Jongensinternaat

Dag 2 Déjà vu

"Jongens jullie hoeven echt niet meer op me te letten. Ik hoef die dagen niet meer. Ik ben over mijn angst heen. Echt waar!" 

"Oké, oké. Kleed jij je nou maar aan. Anders gaat het ontbijt zo dicht en dan hebben wij nog niet gegeten. En schiet een beetje op, please." 

Louis slaat zijn armen ongeduldig over elkaar. Ik kies een outfit uit en leg ook gelijk mijn sportkleding klaar. Ik trek een donkerblauwe jeans met gaten, een zwarte off shoulder shirt en zwart witte Adidas schoenen aan. Ik bind mijn haren alvast op in een staart. Ik doe wat make-up op en doe een ketting om. Wanneer ik de badkamer uit kom lopen merk ik toch weer dat ook deze jongens hun blik over mijn lichaam laten glijden. Ik rol mijn ogen en loop de kamer uit. In de eetzaal neem ik alleen een bakje met fruit. De jongens aten natuurlijk een heleboel zoete dingen. Maar ik waagde me er niet aan, vooral niet omdat ik zo meteen ga sporten. 

Dan bedenk ik me dat ik nog ga sporten en ik ren de gangen door terug naar de kamer. Mensen kijken me raar aan, nou, eigenlijk jongens kijken mij raar aan. Ik hoor voetstappen achter me. Ik voel ineens twee armen om mijn middel die me op tillen. 

"En waar dacht jij heen te gaan?" Hoor ik de stem van Giovanni vragen.

Lachend schud ik mijn hoofd.

"Dat kom je nooit te weten!" Schreeuw ik dramatisch. 

Lachend laat hij me los. Ik draai me om en sta recht tegenover Giovanni. Ik kijk hem in de ogen en hij kijkt in die van mij. Zijn gezicht komt steeds dichterbij wanneer we meerdere voetstappen achter ons horen. We draaien ons allebei snel van elkaar weg en ik krab mezelf in de nek. Wanneer ik me weer omdraai zie ik de rest van de jongens staan. Iedereen kijkt een beetje ongemakkelijk. Ik besluit de stilte te verbreken.

"Ik was van plan om naar de sportschool te gaan. Iemand zin om mee te gaan?"

Alle jongens reageerden gelijk. En toevallig zeiden ze hetzelfde.

"Ja, tuurlijk."

"Nou, kom op dan. Wie als laatste klaar is om te gaan is een gebakken ei!" Lachend ren ik weg.

Ik heb een sleutel en steek die gelijk in het sleutelgat. Ik draai de sleutel om en open de deur die ik daarna snel achter me dichtgooi. Het setje sportkleding, dat ik al klaar had gelegd, neem ik in mijn handen. Ik ren met alle spullen de badkamer in, waarvan ik ook de deur dichtgooi. Ik schiet in de kleding en doe mijn ketting af. Ik doe snel sokken, en mijn donkerblauwe Nikes aan. Mijn sportkleding bestaat uit een strakke, hoge sportbroek en een sport BH. Ik check nog snel mijn haar en loop dan de badkamer uit. Wanneer ik de badkamer uit kom zie ik dat de jongens nog bezig zijn. Ik loop naar de deur en klop erop.

"Ik ben al klaar, hoor. Komen jullie nog?" Ik probeer het serieus te zeggen maar ik kan een kleine giechel niet onderdrukken.

In mijn hoofd lach ik nog een beetje na terwijl de jongens snel hun kleding aantrekken. Ik ben er inmiddels aan gewent dat ze zich omkleden in mijn bijzijn. Alleen ondergoed verwisselen ze in de badkamer. Ik vind wel dat ik zelf een paar veranderingen moet maken. Zij kleden zich gewoon om waar ik bij ben, terwijl ik dat niet doe. Ergens is dat niet helemaal eerlijk. Maar ja, jongens hebben soms moeite om hun hormonen in bedwang te houden.

Wanneer de jongens eindelijk klaar zijn lopen we de kamer uit en gaan we gelijk door naar de sportschool. Op het moment dat ik binnenkom worden alle blikken gelijk op mij gevestigd. Ergens is aandacht wel leuk, maar niet om deze manier. Alsof je een panda bent die net nieuw is gekomen in de dierentuin en iedereen naar je komt kijken. Ik negeer de blikken maar ik zie dat de jongens er moeite mee hebben. Ze kijken een beetje chagrijnig naar elke persoon die naar mij kijkt, iedereen dus. Ik ga maar op de loopband staan en zet het ding op 5 km per uur. Zo loop ik vijf minuten waarna ik verhoog naar 7 km per uur. Zo verander ik de afstand per uur een paar keer en eindig ik na drie kwartier met 14 km per uur. 

Ik doe een paar sit-ups, maar stop al na een minuutje of twee omdat mijn spieren pijn beginnen te doen. Ook doe ik nog een paar push-ups. Wanneer ik naar de gewichten loop wordt ik tegen gehouden door een paar handen. Er glijd een siddering over mijn rug. Ik herken deze handen niet. Ik draai me snel om en neem trek de persoon zijn hand naar achteren in de houdgreep. Alle ogen zijn weer op mij gericht. Wanneer ik kijk naar de persoon zijn gezicht zie ik dat het Milan is. Ik laat zijn had weer los en kijk naar de grond.

"Sorry, ik herkende je handen niet. Dan ben ik al snel een beetje agressief. Het spijt me." Mijn blik blijft op de grond gericht.

"Maakt niet uit, joh. Je hebt lekker veel pit." Hij tilt met zijn kin mijn gezicht op. 

Ik krijg een verschrikkelijke déjà vu. Mijn blik gaat vluchtig van zijn hand naar zijn ogen.

"Kun je alsjeblieft loslaten?" Vraag ik bibberig.

Zijn blik gaat nu van zijn hand naar mijn gezicht en hij laat me al snel los. Ik wacht niet op een antwoord maar loop gewoon weg, terug naar de jongens. De eerste die naar me toe komt rennen is Mason. Hij checkt me helemaal om te kijken of ik ergens gewond ben. Ik blijf mijn hoofd een schudden terwijl ik me los ruk uit de groep jongens om weer terug naar de kamer te vluchten.

"Wat nou het gaat goed, ik heb die dagen niet meer nodig? Ik heb het gevoel dat je ze nog wel nodig hebt. Vooral na wat er zojuist is gebeurd. Je hebt geluk dat school nog niet is begonnen. Straks was zoiets in de les gebeurd." Hoor ik een stem vanaf Giovanni's bed komen.

Ik draai me om, om te zien wie het is. Het is Giovanni die op zijn bed zit. 

"Hoe ben jij hier zo snel gekomen?"

"Ik ben hier niet snel gekomen ik ben met je mee gegaan. Ik ben zelfs achter je aan door de deur gegaan. Ik heb de deur voor je dichtgedaan." Zegt zijn stem verontwaardigd.

"Sorry, dat had ik niet door. En trouwens ook sorry voor vandaag ik had een beetje een déjà vu."

"Van wat?"

"van de verkrachting."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

OMG, meer dan 1100 woorden!!! Ik ben echt bezig om steeds langere hoofdstukken te maken. Dat is natuurlijk veel fijner lezen voor jullie. Wat vinden jullie tot nu toe van het concept en de verhaallijn. Ik vind het super leuk om comments te krijgen. Ik ga jullie daarom vanaf nu steeds vragen stellen. De vraag van vandaag is: Hebben jullie ooit weleens een déjà vu gehad? Even voor degenen die niet weten wat dat betekend dat wanneer je denkt dat je het al eens eerder hebt beleefd.