#27 [tamamlandı]
_
❝Neden insanları mutlu edemiyorum diye soruyorum kendime, neden onlardan korkuyorum diye soruyorum binlerce kez.
Fakat bir şeyi unutuyorum.Her sorunun cevabı vardır ama, neden ile başlayan soruların cevabı yoktur, tıpkı keşkelerle...
7k okunma için çok teşekkür ederim, sizi seviyorum! 》☆《
Min-A "Bak, bunu sana aldım!" Sildiğim geçmişimde taze duran tek şey olan Yoongi'nin sesi kulaklarımı doldurduğunda dejavu hissiyle gülümsedim.
"Neden öyle bakıyorsun küçüğüm, aldığım ayıcığı beğenmedin mi?"
"B-beğendim ama çok ü-ürkütücü değil mi?"
O zaman ki gülümseyişinin sıcaklığı tekrar içimi ısıtırken çocuk benin hissettiği saf duyguların altında ezilmiştim.
"Hayır, Minie. Ben olmadığım zamanlarda sarılman için aldım bunu. Bana sarılıyormuşsun gibi hissettirecek."
On beş yaşındaki hastalıklı bedenimin gördüğü son gündü o ama ben bilmiyordum. O hayatımdan olduğu gibi benliğimden de yok olduğunda ayıcığa sarılmıştım ve yanılmadığımı anlamıştım. Hiç kimse onun gibi hissettiremez,onun gibi benliğimi sarmalayamazdı.
"Hey, ergen. Beni dinlemiyor musun sen?"
Nadir hatırladığım anılardan yine onun sesi ile koparken oturduğum yerde irkildim ve gözlerimi titretecek kadar yoğun bakan kahvelere kilitledim.
"Nereye dalıp gittin, küçüğüm?"
Şu bir aylık süreyi sonsuzluğa çıkarmak istiyordum bana böyle seslendiğinde.Ancak zaman hızlı geçiyordu, onu ve benliğimi tekrardan kaybetmeme yirmi günden az bir süre kalmıştı.
"Sadece aklıma geçmiş geldi. Neyse, neden buradayız?" dedim oyuncakçının önündeki oturduğumuz bankta biraz yayılarak.
Yoongi bana bir kaç saniye baktıktan sonra arkasında tuttuğu şeyi gözler önüne serdi ve onu bana uzattı.
Ah, başka bir oyuncak daha.
Vücudum aniden gerilirken yayıldığım bankta birden dikleştim ve titreyen sesimle bakışlarını sorguladım.
"Y-yine mi gideceksin?"
Yüzünde hediye verirkenki gülümseme hızlıca soldu ve başını 'hayır' anlamında salladı.
"Sakin ol.." dedi kolunu belime sarıp kendine çekerken. "Geçen evde sana aldığım oyuncağı gördüm, yalnız başınaydı. Neden karanlığa mahkum ettin onu?"
Titrek nefeslerim boynuna çarparken kıkırdadım ruhsuzca. "O benim geçmişim. Eğer onu çöpe atmadıysam tek sebebi seneler önce senin ellerinin ona değmesidir."
Sevdiğim adam dediklerimle irkildi ve ben gözlerindeki dağılışı gözlerine bakmadan bile hissettim.
Min Yoongi aşkımdan korkuyordu çünkü onun taşıyamayacağı kadar ağırdı.
Değişik bir ses tınısıyla, "Beni bu kadar çok mu seviyorsun?" diye soğuğunda elindeki ayıcığı alıp sarılmış ve kendimi onunlayken onsuzluğa alıştırmaya başlamıştım.
Ayıcığın tekrar onun gibi hissettiremeyeceğini anladığımda başımı boynuna gömüp boğuk sesim ile mırıldandım. "Hayır, seni bundan çok, çok daha fazla seviyorum."
Hye Ji Bilinmeyen numara: Bir ay, iki mektup. Sadece bekle ve izle.
Kafama kaçıncı olduğunu bilmediğim bardağımı dikerken bu mesajların amacını sorgulamaya çalışıyordum ama kafam o kadar dağınıktı ki bu mümkün olmuyordu.
Barmenden başka bir bardak daha isteyeceğim sırada sert bir dokunuş ve tanıdık koku vücudumu işgal etmişti. Kafamı kaldırdığımda gördüğüm beden ile gülümsedim.
Jungkook yine yanımdaydı.
Barmene parayı uzatıp beni hızlıca kafam kadar yoğun ortamdan çıkarmıştı.
Kiraz çiçeklerinin olduğu banklara otururken başımı boynuna gömmüş ve bana yabancı olmayan tek şeyi kafama kazımak için derin nefesler almaya başladım.
"Bir daha bara gidip bu kadar içme. Çünkü,istemiyorum. İstemediğim için gitmeyeceksin."
Saçma bir şekilde kurduğu cümleye kıkırdarken zihnim kendimin sarhoş halimle bile daha güzel cümle kurabileceğini denemişti.
"Jungkook, senden hoşlanıyorum. "
Evet, kesinlike daha güzel cümle kuruyordum.
Kazanan olmanın hissini sessizlikle cevap veren Jungkook'a karşı hissederken dakikalar sonra kurduğu cümleler hem beni mağlup yapmış, hem de zihnime kazıdığım tek şey olan kokusunun yanında çocukluğuma ait bir anı bırakmıştı.
"Biliyorum..Ama bu yasak, kardeşim. Benden hoşlanamazsın, yoksa seni koruyamam. "
