His Mess

His Mess: 2 | Matthew

Het zicht van Sienna die huilt breekt mijn hart nog meer. Ik wilde haar niet zo zien na maanden. Toen ze tegen die jongen gilde dat hij haar los moest laten was een steek.

Toen ik het veld opliep zag ik haar staan en mijn adem stopte.Toen ik naar haar toe wilde rende ze huilend weg.

Ze was weer gekwetst.

Mijn teamleden lopen lachend naar me toe. "Je afdankertje is een pittige."

"Pardon?"

Jimmy lacht. "Ze heeft mij geslagen toen ik vroeg of haar kont echt was. Maar jij hebt hem aangeraakt. Vertel me: is hij echt?"

Ik bal mijn vuist en stomp hem recht in zijn gezicht. Hij valt op de grond en ik storm het veld af.
Ik loop de kleedkamers in en loop naar de vrouwensectie. Na enkele gillende meiden en schoenen naar mijn hoofd te hebben geslingerd stuit ik op een lege kleedkamer met douches. Deze doen het nooit dus hij wordt zelden gebruikt.

"Sienna?" Mijn stem echoot door de kamer.

"Matthew ga weg." Krijg ik als antwoord.

Ik ga deze keer niét luisteren en stap de kleedkamer in. Sienna zit op een hoekje op de bank met een been op de bank.

"Ik zei ga weg." Mompelt ze.

"Je moet weten dat ik echt niks over je hebt gezegd tegen het team, ze lullen zelf verhalen." Zeg ik.

Sienna lacht sarcastisch. "Doet mij denken aan je, alleen jij geloofde gelulde leugens." Vuurt ze naar mij.

"Sienna ik heb zoveel spijt, ik kan nu al maanden niet slapen zonder nachtmerries. Ik blijf wakker door elke mooie gedachte aan je zodat ik geen nachtmerries krijg... maar ik krijg ze toch."

Sienna staat met een harde klap op. "Jíj hebt mij zoveel pijn gedaan dat ik gewoon ziek was! Ik moet nachtenlang overgeven omdat ik niet tegen het feit dat ik mijn gevoelens in de strijd heb gezet voor zo'n lul als jij!" Roept ze kwaad.

Dit doet meer pijn dan ik dacht. Ik kijk naar haar en probeer iets tegen haar te zeggen maar ik weet niks. Ik heb de rommel die ik heb geprobeerd te fixen groter gemaakt voor mijzelf.

"Het spijt me." Fluister ik uiteindelijk.

"Het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me." En ik strompel naar achteren om vervolgens op de grond te zakken tegen de deur.

Sienna blijft staan waar ze staat en kijkt naar me.

"Als jij je zo slecht voelt waarom heb je het dan überhaupt gedaan?"

"Ik heb het je zovaak proberen uit te leggen door alle voicemails die ik je stuurde dat ik dacht dat je het wist."

"Voicemails?"

Ik kijk op. "Ik heb mijn hart bij je gelucht. Ik heb verteld over hoe mijn moeder ineens achteeuit ging en hoe we naar het ziekenhuis zijn gegaan. Ze heeft botkanker... heb je ze niet geluisterd?"

"Wacht... botkanker?" Vraagt Sienna zacht.

Ik knik.

Sienna slaat haar hand voor haar mond. "Matthew ik wist niet dat je dat allemaal had gezegd, ik dacht dat het smeekbedes waren en luisterde ze gewoon niet."

Ik kijk naar haar en gelijk gaan er herinneringen omhoog. Hoe ik haar voor het eerst ontmoette en hoe ze me niet vertrouwde. Onze relatie was zo gegroeid naarmate we elkaar beter leerde kennen.

Maar ik heb alles kapot gemaakt in een mum van tijd. Haar gepusht en haar uiteindelijk weggejaagd door een spook uit het verleden.

Ik heb mijzelf tot een grotere rommel gemaakt toen ik de hare probeerde te fixen.

"Hallo Sienna, ik ben net uit het ziekenhuis en de uitslag was positief... mijn moeder heeft botkanker. Een erge vorm."

Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk naar Sienna. Haar ogen zijn op mij gefixeerd en ik zie tranen. Nee nee nee, ze hoort niet te huilen.

Sienna staat op en zet vastberaden stappen naar mij toe en als ik denk dat ik een uitbrander zou krijgen omdat ik niks heb gezegd, slaat ze haar armen om mij heen.

"Was naar me toe gegaan." Fluistert ze zacht.

"Je wil ruimte." Zeg ik.

"Matthew je moeder heeft kanker en ook al hebben we geen relatie of contact, toch is het belangrijk dat je weet dat je voor zoiets gewoon naar me toe kan komen."

"Je wil ruimte." Herhaal ik.

Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk Sienna na.

We zullen nooit opnieuw samen zijn...