Çok kez sildim, yazdım.
Lütfen, millet. Rekor yorum ve beğenme istiyorum annem!
27k için teşekkürler, sizi seviyorum!
•°•
|FİNAL
Tik tak tik tak
Karanlığa düşmeme bir kalanın üzerinden saatler geçmişti.
Bulunduğum odada duyulan tek şey yelkovan ve akrebin sesiydi. Uyuyamadığım için başım o kadar ağrıyorduki, akrep ile yelkovanın yaptığı minik yarış bile rahatsız ediciydi.
Bir ara elektrikler kesilmişti. Saatin yarışı bir süreliğine durdu, karanlığa içimden düştüğüm gibi dışımdan da düşmüştüm. Üşüyordum ama mektubun getirdiği şok hala üzerimdeydi, hareket edemiyordum. Bedenimi oynatamıyordum resmen, vücudum buz kesmişti.
Elektrik bir saatin sonunda geldiğinde ve ısınan dışım kendime gelmemi sağladığında, yavaşça koltuktan kalktım ve üstüme ince bir mont alarak dışarı çıktım.
Üşüyen içimin, üşüyen bir dışa
ihtiyacı vardı.
•°•
07.03
Saat yediyi üç geçeydi, karanlığa kalalı çok olmuştu ve ayaklarım beni gitmemem gereken bir yere götürmüştü. Buraya gelmemin
sebebi ise yol boyunca anonim bir yazarın okuduğum sözünün zihnimde ikonik bir şekilde tekrar etmesiydi.
"Bir şey için çok çabalayanlar, günün sonunda yalnız bırakılır, hayat sonunda ikinci plana atılır ve kalpleri planlı olmaktan çıkar; atamaz, cansız bir bedeni taklit eder ve durur."
Ben hiç Min Yoongi için çabalamayı kesmek istememiştim.
Ki ben istesem kalbim istemezdi, hasret olan kollarım sızlar izin vermezdi, dudaklarım adını haykırmak için kanar, dururdu.
Bu yüzden, ikinci plana atılmamak
için, son şansımı deniyordum.
Belki de gitmişti, çünkü son günümüzdü. Bir ay dolmuştu, yalnızdım; üşüyordum ve yine de
ona gelmiştim.
Fakat korkuyordum.
Bir zamanlar korkularım vardı; bu korkularımı bir adama anlatırdım, o adamı sevmiştim, anlatmıştım sabahlara kadar, daha çok sevmiştim, kucağında ağlamıştım, daha çok sevmiştim.
Sonra..
Benim korkularım o adam oldu.
Min Yoongi'den korkuyordum.
Bir insan olduğu için değil, duygusuz gözlerinden, sözlerinden, itişlerinden korkuyordum. Beni istememesinden, gitmiş olmasından, ölesiye, ölercesine korkuyordum.
Bu yüzden psikoloğun önünde saatlerce bekledim.
Yağmur yağdı, kiraz çiçekleri saçlarımı süsledi. Karanlığı geçen saatin üzerine güneş doğdu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sosyofobi; Myg
Fanfiction#27 [tamamlandı] _ ❝Neden insanları mutlu edemiyorum diye soruyorum kendime, neden onlardan korkuyorum diye soruyorum binlerce kez. Fakat bir şeyi unutuyorum.Her sorunun cevabı vardır ama, neden ile başlayan soruların cevabı yoktur, tıpkı keşkelerle...
