Alana is op haar vijftiende verkracht en is sindsdien doodsbang voor jongens. Zelfs haar vader mag haar kamer niet meer in. Haar ouders hebben genoeg van haar angst en hebben besloten haar van haar angst af te halen. Daarom sturen ze haar naar een j...
Ik word wakker in de armen van Giovanni. Ik glijd zachtjes het bed uit en sta voor mijn kleding kast. Ik kies uiteindelijk voor een veel te grote Nike sweater met een high waisted spijkerbroek. Ik pak ook zwemkleding voor eronder. Ik kies voor een zwarte kanten monokini (zie foto).
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik ga de badkamer in en trek de monokini aan ik gooi de sweater eroverheen en schiet ook gelijk in mijn spijkerbroek. Ik vlecht mijn haar in een losse vlecht naar de zijkant en laat mijn gezicht voor wat het is. Ik kies ook nog een paar lichtroze gympjes uit en trek deze aan. Wanneer ik helemaal klaar ben ligt de rest nog steeds in bed terwijl we de ouders over een uur al moeten gaan uitzwaaien. Ook Yara moet dan weg. Ik vind het jammer maar ik denk dat Mika het erger vind. Hij is van zichzelf altijd best heel erg chagrijnig maar hij is nu ineen keer het heel erg vrolijk en zo. Dus ik denk dat Yara hem ook wel goed doet. Ze zorgt er weer voor dat hij vrolijk is en dat soort dingen. Ik vind ze ook wel leuk als stel maar ik weet niet of dat het zal worden.
Ik ga even kijken bij Giovanni en als ik bij het bed kom staan ligt ook hij nog heel erg lief te slapen. Ik geef hem een kusje op zijn wang en hij wordt langzaam wakker. Hij rekt zich heel erg wijd uit en gaapt dan nog even. Ik geef hem nog een kusje maar nu op zijn mond.
"Hoe laat is het?" Vraagt hij met een hele heftige ochtendstem.
"Uhm... Half tien." Zeg ik met een schuldig gezicht.
"WAT! Half tien! Ze gaan weg om tien uur! Nu moet ik haasten."
Hij springt gelijk uit bed en rent naar de badkamer. Door zijn geschreeuw is nu iedereen wakker en staat de hele kamer op springen. Iedereen loopt door elkaar heen en schreeuwt naar elkaar. Het lijkt net een film en het ziet er dus heel erg grappig uit. Terwijl de jongens zich omkleden loop ik naar Yara die vannacht bij Mika heeft geslapen. Ik geef haar een knuffel en we kletsen nog even totdat iedereen aangekleed in de kamer staat. Yara pakt haar koffer en tas en doet de zonnebril weer op. Ze moet weer verder met haar tournee dus haar alter ego staat weer op aan. Ik haak mijn arm in de hare en we lopen naar beneden. Ik kijk om de hoek naar de hal en zie voor de ramen allemaal paparazzi staan. Ik heb er nu al geen zin in. Net als we de hoek om willen gaan pakt Mika Yara's hand en hij neemt haar mee de hoek om. Verrast kijk ik hoe ze om de hoek verdwijnen.
Wanneer de de hoek weer om komen lopen ze hand in hand. Ik weet al wat er gebeurd is, en ik wil ernaar vragen. Maar ik bedenk me en doe het toch niet. Misschien is dat een beetje ongemakkelijk.
We lopen de hal binnen en ik loop gelijk naar mijn ouders. Ik geef beide een knuffel en vertel ze dat ik ze ga missen. Ook Yara krijgt een knuffel en ze lopen met z'n drieën de school uit. Ik blijf zwaaien tot ze de straat uit zijn. Inmiddels doet mijn arm er pijn van. Ik draai me om en scan de hal snel. Nu de ouders weg zijn is het een stuk rustiger. Maar alsnog zijn er veel mensen in de ruimte. Ik heb moeite om de jongens te vinden maar na een tijdje heb ik ze in het midden gespot. Ik loop naar ze toe en samen lopen we naar de kamer om onze tassen te pakken.
