Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 17 - Νεφέλη

Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που έφυγε ο Άρης και δεν έχουμε μιλήσει καθόλου από τότε. Τον πήρα μία φορά τηλέφωνο για να ρωτήσω πως είναι ο φίλος του και μου είπε πως δεν έχει χρόνο και ότι θα με πάρει αργότερα, αλλά δεν με πήρε.  Με αποφεύγει και νομίζω πως ξέρω το γιατί. Νομίζει πως τον φίλησα για να μας δει ο Δημήτρης. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι και θέλω να του το εξηγήσω.

Άνοιξα το συρτάρι του κομοδίνου μου να πάρω κάτι σκουλαρίκια. Αντί αυτών όμως το μάτι μου έπεσε στο ημερολόγιο της μαμάς. Είχα να διαβάσω πριν έρθει ο Άρης. Χωρίς δεύτερη σκέψη το έπιασα στα χέρια μου και το πήρα από εκεί που το είχα αφήσει.

Ήταν τόσο γλυκά αυτά που διάβαζα! Έγραφε για την γνωριμία των γονιών μου. Του άρεσε από την πρωτη στιγμή αλλά αυτή αδιαφορούσε στο τέλος όμως τα έφτιαξαν.

Μετά από κάνα δυοωρο σταμάτησα να διαβάζω. Άνοιξα το κινητό μου να δω την ώρα και είδα ένα μήνυμα από τον Άρη. Θα θέλει να του ταχυδρομήσω τα ρούχα που άφησε λογικά.

"Θα φτάσω κατά τις 7 στο ΚΤΕΛ θα έρθεις να με πάρεις;"

Δεν απάντησα, ήταν ήδη εφτά παρά είκοσι. Κάλεσα γρήγορα ταξι και πήγα στο ΚΤΕΛ.

Όταν έφτασα τον είδα να περιμένει σε ένα παγκάκι. Μόνο όταν τον είδα καταλαβα πόσο μου είχε λείψει. Έτρεξα προς το μέρος του και αυτός με σήκωσε. Όταν με κατέβασε τον κοίταξα στα μάτια και τον φίλησε γρήγορα αλλά με απομάκρυνε.

"Είναι και ο Δημήτρης εδώ;" ρώτησε με υφακι. Τον κοίταξα απογοητευμένη, γύρισα την πλάτη μου και έφυγα. "Συγνώμη είπα μαλάκια" είπε και ήρθε μαζί μου.

"Πάλι καλά που το κατάλαβες" είπα και μπήκαμε στο ταξί.

Σε όλη την διαδρομή δεν μιλήσαμε. Φτάσαμε στο σπίτι και ανεβήκαμε πάνω.

"Θέλω να μιλήσουμε" είπε αφήνοντας την βαλίτσα του δίπλα από τον καναπέ.

"Και εγώ"

Για λίγη ώρα έπεσε ησυχία. Δεν ήξερε κανένας από τους δυο πως να αρχίσει.

"Όταν σε φίλησα δεν είχα δει τον Δημήτρη. Το εκανα γιατί το ήθελα" είπα μα δεν μίλησε. "Μου αρέσεις"

"Πριν από μια εβδομάδα μου έλεγες ότι είσαι ακόμα κολλημενη με τον Δημήτρη"

"Δεν μου αρέσει, το έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου"

"Απόδειξε το"

"Πάω να του πω πως δεν τα είχαμε ποτέ οκ;" Είπα και πήγα προς την πόρτα αλλά με σταμάτησε.

"Μην πας δεν χρειάζεται να αποδείξεις κάτι που δεν ισχύει"

"Πες απλά ότι δεν με θες και άσε τις μαλακίες"

"Σε θέλω. Από την πρώτη στιγμή μου αρεσες και νομίζω πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου" ανατριχιασα ολόκληρη. Τα ίδια ακριβώς ειχε πει ο πατέρας μου στην μαμά.

"Γιατί δεν μου το είπες ποτέ;" αποφάσισα να πω αυτό που είχε πει και εκείνη.

"Γιατί ήμουν σίγουρος πως δεν νιώθεις έτσι"

"Και αν νιώθω;"

"Τοτε.." είπε και έκανε μια παύση. Με πλησίασε αργα και ενωσε τα χείλη μας.