I'm His Property

CHAPTER 14

Death Survival

Zahara's POV

Kahit anong gawin kong pagtulog, hindi ko na talaga magawa. It still 3:00 in the dawn pero gising na gising na ako. What's up with me? Nakakapanibago. Palagi naman akong late magising noon eh.

I rolled and rolled in my bed pero kahit anong pilit ko, my system told me to get up. Mukhang talo ako this time.

Magluluto na nga lang ako.

Para naman sumarap yung pagkain namin just once. Say good bye to sister's hilarious food muna tch. Humarap muna ako sa salamin at tinali ko yung buhok ko into a messy bun. Uh, nga pala. On palagi ang light ko dito sa kwarto kasi, my nyctophobia ako. Takot sa dilim.

Paglabas ko sa kwarto, ang didilim pa ng paligid kaya bumalik ulit ako sa kwarto at kinuha ang flashlight ko. Shit, this phobia sucks.

I turned all the lights on at napasinghap sa hangin ng wala ng dilim sa paligid ko. Alam nyo na, nanginginig talaga ako sa takot dahil lang sa dilim. Feeling ko kasi kakainin ako non. At kung nagtatanong kayo, kung paano ko nagawang matakot sa dilim eh ni isang kateteng sa araw ay hindi naaanagan ang kwarto ko? Kasi naman po, may lamp ako sa mesang malapit sa bed ko kaya hindi naman sya masyadong madilim.

I've been in darkness for years but still survived.

Pero ngayon, feeling ko may nagbago sa akin. Feeling ko, may limang porsento ng kasiyahan sa puso ko. Dibale kung sa 100 percent, atleast 5 percent ang meron.

I threw my thoughts away at binuksan ang laman ng fridge. For breakfast, bacon with sunny side up will do.

Paborito ko talaga ang mga pagkaing may egg at lalo na kung naka sunny side up ito.

Niluto ko yung bacon at kasunod dun ang egg. Tapos nagluto na din ako ng rice. I checked my wrist watch. It's already 3:29 at alam kong ganitong oras gumigising si Mama. Nasanay na kasi sya sa trabaho nya.

Well, today is Sunday and I don't know kung anong oras gigising ang mga taong kasama ko sa bahay na to since wala namang gawin ngayong araw na to. Except nalang kung may nagpaplano sa amin na pumunta sa simbahan, but without me.

Kung ako pa yung dating Zahara na masayahin? Siguro kumakanta na ako ngayon lalo na't ako pa mag-isang gumagalaw dito sa bahay. But now, I hate musics. One of the blogs I posted online have my sayings who tells my readers that "My life has no melody, and I don't believe in harmony."

But then, I changed my mind the moment I played violin again at the function hall. Sa tingin ko, hindi naman pala malaking kasalanan ang umibig ulit sa musika. I started to love music once again. I started to believe in harmony like what I did before.

Still, music is my twin.

"Why don't you believe in harmony?" bagong gising na boses ang yumanig sa boung katawan ko.

Multo?!

"Pakshit!! Stay away?!" Pagkalingon ko, I shut up. Si mama lang pala.

Napatawa sya sa hitsura ko. Sino bang hindi? Tinutukan ko sya ng sandok dahil sa akala ko nga'ng may multo.

When she laughs, napapatanong ako sa sarili ko. Do I look like her when I laugh too? Sa amin kasi ni Ate, ako ang nagmana ng bongga sa ina ko.

"Mukha kang tanga, nak. Hahaha sira ka talagang bata ka." kung makatawa, akala mo pinaka baliw na sa lahat ng baliw ang hitsura ko.

"Your laugh can't help." sabi ko at tinuloy na ang pagluluto.