Jongensinternaat

Bekendgemaakt

"Misschien moeten jullie jezelf aan elkaar voorstellen?" Vraagt Louis aan iedereen in de kamer.
Ik draai me om en ga naar de jongens toe. Ik ga voor de jongen staan die het dichtst bij mij op een bed zit.
"Alana." Zeg ik tegen de jongen met bruine haren en felblauwe ogen.
"Mika." Zegt de jongen terug.
Zo ga ik nog langs een jongen met, net als ik, blond haar en bruine ogen, die Mason heet. Een jongen met bijna zwart haar en donkerbruine ogen, die Giovanni heet. En langs een jongen met donker krullend haar en groenige ogen, die Noah heet. Alle jongens zien er best gespierd uit en zouden mij makkelijk aankunnen. Ik sta dus geen kans tegen één van hen. Ze lachen allemaal wel hun parelwitte tanden bloot. Blijkbaar zijn ze geen meisjes gewend. Ik moet lachen om.mijn eigen gedachte en ga verder met mijn kleding. Als ik klaar ben val ik neer op mijn bed.
"Mika." Verlaat zachtjes mijn mond.
"Wat?" Vraagt hij bars.
Ik krimp ineen bij het ene woord dat hij zegt.
"Sorry, ik ben een beetje chagrijnig vandaag. Ik heb vaavht maar een half uurtje geslapen." Zegt hij snel als hij mijn reactie ziet.
Zijn mond vormt een waterige glimlach.
"Hoe laat is het?" Vraag ik nog altijd zachtjes.
"Het is etenstijd." Zegt hij nu met een grote glimlach.
Hij staat vrolijk op en roept de andere jongens. We verlaten de kamer en ik loop naar wat achter de jongens aan. We komen uit in een enorme zaal met allemaal tafeltjes. Aan de achterkant van de zaal is een klein buffet. De jongens lopen naar een tafel in het midden van de zaal. De rest van de zaal is gevuld met jongens. In de deur opening blijf ik staan. De jongens waar ik mijn kamer mee deel zijn al gaan zitten. Wanneer ik niet bij ze kom zitten rent Giovanni naar me toe.
"Je kun bij ons komen zitten." Zegt hij.
"Ja, weet ik. Er zijn hier gewoon zo veel..... jongens." Zeg ik snel.
"Dat is best logisch. Het is ten... Ohw. Ik zie het al. Er is iets gebeurd met een jongen, zeker?" Redeneert hij.
De tranen wellen zich op in mijn ogen. Hij slaat zij armen om me heen. Maar ik sla ze een beetje weg. De jongens aan de tafel zitten geamuseerd te kijken.
"Nog niet." Fuisterd ik.
"Ik vertel het je later." Zeg ik nog waarna ik de zaal in loop. Ik wordt aangekeken aan alle kanten waardoor er nog meer tranen mijn ogen vullen. Wanneer ik de tranen weg hen geknipperd ben ik al bij de tafel van de jongens. Ik ga op een stoel zitten.
"Wat was dat net met Giovanni?" Vraagt Mika.
"Gaat je niets aan." Snauw ik terug.
"Ik wil het ook weten." Zegt Noah nu lachend.
Ik kijk stug voor me uit.
"Vertel!" Zeurt Mason door.
Nu begin ik heel hard te lachen.
"Wat lach je nou?" Vraagt Louis.
"Jullie gezichten zijn grappig." Lach ik.

Ze kijken me nep-beledigd aan en schieten daarna ook in de lach. Louis begint me ineen te kietelen en ik blijf gewoon zitten. Ik sla zijn handen weg.

"Handen thuis, alsjeblieft." Zeg ik waarna hij weer begint te lachen.

Hij begint weer te kietelen. Ik sta op. Gekwetst sta ik op en loop terug richting de kamer.

"Alana, je hebt nog niet eens gegeten!" Roept Giovanni nog naar me, maar ik negeer hem compleet. 

Terug in de kamer sluit ik mezelf op in de badkamer. De tranen lopen al snel weer over mijn wangen. Uit mijn toilettas haal ik een scheermesje. Ik kijk er vol afgrijzen naar. Maar zet het na een korte tijd van kijken toch tegen de huid van mijn onderarm. Ik trek het ding naar rechts en scheur daarbij een heleboel huid weg. De snee bloed als een malle. Ik negeer al het bloed en maak er nog eentje boven, en nog een, en nog een. Het brand en het doet pijn, maar ik verdien de pijn. Ik verbind mijn arm en trek mijn mouw naar beneden. Volgensmij waren de jongens er nog niet, ookal hoorde ik net de deur open en dicht gaan, zij maken veel meer geluid dan dat. Ik veeg de tranen weg. Maar wanneer ik de deur open zie ik ze daar allemaal staan.

"Wat was je aan het doen daarbinnen?" Vraagt Louis.

"En waarom had je jezelf opgesloten." Vult Mason hem aan.

"Ik verdiende pijn."Antwoord ik simpel.

"Wat bedoel je daarmee?" Vraagt Giovanni nu.

"Waarom zijn jullie zo bezorgd? Ik ken jullie pas een paar uur! Jullie zijn mijn ouders niet! Ik heb al problemen met jongens en dan zit ik ook nog met jullie opgescheept! Als jullie me allemaal met rust zouden laten zou er niets aan de hand zijn!" Schreeuw ik uit.

Giovanni is de enige die ongeveer weet wat er aan de hand is.

"Waarom heb je problemen met jongens?" Vraagt Louis bezorgd.

Ik zucht luid.

"Nu moet ik het zeker zeggen, hé?" Vraag ik angstig aan Giovanni.

Hij knikt naar me.

"Ik ben vier maanden geleden verkracht. En het was mijn eerste keer. Sindsdien ben ik bang voor jongens. Mijn ouders waren er klaar mee dat ik zo bang was en daarom hebben ze me naar een jongensinternaat gestuurd."zeg ik één adem.

Met een zucht plof ik neer op het bed. Ze staan daar maar met hun mond open.

"Zo vangen jullie vliegen." Zeg ik maar om de stilte te verbreken.

"Sorry, dit had ik niet verwacht, eerlijk gezegd." Zegt Noah terwijl hij ongemakkelijk in zijn nek krabt.

"Ik heb een idee!" Roept Giovanni met een big smile. "Elke dag moet één van ons bij haar blijven om haar te laten zien dat ze niet bang hoeft te zijn voor jongens." Brengt hij als idee.

Alle jongens vinden het blijkbaar een goed idee. Giovanni komt naar me toegelopen.

"Mag ik je een knuffel geven?" Vraagt hij lief.

"Ja, ik denk het wel." Zeg ik maar.

Hij slaat zijn armen om me heen.

"We gaan je helpen hiermee. Ik beloof het je." Fluisterd hij in mijn oor.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Weer een hoofdstukkie,

Ik vind het zo leuk om dit te schrijven. Ik heb dit trouwens voor de eerste keer gemaakt via mijn computer. Vinden jullie het beter zo of niet? Ik vind het wel fijner dan via mijn telefoon omdat dit veel sneller gaat.