Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa kanila. Wala man sakanila ang nagsasalita o gumagalaw. Isang malakas na hangin ang dumaan sa kanila at sabay na isinasayaw ang buhok nila. Ilang minuto din silang natinginan bago unang tumalikod si Eisuke para umalis.
"Sandali! Eisuke!!" pigil ni Yumi habang pinunasan ang luha niya. Tumigil ito sa paglakad. Pero hindi pa din ito tumitingin sa kanya.
"Please hear me out" saad niya habang unti unting lumalapit sa kay Eisuke.
"Im sorry, i wanted to tell you, who i was but, i got scared when you told me about your past, i got scared that when you knew who i was..." napatigil si Yumi sa pagsasalita ng tumingin sa kanya si Eisuke at nagsalita.
"So its my fault now.." napaatras si Yumi dahil sa pagkakasabi nito. Nanlamig ang buong katawan niya ng makita niya kung paano siya nito tingnan. Nagsimulang manginig ang buong katawan niya, parang hindi niya na ito kilala.
"E-eisuke..." nanginginig na saad ni Yumi.
" Tell me Yumi, why did you do this, why did you lie to me"
"Eisuke.. please listen to me.."
"Listen to what, do you really think i will still believe after hearing all of these"
"Im sorry Eisuke, hi-hindi ko lang talaga alam kung paano sasabihin sayo, sa tuwing aamin ako nawawala lahat ng salita ko..."
"My mother died because of you, i cant believe that all this time i am living with the killers family. If it werent for you and your family my mother could still be here with me, IT IS ALL YOUR FAULT!!!" biglang dumampi sa pisngi ni Eisuke ang palad ni Yumi ng sobrang lakas. Nanlaki ang mata ni Eisuke ng sampalin siya ni Yumi. Pagtingin niya, pagharap ni Eisuke kay Yumi para komprotahin ito ay napatigil siya ng makita ang mga luha sa mga mata nito na patuloy lang sa pagbuhos.
"Paano mo nagagawang sabihin yan Eisuke..." saad ni Yumi habang napapakuyom na lang.
"...paano mo nagagawang sisihin ang mga taong wala namang kasalan" saad ni Yumi habang umiiyak
"My mother died because of your..."
"MY PARENTS DIED IN THAT EXPLOSION, HOW DARE YOU ACT LIKE THE ONLY ONE WHO SUFFERED!!" hindi na napigilan ni Yumi ang mapasigaw.
"WALA KANG KARAPATAN NA SISIHIN SAAAMIN ANG PAGKAMATAY NG NANAY MO DAHIL HINDI NAMIN IYON GINUSTO, alam mo ba kung anong pinagdaanan ko nung araw na iyon. Kung sa tingin mo mamatay ka nung nalaman mo ang nangyari, ako Eisuke... hindi ko na alam nung mga panahon na iyon kung patay na ba ako. HINDI MO BA ALAM KUNG GAANO KASAKIT NA MAKITA MO NG HARAP HARAPAN KUNG PAANO KINAKAIN NG APOY ANG SASAKYAN NILA." patuloy pa din sa pagiyak si Yumi...at kahit anong punas niya nito ay hindi pa din maubos ubos.
"Hindi mo alam kasi wala ka naman talagang alam. Kung tutuusin ay maswerte ka pa dahil kilala mo pa ang sarili mo, may mga kapatid ka pa na nadiyan para sayo, at ang tatay mo. Wala kang karapatan na sisihin saamin ang pagiisa mo dahil sa pagiging makasarili mo. DAHIL HINDI MO ALAM KUNG PAANO MAGLAKAD NG MAGISA SA KALSADA NG WALA KANG KAKILALA HABANG DALA DALA MO SA ISIP MO AT NAKITA KUNG PAANO NAWALA ANG MAGULANG MO HARAP MO"
"Yumi..." napaatras si Yumi ng akmang hahawakan siya nito.
"Lumayo ka saakin..." "... siguro mas mabuti ng ganito, mas mabuti ng malaman mo ang totoo, para naman kahit konti ay mabawasan na ang iniisip ko"
Tumalikod na si Yumi matapos niyang sabihin iyon. Pinunasan niya sa huling pagkakataon ang luha niya bago bumalik sa loob ng venue.
Lahat ng mata ay nakatingin sa kanya habang naglalakad siya papunta sa stage. wala siyan pakialam, wala na siyang pakialam. Hindi niya na alam kung ano ba ang dapat na maramdam sa mga oras na iyon. Hindi niya alam kung may nararamdaman pa ba siya.
Umakyat siya sa stage at tiningnan ang tito niya, at binigyan ng isang tingin ang abogado ng ama niya na halatang pinahirapan sa itsura.
"Here she is everybody, my nephew, Ms. Yumi Haruno" kinuha ni Yumi ang mikropono kahit hindi siya sinabihan ng magsalita.
"Wow, you really did surprise me..." panimula ni Yumi, pero hindi man lang makita sa mukha niya ang expression na sinabi niya.
"And i am grateful to you being here tonight, cause i have a very big announcement, my little surprise for you" napatingin si Yumi sa tito niya at kita dito na hindi nito nagugustuhan ang sasabihin niya.
"My father died in a car accident, that was everybody thinks, but iit is more than that"
"Yumi.." narinig niyang bulong ng tito niya para pigilan siya.
"dont worry tito, hindi kita ilalaglag" saad ni Yumi sa micropono na rinig ng buong tao habang nakapokus sa kanya ang camera ng mga media.
"I am not here to tell you who is the cuprit from ten years ambush, but to claim everything that belongs to me" nanlaki ang mata ni Mr. Haruno dahil sa sinabi ni Yumi.
"What are you doing?!" saad nito "... shut up before i blow off your lawyer's head" ipinakita nito ang button na kapag pinindot ay sasabog ang katawan ni Atty. Larson dahil sa nakakabit ng bomba sa ilalim ng coat nito. Ilang saglit din na napatigil si Yumi dahil ipinakita nito.
"Sorry to tell you Mr. Haruno but that will no longer work" biglang sumabat si Luke habang hawak ang isang pulang wire. Pinutol na nito ang koneksiyon ng bomba sa katawan ng abogado bago pa sila sumalang sa stage.
"You traitor!" nagpipigil na saad ni Mr. HAruno. Napatingin ulit si Yumi sa mga tao matapos magpasalamat kay Luke.
Nakita niya pa si Eisuke na pumasok sa venue. Pero parang isang pangyayari na nakalimutan niya na. DAhil simula sa araw na iyon ay alam niyang magbabago na talaga ang buhay niya. At sa mga susunod na araw ay wala na si Eisuke sa istoryang mangayayari sa buhay niya.
"From this day forward... I will be handling my father's company, and take everything that belongs to me, and from now on, I am Yumi Haruno, president of Haruno's production comapnies"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
YOU ARE READING
KISSED BY THE BADDEST BIDDER (fanfic) SEASON 2 - THE UNEXPECTED TWIST OF FATE
Random" Whats youre punishment" ngumisi si Eisuke "Be my girlfriend for real, and i'll make you feel of wanting not to leave me"
