Dressing Room
Zahara's POV
Pen-pen de sarapin si Ara ba ay gigising? Hell. Malamang! May pasok eh. Kaso nga lang nakakatamad. I counted 1-2-3 and got off from bed at dumiritso sa bathroom.
I did my morning hygiens like what students usually do every morning. And then after preparing everything, I went downstairs at umupo sa hapag-kainan.
"Did you cook all of these?" Nakapangiwi kong tanong kay Ate.
"Is that how you say good morning?" Tanong nya na nakatingin sa akin habang nakasout ng apron at bitbit ang laddle. Of course she's the one cooking these.
Umiling nalang ako at naghanda para sa isang kamatayan na pagkain sa mga lahat ng nasa mesa. Kahit sino sa atin, can't consider these to call 'food'. My sister is bad when it comes to cooking.
"Delicious?" She asked with a smile on her face.
I chewed it while giving her my bored look. "Helarious."
"Ang sama mo."
"Where's mom?" Ngumunguya kung tanong, kailangan kong magtiis dito sa imbento nyang pagkain eh.
"You rarely ask me about her. Well, she went to the hospital a minute from now."
What she said is exactly true. Minsan lang ako nagtatanong about kang Mom. Walang paki? Maybe that defines me but it doesn't mean na hate ko si Mom. Hindi lang talaga ako Mama's girl and that is the real fact here.
About Mom? She's a Director in a hospital. Hospital na pinagmamay-ari namin. That's why I'm taking up BS Nursing and after this, proceed to the Medical School and graduate as surgeon. And then I'll replace Mom according to her plan. Her nonsense plan for me. Hell. I cannot imagine myself managing some f*ckin stuff in hospital. Director Zahara Evans? Can't stick to that name.
"Ganyan ba talaga mukha mo palagi kapag kumakain ka? Galit si manang oh." The hell? Manang? Sino mas manang sa aming dalawa?
"Ewan ko sayo."
Umalis na ako sa mesa at iniwan si MANANG doun mag-isa. Makapunta na nga sa school. Umagang-umaga pa eh naaamoy ko na agad ang impyerno.
Nag taxi nalang ako papunta sa school and here I am now, walking in the hallway alone. As always, parang kaluluwa lang ako na naglakad dito, walang nakakakita. Walang pumapansin. Invincible ang drama ko. Okay naman na ako sa ganitong buhay. Tahimik, walang inaalala, walang gulo. Ngunit bakit ganito? Palaging may kulang. Malungkot, nasasaktan na walang dahilan at magulo?
This life sucks at hindi ko na talaga alam kung saan ako lulugar. Kung saan ako karapat-dapat. Kung dapat ba na mas pinili ko nalang ang masayang buhay o tama lang na mamuhay ako na walang kasama? Na walang nag-alala sa akin at walang dapat alalahanin?
Is it right for me to shut down my feelings or is it my life I should shut down? Mas malala...di ko alam kung ano ang tamang desisyon. Kung dapat pa ba akong magtiwala o sarili ko nalang ang pagkakatiwalaan ko?
Sometimes I ask myself. Masaya ba talaga ako sa desisyon kong maging ganito? Oo o hindi. Isa lang panigurado, na karapat-dapat lang akong maging ganito. I deserve it. I really do. Cause I am evil.
"Get one and pass."
Binigyan na kami ng test paper and I tried to focus myself into my exams. Although I considered it 'Mind Torturing', still taking an exam is important to me. My future is into it at dapat lang na magseryoso ako sa oras na ganito.
Hindi naman pwede na porket nagmamay-ari kami ng hospital, ay mawalang bahala nalang ako as a student. Of course mas masaya pa din kapag naging succesful ka ng sa sarili mong sikap. I'm a silent bitch but I'm still a good bastard student. Tch.
BINABASA MO ANG
I'm His Property
Teen FictionTila parang impyerno ang buhay ni Zahara Evans nang nanatili siya dito sa mundo. Isa lamang ang gusto at hiling nya--ang mamatay. Lahat ng kanyang naranasan, paano nga bang hindi makapagsabi na "gusto ko ng mamatay"? Ngunit isang bagay ang kanyang p...