Bir Boncuk Hikayesi

Bir Bocuk Hikayesi - 47. Bölüm

Arkadaşlar hepinize merhaba,

Öncelikle pilotluk için girdiğim ilk sınavın sonucu açıklandı. 75 puan gerekiyordu, 70'te kaldım, ama merak etmeyin üzülmedim. Çünkü elimden geleni zaten yaptım, daha fazlası için yapabilecek bir şeyim yoktu. Hep hayırlısı olsun dedim, bu oldu, demek ki hayırlısı buydu ☺️

Gelen geçmiş olsun mesajlarınız için burdan hepinize çok çok teşekkür etmek istiyorum. Alçı çıktı. Ufak bir sekme dışında da gayet iyiyim. Bu sekmeyi aşmak için de spora geldim ve hatta bu akşamki bölümün finalini de koşu bandında yazdım 🙈 Daha şimdi oturdum, soluklanıyorum ☺️

Hikayeye kaldığımız yerden devam ediyoruz. Bu bölümde hayatımızı şekillendiren kararlar, günahlar ve cezalar var. Bakalım Ömer'in zorlu kararları, cezaları be günahları ne olacak...

Sizleri daha fazla bekletmeden bölüme geçiyor, keyifli okumalar diliyorum.

*

En az yarım saat ağladım lan beyler. O kadar birikmiş, o kadar dolmuşum ki bitiremedim içimdekileri. Kurumuştu artık göz pınarlarım. Hala ağlıyordum ama yaş gelmiyordu artık.
Cemil Usta'nın sarılması son nokta oldu. Artık gerçekten daha iyiydim. Her şeyi konuşabilecek ve ablamın gidişine sitem etmek yerine arkasından dualar edebilecek seviyeye gelmiştim.

Biraz daha kendime geldikten sonra az önce beni deli gibi ağlatan Emrah'a sarıldım, az önce canımı ne amaçla yaktığını bilerek.

- Çok zor be usta. dedim Cemil Usta'ya dönüp.

- Biliyorum evlat, kolay demedim zaten, ama geçicek. dedi.

- Peki ne zaman geçicek be usta, ne zaman unutucam ablamın acısını? dedim.

- Hiç bir zaman. dedi.

- Peki nasıl "geçicek" diyorsun o zaman usta? dedim.

- Bak Ömer, insanın sevdiği biri öldüğü zaman gönlünde 40 tane mum yanarmış, o mumlar insanın içini yakarmış ve o mumlardan her gün biri söner, son gün 1 tane mum kalırmış ve o mum sonsuza dek yanarmış. dedi.

Cemil Usta'nın anlattıkları o an o kadar mantıklı gelmişti ki. Ablamın 40'ını yapalı daha 1-2 hafta olmuştu. Cemil Usta'nın anlattıklarına göre gönlümde artık tek mum kalmıştı. Yalan yok ilk günki kadar da yanmıyordu canım artık ama hiç çıkmadı ablam aklımdan. Cemil Usta'nın demesine göre de hiç çıkmayacak, ama çok da içimi acıtmayacaktı artık ve ben bunu şimdiden hissetmeye başlamıştım.

Eskisi kadar sık olmasa da ara ara gülmeye başladım. Güzel anıları da görebiliyordum artık. Bi keresinde ablam beni banyo yaptırmaya çalışırken çırıl çıplak sokağa fırlayışım geldi aklıma. "Büllüğünü bütün mahalle gördü" diye senelerce dalga geçmişti benle. Güldüm kendi kendime.