Hindi mkapagsalita si Yumi sa mga nalaman niya. Wala na ring luha ang tumulo sa mga mata niya.
"Bakit mo ako hinanap?" walang emosyon na tanong ni Yumi. H
Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya, kung matutuwa siya dahil nalaman niya na kung sino talaga at kung ano ang totoong pagkkatao niya o malulungkot ba siya dahil kung iisipin dahil sa kahilingan niya ay namatay ang mga magulang niya.
"A week after the burial, dumating saakin ang letter from Amerika na pindala ng ama mo, ala niyang pag umuwi kayo dito y may maaaring mangyari kaya inasikaso niya lahat ng papeles, he left everything under your name, the company and everything they belong. "
"Paano mo naman nalaman na ako talaga ang taong hinahanap mo, maybe they all died in that ambush"
"Alam kong ikaw ang hinahanap ko, hindi man alam ng tao ang totoong pagkatao mo, i know that its you, at saka dalawang katwan lang ang nakita sa pagsabog, sabi nila na walang natira sayo since bata ka pa but nalaman ko na magkaaiba kayong sasakyan na sinakyan, and that gives me hope to find, nangako ako sa father mo na hahanapin kita and now that i found you, you have to get everything that belongs to you"
"No" iyon lang ang tanging sinagot niya.
"Why?"
"Masaya na ako sa buhay ko ngayun at ayoko nang masira pa iyon, nangyari na ang nangyari at ayoko na ulit na masangkot sa kahit anong gulo" tumayo si Yumi at hanga nang umalis.
"Do you really think na makakaalis ka sa gulo?" napatigil si Yumi sa sinabi niya.
"As long as na buhay ka hindi ka nila titigilan, as long as na hindi nila nakukuha ang property hindi sila titigil, i know kung sino ang nagpapatay sa inyo, at sila ngayun ang humahawak ng company na dapat saiyo. Hindi natatransfer sa kanila ang lahat ng properties because i didnt do so dahil naniniwaa ako na buhay ka pa, and now that I have proven it, mas lalo kong hindi ibibigay yun sa kanila especially without your authority"
"Then give it to them, wala akong pakialam sa kung ano man yang kompanyang yan, kung nagawa nilang papatayin kami noon dahil lang diyan maaring gawin ulit nila iyon at ayoko nang mainvolve diyan"
"Yumi"
"Ill go ahead, thank you for seeing me and looking for me" yun na lang ang sinabi ni Yumi bago tuluyang umalis doon.
Dumiretso na si Yumi sa bahay nila, hindi na siya pumasok pa sa kwarto ni Eisuke, dahil papalabas na rin ito, at saka hindi niya na kayang humarap pa sa kahit kaninong tao, gusto niyang mapagisa kaya umuwi na lang siya.
Pagpasok agad ni Yumi sa kwarto niya ay kinuha niya agad ang laptop at hinanap lahat ng article tungkol sa pangaambush sa kanila noon. Sa lahat ng article na nabasa niya hindi niya napalagpas ang isang part ng balita patungkol sa pagtranfer ng ownership sa sinasabing kapatid ng father niya. Naalala niya ang mga sinabi ni Atty. Larson, bigla siyang kinutuban dito, hindi kaya ang nagpapatay sa kanila ay ang sarili niyang tito.
"Yumi" biglang naisara ni Yumi ang laptop ng biglang kumatok si Soryu at binuksan ang pinto
"Yes" sagot niya
"Are you okay?" tanong nito habang lumalapiit sa kanya, umupo ito sa kama niya at humarap sa kanya.
"After you talked to that man, you didnt go back to Eisuke's room, you also didnt answer my calls so i just thought something happened"
"Sorry, hindi ko napansin yung phone ko"
"Is it because of what he said to you, that does bother you, do you wanna talk about it" ngumiti lng si Yumi
"Is it true, you are the daughter of the late Mr. Haruno" biglang napatingin si Yumi kay Soryu.
"The lawyer, you talked to told me, and asked me to look out for you and to give you this" napatingin siya sa envelope na binigay sa kanya ni Soryu.
"D-does, everyone know?" tanong niya
"So its really true, dont worry im the only one who know"
"Please dont tell them about it, okay" ngumiti lan si Soryu at hinawakan ang ulo niya.
"You should rest, this is a very long day for you, you must be tired" tumayo si Soryu at iniwan na si Yumi sa kwarto. Tumayo si Yumi at dumiretso sa kama niya at doon naupo. Napansin niya ang envelope na hawak hawak niya. Binuksan niya ito, at isang papel na luma na ang bumungad sa kanya. Isang sulat mula sa ama niya.
Yumi,
When you read this letter , i must be already dead. Funny right, i know what will happen. So,how are you dear, are you okay, it must be hard for you living after all of this. All I say is sorry for leaving so early, i know this has been so quick. Me and your mom didn't tell what is actually happening because we want you live a normal life and i hope you understand that. After thinking about your wish i realize that i've been selfish for not giving you the chance to explore what life is. Closing you to the world is not what we want, but we have no choice. It is not your fault, you just wanted to know what life is, dont blame yourself for what had happen, ww want you to live in peace. Please do so.
Yumi you are our only daughter and we love you very much. Everything we have sacrifice is for your own good. We may not be on your side now but were always here for you. I love you and your mom, and i hope your okay.
ps: take good care of this key, your life will depend on it.
Love,
Dad
Umiiyak na si Yumi habang binabasa. Yun lang ang tanging kailanan ni Yumi, ang sabihan siya na hindi niya kasalan ang nangyari sa kanila, that no matter what happened its still okay to live. Kinuha niya ang susi na nasa loob ng maliit na box. Nakakanit ito sa mahabang gold na kwintas kaya sinuot niya ito.
Tumayo siya at kinuha ang telepono niya.
"Hello, yes Atty. Larson, i want to meet you tomorrow"
Alam ni Yumi na hindi pa siya handa pero hindi niya pwedeng ibaliwala ang mga sakripisyo ng mg magulang niya. Makakamit niya ang hustisya at siya mismo ang maghahanap noon.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
YOU ARE READING
KISSED BY THE BADDEST BIDDER (fanfic) SEASON 2 - THE UNEXPECTED TWIST OF FATE
Random" Whats youre punishment" ngumisi si Eisuke "Be my girlfriend for real, and i'll make you feel of wanting not to leave me"
