PSYCHO ▲ SEBASTIAN STAN

▲19▲

Sebastian. Seb. Sen bu yazıyı okuduktan sonra sana nasıl seslendiğimin bir önemi olacak mı senin için bilmiyorum. Benden nefret edeceksin. Bana çok kızacaksın ve beni asla affetmeyeceksin. Bunları bile bile, elim titreye titreye yazmak, sen arkamdaki yatakta her şeyden habersiz, yüzünde huzurun kanıtı olan belli belirsiz gülümsemenle uyurken benim sessiz ağlamalarımı saklamak kolay değil. Benden nefret edeceksin Seb. Sana Seb demeye devam edeceğim, bunu dediğimde yüzünde oluşan o ifade geliyor aklıma, gözlerinin mavilerine bir ton daha katılıyor, parıltıyla dans ediyor okyanuslarında, küçük dalgalar oluşturuyor, o uzun pembe dudakların kıvrılıyor hafiften, işte o an anlıyorum sana her zaman 'Seb' demem gerektiğini. Bana özel olduğunu biliyorum, farkındayım ve diyeceğim Seb. Sana ne olursa olsun Seb diyeceğim.

Bugün senin kokunu içime son kez çekiyorum, bana hayat veren dudaklarına son kez kapanıyor dudaklarım, vücudumun her zerresi sana edilen veda için ağlıyor. Ayaklarım kapıya doğru yöneliyor, istemsizce... Kalbim sana dönük ancak beynim buna izin vermiyor.

Gidiyorum ve bu yazı belki de seni tüm hücrelerimde hissedeceğim son şey. Bana kızacaksın. Benden nefret edeceksin. Neden gittiğimi bilmeyeceksin. Bu yüzden daha çok nefret edeceksin.

Seninleyken ateş ve barut misali, birbirimize zarar vermekten başka bir şey yapmayacağız. Her temasımızda patlayacağız, çevremizdekilere zarar vererek hem de. Sadece bizim değil etrafımızdakilerin de yaraları olacak ve biz buna rağmen temas etmeye devam edeceğiz, ardı ardına patlamalar yaratma pahasına bile olsa, beraber yok olma pahasına bile olsa.

Chris'e olanlar ve başıma gelen son olaydan sonra her şeyin bana fazla geldiğini fark ettim Seb. Bütün bunlar çok fazla. Benden nefret edeceksin. Ama sen de biliyorsun. Kalbim senin için atmaya başladığından beri, o birkaç saniye bakıştığım, barda viskisini içen, bakışlarıyla beni delip geçen, içimde bir yerlerde hayatımda ilk defa bir kıpırtı hissettiren adam hayatıma girdiğinden beri çevremizdekiler ve biz zarar görmeye başladık.

Biz normal olamıyoruz Sebastian, belki normal olmak istediğim bir şey değildir ancak biz zarar görüyoruz.

Benden nefret edeceksin; biliyorum. Ben annemi tanımadım hiçbir zaman, sen onu tanıyacak kadar şanslıydın. Onun seni terk edişinin acısını kendini tüketerek yaşama. Beraber geçirdiğiniz güzel anıları hatırla ve yüzünde her daim bir gülümseme olsun. Sen benim aşık olduğum Seb ol. Her zaman mavilerin ışıldasın ve hatlarını ezberlediğim o yüzünü aydınlatsın pembe dudaklarınla.

Benden nefret edeceksin ama beni affet.

You.

-

İki ay sonra

"İyi akşamlar."

You gülümseyerek iş arkadaşına baktı. Boşalan kafenin masalarını siliyordu elindeki mavi bezle. You'ya baktı genç kız.

"İyi akşamlar You. Bugün Karenlarla içmeye gidiyoruz sen de geleceksin değil mi?" Kafenin loş ışığında parlayan yeşil gözlerinin altına muzip bir bakış yerleştirdi kız. "Hem hoş çocuklar da gelecek."

You kafenin kapısının önünde durdu, arkadaşına baktı. Eski ev arkadaşı Kelsey geldi aklına. Onu en son birkaç hafta önce sokakta görmüştü. Yanında o gece bara gittikleri Nick vardı. Tanımıyormuş gibi yapsalar da birbirlerine kaçamak bakış atmayı ihmal etmediler. Kelsey ile çıktığı gece olanları düşündü You. Ve onu gördüğü anı. Yanıt bekleyen yeşillere gülümsedi.

"Bugün biraz dinleneceğim, belki başka zaman."

Botlarını yere vura vura yürüdü You. Soğuk rüzgar kalın paltosunu delip geçiyor, içine işliyordu. Verdiği her nefes dışarıda bir buhar oluşturuyordu. Kış gelmişti ve karın yağmadan önce oluşturduğu o keskin soğuk bir bıçak gibi deliyordu insanı. Hızlı adımlarla otobüs durağına yaklaştı You. Üşüyen ellerini saran eldivenlerini birbirine sürttü. Kollarını vücuduna sararak otobüs beklemeye koyuldu. Tek isteği sakin bir apartmanın en alt katından tuttuğu tek odalı sıcak evine gidebilmekti. Son zamanlarda yüzünü donduran soğuktan burnu kıpkırmızı eve geliyor, küçük salonuna adım attığı an yüzüne vuran sıcak havayı selamlıyordu.