Yazardan :
Öleceğimi anlar gibiyim.Ya da tahmin ediyorum.
Hayat her zamanki sıradanlığını gün geçtikçe azaltıyor gibi.
Günlerim aynaya bakmak istemiyişimle , suratım asık bir şekilde durarak geçiyor.
Gün içinde gülme nedenlerim yok oluyor.
İnsanlar duygusuz yaşayamazlar
Yemek yiyorum , doyuyorum , uyuyorum sıradan insan ihtiyaçları
Peki neden içimden güne başlamamak geliyor.
Neden şuan soğuk esen rüzgarla uçurum manzarasını izlemek zorundayım.
Gerçekten ölecek miyim ? Yakınlarda ?
Burası çok yüksek , atlasam ölmesem bile kemiklerimin çoğu kırılacaktır.
Emin miydim ?
Yüz kaslarımın çalışmadığına eminim.Yoksa neden gülümsemeye çalıştığımda otomatik olarak parlak gülümsemem solsun ?
Fazla da uzun sürmeyen hayatımda ilk defa böyle oluyordum.En azından bu kadar uzun sürmemişti.
Yaşam amacım olan şeyler bir bir yok oluyordu.Bir şeyler hissetmediğime eminim.
Esen rüzgar ile tüylerim tekrar diken diken oldu.Nasıl düzeliceğim?
Hem atlasam bile en azından günlerimi uyuyarak geçirebilirdim.
Yaklaştım.İyice yaklaştım.Belki de vazgeçmeliyim
BOŞLUĞA DÜŞME HİSSİ
VE HIZLI ÇAKILIŞ
ÇOK ACI VEREN AĞRI
***************************************************************************************000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000***************************************************************************************
'Yoongİ'den
Merhaba ben Yoongi.Dr Yoongi , az önce acil servise getirildiniz.Merdivenden düşmüşsünüz merak etmeyin bir şeyiniz yok bir kaç kırık :) .
+DOKTOR YOONGİ ACİL HASTA GELDİ , DURUMU İNTİHAR ETTİĞİ DÜŞÜNÜLÜYOR , Nabzı düşük durumu ambulanstan bu yana stabil+
Koşmaktan hiç yorulmadım.Seviyorum insanların hayatlarını güzelleştirmeyi ve onları kurtarmayı.
Ama o intihar etti . Kurtarmak belki de onun acısını azalmayacak artıracaktı.Ama bu benim görevimdi.Hızlı davranmalıydım.Yoksa hasarlı olan şeyler bir tek kemikleri kalmayacaktı.
4 SAAT SONRA
Ameliyat bitmişti.Zor geçen bir ameliyattı.Uyanmasını bekliyoruz.Hafıza kaybı olasılığı çok yüksek.Felç olması da çok yüksek.Hatta beyin ölümü bile olabilir
Yaşı 18 çok genç.
Uyanana kadar biraz dinlenmeliyim .Gecenin son hastası umarım bu olur.
Oturduğum yerde uyuya kalmışım.Stajyerler kaldırdılar.Uyanmış. Her şeyi net hatırladığını , yürüyebildiğini sadece kırıklarının olduğunu duyunca büyük bir yük kalktı üstümden.
Güzel bir kızın bu duruma gelmesi herkesi üzmüş olmalıydı.Gidip tekrar kontrol etmeliyim.
Odanın kapısını çaldım.Ses gelmedi.Odaya girdim.Omzundan parmaklarına kadar alçıda, diğer kolunda ise sudan soyulmuş pasumanı yapılmış yaralı kolu.Ayağının bir kısmı sargılı ve çizik dolu.Yüzünde ise ufak bir sıyrılma var.Ucuz kurtulmuş, eminim ki konuşunca çok kızacak.Neden beni kurtardın diyecek.Belki de bu haliyle saldırıcak.
Ben/ Ağrınız var mı ?
Soru üzerine eliyle yaklaşmamı işaret etti.Biraz yaklaştım.
Elimi alıp kalbinin oraya götürdü
Kız (siz) / Burası acıyor. Çabuk iyileşir mi ?
Bu söz beni iki yıllık doktorluk hayatımda bitiren nokta oldu. Ağlamamla onunda ağlaması benim için içler acısıydı.
İlk öncelikle alçıda olan kolunu hafif inleme sesi çıkararak omzuma koydu.
Sonrada oturan vaziyetteki vücudunu yaklaştırarak sarıldı.
