AGENT Z
It was a gloomy afternoon when my door creecked open. Hinayaan ko lamang ito dahil sa naamoy kong pabago mula sa taong pumasok.
''3 person died while having the same torns of the roses on their body...'' dinig kong report mula sa telebesyon.
'''Their still at it, huh?'' Tinig iyon ni Diego.
''Maybe their showing off...'' Kumento ko at ipinagpatuloy ang ginagawang butones na pupwedeng gamiting listening device at tracker.
''Anyways, why are you here?'' Taka kong tanong at itinigil ang ginagawa.
He smiled. Kinilabutan agad ako, ''I'm here to tell you your new mission.''
My heart beated fast. It's not because of excitement, no definitely not. Fear inflicted in me and a memory flashed to my mind.
''I told you, I don't do missions anymore!'' Pagalit kong sabi at saka pinatay ang TV.
''Your father personally choose you for this mission. And maybe because... it's time to move on, 3 years have passed Z.''
''Don't call me that.'' Malamig kong sabi at nilagpasan siya.
''Your father will be furious kapag nalaman niyang tumanggi ka.'' Ramdam ko ang pagbabanta sa kaniyang tono ngunit hindi ako nagpatinag. I am not going to be a puppet na sunod-sunuran sa kagustuhan ng aking ama. All he care is... his honor and dignity.
The next day, Alejandro came again. Talagang hindi siya sumusuko sa kakapilit na tanggapin ko ang misyon. Weeks have past and I am very delighted that Alejandro stopped visiting my place. Siguro'y sumuko na siya. I was watering the plants beside my window when my doorbell rang.
Agad na napairap ako at binuksan ang pintuan, ''I already told you, I am not doing the...'' pagkabukas ng malaki ng pintuan ay unti-unting humina ang boses ko. ''Mission...''
''Well, hello, my daughter.'' Laglag ang panga ko habang nakatingin sa matandang lalaking nasa harap ng pinto. It's my father!
Hindi pa ako nakakabawi sa pagkakagulat ng humakbang siya papasok sa loob. ''I'll escort myself in...'' He said.
Wala sa sarili kong sinara ang pintuan at sinundan siya papasok sa aking bahay. Umupo siya sa sofa at nanatili akong nakatayo di kalayuan sa kaniya. My father's presence is intimidating! Hindi ko alam kung ano ba ang una kong gagawin, ang tanungin kung bat siya bumisita o ang alukin siya ng kape?
''I won't mind if you brew me a cup of coffee.'' Bahagya siyang tumawa ngunit walang bahid ng humor ang kaniyang boses.
Tumikhim ako at nagpunta sa kusina para makapaghanda ng kape. Habang hinihintay ko ito ay iniisip ko kung ano ang ginagawa ng aking ama dito. Is it because of the mission? Ganoon ba iyon kaimportante sa kaniya na siya na mismo ang pumurito? Oh, I almost forgot. Every mission is important to him...
Inilapag ko ang kape sa lamesa at umupo sa isa pang couch. Sumimsim siya ng kape bago bumaling saakin.
''How are you, Valentina?'' Panimula niya.
''I'm fine, sir.'' Pormal kong sagot.
''That's good. I personally came here to make you do the mission.'' May awtoridad ang kaniyang tinig.
''I dont want to do any mission, sir. Ipagpaumanhin niyo po. I quited that job, three years ago...''
''You are going to do it. Or I'll stop those supports, if you know what I mean...'' He said.
Tumayo ako at itinuro siya. ''Whatever you are thinking, dont fucking dare!'' Parang kulog na sumabog ang boses ko sa mga sulok ng bahay.
''Shouting is not needed, if you will do the mission... I'll promise you that he'll be safe in our hands.''
''What kind of father are you...'' I said and tears rolled down to my eyes down to my cheeks. ''Don't ever touch my brother!''
''Only if you do the mission...'' He said at walang sabing umalis ng bahay.
