Jongensinternaat

Een bekend persoon

Ik wordt wakker gemaakt door een vervelende piep. Wanneer ik zie dat het mijn wekker is sla ik er hard op. Op dat moment hoor ik een zacht gelach uit de hoek van de kamer komen.

"Wat?" Snauw ik met een vervelend ochtendhumeur.

"Je ziet er grappig uit als je boos of geïrriteerd bent." Zegt Louis met een zachte grinnik tussen zijn woorden door.

Ik maak een kreunend geluid en negeer alle jongens waarmee ik de kamer deel. Ik haal een hand door mijn haar, dat vol klitten zit. Ik neem een setje kleding mee de badkamer in. Ik was mijn gezicht en doe mijn haar goed. Ik doe een kleine laag make-up op en trek de kleding aan. Wanneer ik de badkamer uit kom grinnikt Louis weer een beetje.

"Ga je dat aan doen?"Vraagt hij nu lachend.

"Ja, problemen mee?"

"Nou, ik weet niet of jij het zo leuk vind om met een pyjama shirt binnen te komen."

Ik kijk naar beneden en zie dat ik wel de broek aan heb maar niet mijn shirt. Ik heb mijn pyjama shirt inderdaad nog aan. En blos verschijnt op mijn wangen en ik voel het bloed opstijgen naar mijn gezicht.

"Sorry."Mompel ik nog voordat ik de badkamer weer inloop om mijn gewone shirt aan te trekken.

Voor ik de badkamer weer uitloop check ik of ik wel echt mijn shirt aan heb. Deze keer gelukkig wel. Ik ga de badkamer uit en loop tussen alle bedden door naar de deur.

"Ik ga alvast ontbijten! Ik heb  te veel honger!" Roep ik door de kamer heen.

Door mijn harde geschreeuw worden ook de rest van de jongens wakker. Proestend loop ik de kamer uit, de gang op richting de eetzaal. Maar er moet natuurlijk weer iets gebeuren. Ik loop tijdens mijn tocht naar de eetzaal tegen één van de zo veel jongenslichamen aan. Ik blijf nog maar net staan. Ik kan namelijk snel mijn evenwicht hervinden. De jongen voor wie ik sta is zeker twee koppen groter dan ik. Ik moet omhoog kijken naar hem.  Wanneer ik eenmaal omhoog kijk zie ik de twee mooiste ogen ooit. Totdat ik merk dat het Milan is. Hij grijnst en bied zijn excuses aan. Mijn blik vind de grond weer en ik wil doorlopen maar ik wordt tegen gehouden door Milan die voor me is gaan staan.

"Waar ga je heen, helemaal alleen. Meestal ben je wel bij één van die losers."

Woede borrelt op wanneer hij mijn vrienden losers noemt.

"Ik bedoel maar, ze doen nou nooit iets speciaals voor je."

Dit was blijkbaar de druppel want ik begin hem bazig aan te spreken. Dat doe ik altijd wanneer ik woedend ben. Als ik gewoon boos ben dan ga ik schreeuwen maar als ik woedens ben dan praat ik rustig en te gelijker tijd bazig.

"Die losers zijn toevallig wel mijn vrienden. Ze zijn aardig en doen alleen maar speciale dingen voor me. Ze zijn namelijk echt aardig tegen me. En trouwens als jij vind dat jij zo goed bent met meisjes waarom vind ik jou dan niet aardig?" Met een arrogante blik loop ik de gang uit naar de eetzaal. 

Ik plof neer op één van de stoelen aan onze nog lege tafel. Maar sta al snel weer op om een bakje met yoghurt en fruit te halen. De kantine juffrouw kijkt vandaag voor het eerst vrolijk.

"U kijkt vrolijk, mevrouw. Wat is er gebeurd?" Vraag ik nieuwsgierig.

"Nou, ik heb een date vanavond. En we gaan uit eten." De vrouw begint een beetje te blozen.

"Oh, wat leuk! Hoe ziet hij eruit? Waar kent u hem van? Wat gaat u aandoen vanavond? Ik hoop dat hij wel een beetje zijn best doet." Ratel ik opgewonden.

De vrouw begint te lachen.

"Hij is een hele knappe man, met bruin haar en blauwe ogen. Ik ken hem van stijldansen. Ik trek vanavond een donkerblauwe jurk aan met zwarte hakken. En dat hoop ik ook."

"Ik hoop dat ik ook mijn prins op het witte paard vind." Ik zwijmel weg bij het idee.

"Je hebt keus genoeg." Ze wijst naar de rij jongens, die zich in het korte gesprek dat ik heb gehouden met de kantine juffrouw, heeft gevormd. "Je zal vast wel een leuke jongen vinden tussen al deze jongens."

Ik grinnik, neem afscheid en neem mijn dienblad mee naar de nog steeds lege tafel. Wanneer ik ga zitten komen er opeens meerdere jongens, die ik niet ken, bij mij aan de tafel zitten. Ik negeer iedereen en eet ongemakkelijk mijn eten op. Ik heb het misselijkmakende gevoel dat iedereen meekijkt hoe ik eet. Gelukkig gaat iedereen weg wanneer mijn kamergenootjes eindelijk arriveren.

Ik wacht tot ook zij klaar zijn met eten en samen lopen we weer naar onze kamer. Onderweg worden we weer eens tegengehouden door Milan. Hij maakt weer wat zogenaamd stoere grapjes. Ik blijf tijdens het hele gesprek voor me uit staren en heb meer dan de helft gemist wanneer ik weer wordt aangesproken.

"Hallo...... Aarde aan Alana!" Hoor ik een stem zeggen.

"Huh? Wat?" Ik kijk verschrikt op.

"Wil jij van kamer wisselen zodat je bij Milan op de kamer komt?" Vraagt Louis.

"Euhm............ Nee." Zeg ik veel te bot. 

Na mijn uitspraak loop ik weg naar de kamer. Achter mij hoor ik flarden van gelach en van een gesprek, dat over mijn uitspraak gaat. Blijkbaar was het erg grappig. Maar het boeit mij op dit moment niet zo veel.

Wanneer alle jongens mij eindelijk weer hebben ingehaald duw ik de sleutel in het gat. Ik gooi de deur open en zie daar een heel erg bekend iemand staan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Weer een nieuw hoofdstuk. Wie is die bekende persoon? Ik heb eindelijk een cliffhanger gemaakt. Ik wacht al zo lang op dit moment. Dit is ook gelijk jullie laatste kans om te stemmen of de foto's door moeten gaan of niet. Voor nu gaat het wel door. Wees geen stille lezers!!!