept Caleb paniekerig in mijn hoofd. Heeft het nog zin? ben ik al niet veel te dicht bij de grond. Toch doe ik precies wat Caleb me opdraagt. Ik spreidt mijn armen razendsnel, waardoor de wind om mij heen stopt. Verbaast open ik mijn ogen. 

Ik hang boven de grond, nog een meter of twee ervan verwijderd. Onder me is een waas van harde wind, die me zonet op heeft gevangen. Ik ga langzaam in een staande houding en zak steeds een beetje. Uiteindelijk sta ik met beide voeten stevig op de grond. 

''Kijk, dat bedoel ik nou!'' roept Heath. ''Caleb, laat het haar de volgende keer zelf uitvogelen, zo is er helemaal niets aan!'' roept hij vervolgens naar boven. Hij heeft het vast en zeker gehoord. Maar Caleb lacht alleen maar. Zijn o zo lieve la-

''Focus,'' mompel ik in mezelf. Ik kijk naar Heath. ''Zijn er nog meer manieren om mezelf op te vangen? Een manier waardoor ik meteen weer verder kan?'' vraag ik. 

Heath knikt. ''Dat is zeker mogelijk. Dat is alleen bij elke Houder anders. Bij de één kost het veel wilskracht, de ander heeft hulp nodig om meteen opnieuw te kunnen rennen. Al is hulp erg gevaarlijk, vooral als onze krachten zichtbaar zijn. In jouw geval, als Aimée water onder je maakt dat je bevriest, maar je te laat bent met opvangen, val je op het ijs. Je kan beter zelf een tijdelijk hulpmiddel maken, zodat Aimée weer water voor je neer kan leggen.''

''Maar waar moet ik dan blijven? Ik moet me focussen op Cinth, hoe bescherm ik mezelf?'' vraagt Aimée. Heath kijkt haar aan. 

''Je moet met haar meerennen, jij maakt een pad voor jullie beiden, zij beschermt je, ook als jullie vallen. Maar voordat Cinth dat kan doen, moet ze eerst zichzelf op kunnen vangen. Aan haar vorderingen van vandaag te zien, kunnen we daar over vier dagen, op vrijdag, aan beginnen,'' legt hij uit. 

Ik frons. Voor mezelf zorgen daarboven is al behoorlijk zwaar, laat staan als ik Aimée ook moet beschermen, of op moet vangen wanneer we vallen. Opeens begrijp ik waarom samenwerking zo belangrijk is. Geen mens, zelfs geen Houder, kan zoveel dingen tegelijk doen. Niet alleen Aimée en ik, later moeten we mengen met de andere Houders, die ook een functie in deze constructie van strategieën en samenwerkingen moeten hebben. Ik weet niet of ik zoveel verantwoordelijkheid kan dragen.

Maar ik zal moeten. 

''Oké, we zijn klaar voor vandaag, morgen verzamelen we ons weer hier om tien uur 's ochtends. Wees op tijd,'' onderbreekt Heath mijn gedachten. Ik kijk hem aan. Sinds wanneer weet hij het schema die Caleb en ik gisteravond nog in elkaar hebben lopen puzzelen. Heath lacht alleen maar naar me en wijst naar zijn hoofd. Caleb...

Ik volg de anderen naar de uitgang van het gebouw, waar Caleb netjes staat te wachten. ''En, hoe waren je trainingen?'' vraagt hij met een glimlach, waar toch een spoortje bezorgdheid in te vinden is. 

Ik lach en geef hem een kus. ''Ik heb waarschijnlijk heel wat blauwe plekken, maar we gaan vooruit. Hoe ging het bij jou?'' 

Caleb verteld me uitgebreid over zijn dag. Zijn trainingen zijn minder fysiek, ze oefenen op het ontwijken wanneer een Beloviër te dichtbij komt. Ze kunnen zien wat de Beloviër van plan is, maar moeten er blijkbaar in oefenen. Hij verteld me ook dat hij ook een aantal klappen heeft gekegen. Wanneer ik vraag waarom, krijg ik een simpel antwoord. 

''Ik moest zeker weten dat alles goed met je ging.''