Jongensinternaat

ouderweekend deel 4

POV Alana

Ik wordt wakker en het vervelende gevoel zit nog steeds in mijn maag. We hebben gelukkig de hele ochtend vrij. Ik besluit om alvast weer een beetje conditie op te gaan bouwen voor de sport die ik na de vakantie moet gaan spelen. We krijgen ook pas na de vakantie gymles en ik heb gehoord dat gym een heel belangrijk vak hier is. Ik moet dus weer een beetje conditie hebben om tegen de jongens te kunnen spelen. Ik trek dus mijn sport kleren aan en ga naar de sportzaal. Ik heb de jongens lekker laten liggen zodat zij niet zo vroeg op hoeven. Maar als ik door de gangen loop wordt ik opeens aangetikt door Louis, ook in sportkleding.

"Ik kom lekker mee sporten." Zegt hij veel te opgewekt voor iemand die zo vroeg wakker is.

Maar Louis is altijd vrolijk. Ik snap niet hoe die jongen het volhoudt. Je zou denken dat iedereen wel eens chagrijnig is. Maar ik heb hem nog nooit boos of ook maar een beetje knorrig gezien. 

De hele weg naar de sportzaal is het stil. Er komt geen geluid uit de kamers en er loopt ook niemand in de gangen. Het is heel raar om de school zo stil te zien. Maar wanneer we de sportzaal binnen gaan is het duidelijk waarom het zo stil was. De hele zaal is gevuld met mensen, iedereen had blijkbaar hetzelfde idee als ik. Maar wanneer we de zaal doorlopen hoor ik gefluister van alle kanten. Dingen zoals 'Hij had echt gelijk' en 'Hoe kan hij dat nou weten, hij slaapt niet bij haar op de kamer'. Ik kijk Louis raar aan waar hij op antwoord met eenzelfde blik. Hij haalt zijn telefoon tevoorschijn en begint keihard te lachen. Ik pak zijn telefoon af en lees het bericht hard op voor.

"Iedereen moet naar de sportzaal gaan als ze Alana willen zien sporten, ze gaat nu richting de sportzaal. Veel succes!"

Daar begin ik ook keihard te lachen vooral als ik zie wat de naam van degene is de het heeft gestuurd: The Alana tracker. Er is dus gewoon iemand die me steeds volgt om de rest te laten weten waar ik ben zodat ze mij kunnen zien. Wat zielig.

"Willen jullie zo graag weten waar ik ben dan?" Vraag ik aan de jongens in de zaal die nu met een rood hoofd naar mij kijken. 

Sommige knikken en sommige kijken schuldbewust naar beneden. 

"Wie is die 'Alana tracker', dan?" Vraag ik nu.

Na deze vraag hoor ik verschillende antwoorden en dan wordt het ineens heel erg stil in de zaal. Louis heeft zich ook omgedraaid.

"Er staat zeker iemand achter me?" Vraag ik zachtjes aan Louis.

Hij slikt luid en knikt daarna. Ik draai me nieuwsgierig om, om te kijken wie deze meute luidruchtige jongens stil wist te krijgen. Maar wanneer ik me omdraai, wens ik dat ik dat nooit had gedaan. De jongen die daar staat had ik het liefst de rest van mijn leven nooit meer gezien. Ik trek een walgend gezicht en sta daar alsof ik versteend ben.

"Hé, Alana, ook leuk om jou weer te zien. Het is alweer lang geleden dat wij elkaar voor het laatst hebben gezien. Ik denk afgelopen lente. Klopt dat?" Vraagt de jongen met goudblond haar, dat duidelijk is geverfd, en groene ogen die opeens heel erg lijken op andere ogen die ik elke dag zie.

"Rot toch op, Lorenzo!"

"Nou nou, mag wel wat aardiger, hoor. De laatste keer dat we spraken was je niet zo hard met de mond."

"De laatste keer dat we spraken wou ik je voor je bek slaan. Oh wacht, dat wil ik nog steeds."

Ik ren op hem af met met arm in de aanslag maar wordt tegengehouden door Louis die zijn arm om mijn om mijn middel slaat en me daarna optilt. Ik sla op zijn rug maar hij laat me niet los. Hij tilt me helemaal weer terug naar de kamer waar hij me pas weer op neerzet als Mika de deur op slot heeft gedaan en de sleutel vast heeft.